Ο Στέργιος Μιναέμης ήταν από τους τυχερούς που κατάφεραν να βγουν αλώβητοι από το φονικό δυστύχημα στα Τέμπη.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης τον συνάντησε στους «Πρωταγωνιστές» και περιέγραψε όσα βίωσε μέσα στο τρένο καθώς και την οργή του για το σύστημα της Ελλάδας.
«Σκοπός ήταν να φτάσουμε Θεσσαλονίκη, να βρω ένα μέρος να νοικιάσω και να ξεκινήσουμε μια νέα αρχή. Μια μεγάλη βαλίτσα, το κινητό μου και τον υπολογιστή μου. Έγιναν όλα κάρβουνο. Διάβαζα ένα άρθρο στο κινητό μου και βλέπω ένα παιδί απέναντι μου να πετάγεται δίπλα μου. Δεν είχαμε καταλάβει αν είχε γίνει εκτροχιασμός, αν τρακάραμε με άλλο τρένο. Το πρώτο μέλημά μου ήταν να βρω από που θα φύγουμε. Δεν συγκρίνεται το τρένο από το πώς μπήκαμε με το πώς φύγαμε. Ήταν μια μάζα, δεν ήξερες τι ήταν κουπέ, τι ήταν το αριστερά και το δεξιά. Μας έδωσε ο Θεός ένα παράθυρο που βλέπαμε τον δρόμο. Σκοτάδι, φωτιές δίπλα από το παράθυρο, καπνός, ήμασταν με δύο ανάσες. Είδαμε την πίσσα, τον δρόμο, τα φώτα και καταλάβαμε ότι από εκεί θα σωθούμε. Είχε ύψος, δύο μέτρα. Μέσα δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε. Είπα ή θα ακρωτηριαστείς ή θα πεθάνεις από έλλειψη οξυγόνου. Θυμάμαι ότι πέρασα πάνω από ένα βαγόνι σαν σασί. Έπρεπε να βρούμε να περάσουμε από την εμπορική αμαξοστοιχία. Σκοπός μας ήταν να βγούμε στο δρόμο.
Ο κόσμος ήταν πανικόβλητος. Είχαν σταματήσει τρεις οδηγούς να φάνε στα Τέμπη και πήραν τηλέφωνο και για αυτό είδαμε φώτα. Η ΕΜΑΚ πέταξε ένα καλώδιο να κρατηθούμε να ανέβουμε. Περάσαμε ένα δύσκολο κομμάτι, το πέρασε μαζί μας όλη η χώρα. Τα σχέδιά μου δεν αλλάζουν και θα τα ακολουθήσω», ανέφερε αρχικά.
Και συνέχισε: «Είναι αδιανόητο αυτό που συνέβη. Πριν την αύξηση του ΦΠΑ στον καφέ, έπαιρνα καφέ και έβλεπα τον ντελιβερά μου και κάποιος να μην ξέρει που είναι το τρένο μου. Είναι αδιανόητο για κάποιον που ξέρει πόσο εύκολο είναι να φτιαχτεί αυτό το σύστημα, να μην μπορεί να το κάνει. Ένας καφές του 1,5 ευρώ να ξέρεις που είναι δεν θα επενδυθούν πολλά λεφτά.
Είχα αυτόν τον μαγνήτη που τραβούσα τις δυστοπιές. Με τον Άγιο Ελευθέριο τα πέρασα όλα. Ήμουν τρίτη γυμνασίου όταν έκανα την εγχείρηση στην καρδιά. Μίλησα με τον Λεωνίδα που ήταν δίπλα μου και βγήκε από την δεύτερη μέρα. Μίλησα με το παιδάκι της που ήταν στο κουπέ, κόσμος που ήταν στο νοσοκομείο περνούν τον κίνδυνο αλλά δυστυχώς δεν βγήκαμε όλοι ζωντανοί.
Δεν είναι το πρόβλημά μας ο σιδηρόδρομος. Τα προβλήματά μας είναι άλλα. Είναι η νοοτροπία. Στο τραγικό αυτό δυστύχημα πέρασαν όλοι. Όλες οι κυβερνήσεις, ξέρουμε ότι φταίνε όλοι με όποιο χρώμα και εάν είναι βαμμένοι. Όλοι είχαν την ευκαιρία να διορθώσουν το πρόβλημα και δεν το έκαναν. Είχαν την ευκαιρία να κάνουν το καθήκον τους. Ήμουν εκεί μέσα και ξέρεις τι εικόνες έζησα; Πιστεύω ότι δεν ένιωσαν πόνο αυτοί που έφυγαν. Δεν κατάλαβαν τίποτα. Δεν πρόλαβες να ακούσεις μπαμ. Τι να πεις στον γονιό; Ότι το παιδί σου δεν παιδεύτηκε; Είναι αυτή κουβέντα παρηγοριάς;».
