Ήταν 1η Φεβρουαρίου του 2022 όταν οι γονείς του Άλκη Καμπανού ενημερώνονται για τον θάνατο του γιου της ύστερα από οπαδική εμπλοκή.
Όπως εξομολογούνται στην Αντριάνα Παρασκευοπούλου, ο Αριστείδης Καμπανός ένιωθε ότι είχε ξανακούσει πώς ο γιος του δεν ζει πια, σε αντίθεση με τη σύζυγό του που δεν το πίστευε.
Εξάλλου, ο Άλκης ήταν ένα παιδί που δεν έμπλεκε ποτέ σε καυγάδες, αντιθέτως προσπαθούσε να ηρεμήσει τα πνεύματα σε οποιαδήποτε διαφωνία.
«Τα μηνύματα που δεχτήκαμε από όλο τον κόσμο είναι τόσα πολλά, που καταφέραμε να ξεχωρίσουμε λίγα από αυτά. Καλό είναι να τα βλέπει ο κόσμος, τα παιδιά κυρίως, ώστε να καταλαβαίνουν ότι η βία οδηγεί σε λάθος δρόμους.
Δέχτηκα τηλεφώνημα από τον αδερφό μου γύρω στις 3. Όταν το δέχτηκα το τηλεφώνημα ήταν μια κραυγή του αδελφού μου ότι σκότωσαν τον Άλκη. Ήταν μια φωνή που σαν να την είχα ξανακούσει. Το πίστεψα από την πρώτη στιγμή ενώ η σύζυγός μου δεν το πίστευε το γεγονός ότι έγινε αυτό στον Άλκη. Εγώ διπλώθηκα κάτω από τον πόνο, το κλάμα και την οδύνη όταν το άκουσα.
Κατά τη διάρκεια της διαδρομής όταν πηγαίναμε για το νοσοκομείο για να βρούμε τον αδερφό μου να μας πει που ήταν ο Άλκης, ήταν από τις χειρότερες στιγμές της ζωής μου».
«Εγώ ως μάνα όταν το πληροφορήθηκα, όταν μου το είπε ο σύζυγός, είπα ότι πρόκειται για λάθος, ότι αποκλείεται να είναι το δικό μου παιδί. Ήξερα το χαρακτήρα του παιδιού μου. Δεν έμπλεκε ποτέ σε καυγάδες. Ήταν ένα παιδί που απεχθανόταν τους καυγάδες και θεωρούσα ότι ήταν λάθος. Δεν το πίστευα μέχρι να φτάσω, έκανα την προσευχή μου στην Παναγία. Είπα αποκλείεται να είναι ο δικός μου, κάποιο λάθος έγινε».
«Λάβαμε την πληροφορία ότι χάθηκε η ζωή του Άλκη από μια νοσοκόμα. Από έναν αστυνομικό μάθαμε ότι ήταν από εμπλοκή και του φώναζα πράγματα ότι δεν προστάτεψε τον γιο μου.
Το βίντεο για πρώτη φορά το είδα στα δικαστήρια. Δεν ήθελα να το δω γιατί αν θα το έβλεπα δεν ήμουν σίγουρος τι συναισθήματα θα έβγαιναν στην επιφάνεια. Ήθελα να έχω σωστές τις σκέψεις μου».
49 ημέρες δίκη
«Ρώτησα “γιατί στο παιδί μου” και αυτή η ερώτηση ήταν αναμενόμενη. Ήθελα να μάθω γιατί συνέβησαν όλα αυτά, γιατί αυτή η άγρια επίθεση στο παιδί μου αλλά δεν εισέπραξα καμία απάντηση. Από την πλευρά των καταδικασθέντων μια σκέτη συγγνώμη, χωρίς καμία ενσυναίσθηση, κάποιο ίχνος μεταμέλειας».
«Ακόμα και αυτή η συγγνώμη με αυτόν τον τρόπο αποτελεί και αυτό ένα μέρος της δικαίωσης. Τώρα αν είναι πραγματική, μόνο ο Θεός το ξέρει».
«Η πρώτη απόφαση ήταν μια ηθική δικαίωση αλλά ο Άλκης δεν θα ξαναγυρίσει πίσω».
«Είναι δικαίωση η απόφαση του δικαστηρίου. Υπάρχει έγκλημα και πρέπει να υπάρξει τιμωρία για να μη ξαναγίνουν τέτοιου είδους εγκλήματα σε αυτή τη χώρα».
Έγραψα στο μνήμα του Άλκη: “Ακτίδα φωτός για ένα καλύτερο μέλλον”.
«Περισσότερο ένοχους θεωρώ τους γονείς οι οποίοι έπρεπε να δώσουν στα παιδιά τους ηθική διαπαιδαγώγηση. Δεν είναι δυνατόν να πηγαίνουν στα κλαμπ τα οργανωμένα με μαχαίρια και λοστάρια και να μην το ξέρουν οι γονείς. Και αν δεν το ήξεραν, είναι δυο φορές πιο ένοχοι.
Ο Άλκης ήταν για εμένα η φωνή της συζήτησης. Μάθαινα από το παιδί μου. Και για αυτό προσπαθώ να πω τώρα που λείπει ότι είμαι άξιος πατέρας».
Εισπράξαμε την αγάπη όλου του κόσμου που μας συμπαραστάθηκε. Δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να αντέξουμε το βάρος του δικαστικού αγώνα αν δεν υπήρχε ο κόσμος. Σα να βλέπω ότι κάτι έχει αλλάξει στην ελληνική κοινωνία. Κάτι αλλάζει.
Έγραψα στο μνήμα του Άλκη: “Ακτίδα φωτός για ένα καλύτερο μέλλον”.
Λυπάμαι που δεν γνώρισαν τον Άλκη. Θα γινόταν ο καλύτερος φίλος τους… Μπορούν να ζητήσουν συγνώμη στο μνήμα του Άλκη και σίγουρα θα την δεχθεί».
