Ο Γιάννης Παπαγιαννάκης ήταν ένας από τους διασώστες της ΕΜΑΚ που πήγαν στο σημείο του δυστυχήματος στα Τέμπη μετά τη φονική σύγκρουση.
Ο ίδιος ήταν εκτός υπηρεσίας εκείνη τη στιγμή και κοιμόταν σπίτι του όταν τον κάλεσαν πώς συνέβη ένα δυστύχημα και έφυγε τρέχοντας προς το σημείο.
Με τις πληροφορίες που άκουγε από το ραδιόφωνο μαζί με τους συναδέλφους του, είχαν προετοιμαστεί το τι θα αντικρίσουν.
«Εφιάλτης. Ήμουν σπίτι μου, κοιμόμουν και με πήραν τηλέφωνο γύρω στις 2:30 ότι υπάρχει δυστύχημα στα τρένα και έπρεπε να πάω με τον σκύλο μου. Φτάσαμε σε μία ώρα περίπου στο συμβάν. Ό,τι μάθαμε το μάθαμε από το ραδιόφωνο. Ξέραμε τι θα δούμε. Είμαι στην ΕΜΑΚ 23 χρόνια, έχω δει πολλά αλλά ήταν από τα πιο σκληρά που αντιμετώπισα. Κάναμε μία περιμετρική έρευνα να δούμε εάν έχει φύγει κάποιος στα χωράφια. Το πεδίο ήταν παντού με μυρωδιές και υπολείμματα ανθρώπινης σάρκας. Οι εικόνες ήταν σκληρές.
Οι συνάδελφοι που πήγαν πρώτοι απεγκλώβισαν όσο περισσότερους μπορούσαν. Τη στιγμή που έφτασα εγώ δύσκολα θα υπήρχε κάποιος εν ζωή. Είχε σβήσει η φωτιά και η μυρωδιά ήταν αποκρουστική. Μύριζε παντού θάνατο. Κάναμε διαδικασίες να ανασυρθεί το καμένο βαγόνι και να βγάλουμε ότι πρέπει να παραδώσουμε πίσω, ότι γενετικό υλικό και ότι μπορούμε να βάλουμε σε σακούλα να τα δώσουμε στις οικογένειες των θυμάτων. Για εμάς είναι πολύ ιερό αυτό, όσο οξύμωρο και εάν ακούγεται. Θέλουμε να βγάλουμε ζωντανούς αλλά όταν η κατάσταση είναι τέτοια οφείλουμε να δώσουμε στους συγγενείς κάτι, να έχουν να θρηνήσουν. Δούλεψα γύρω στις 17 ώρες. Με έχουν σκληρύνει σαν άνθρωπο και όλους. Πρέπει να διαχειριστούμε τον ανθρώπινο πόνο».
