Καλεσμένη στην εκπομπή, Στούντιο 4, βρέθηκε η Γεωργία Καλτσή και αναφέρθηκε στα καθημερινά εμπόδια που μπορεί να αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος με αναπηρία.
Η ίδια έχει μιλήσει ανοιχτά για όσα βίωσε μετά το ατύχημα του 2015 και πώς το πείσμα της την έκανε να δει με αισιοδοξία τη ζωή και να τη γεύεται καθημερινά.
Μιλώντας για την αναπηρία της δίνει και ένα κίνητρο σε όλους εκείνους που μπορεί να θεωρούν ότι η ζωή τους σταμάτησε αλλά που τελικά μόνο αυτό δεν συνέβη!
«Όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί. Σε όλο αυτό το κακό που συνέβη εκείνο το βράδυ, που έχασα τον φίλο μου, η άλλη φίλη μου δεν θα είναι πλήρως λειτουργική, δεν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτά που θέλαμε. Είχα και τον ζήλο τον δικό μου. Είναι να θες να ζήσεις πράγματα. Οι νέες αναπηρίες θυμούνται ότι θέλουν να κάνουν και πρωταθλητισμό ενώ πιο πριν δεν έκαναν ούτε γυμναστική.
Έχει ένα φάσμα πένθους και είναι μια τεράστια αλλαγή στη ζωή σου. Πρέπει να μάθεις να δένεις τα κορδόνια σου, το πώς θα ντυθείς. Έχει πολλά challenge που πρέπει να ξεπεράσεις. Πολλοί θεωρούν η καθιστή θέση είναι αυτή που ενοχλεί τα άτομα σε αμαξίδιο ενώ είναι το λιγότερο που μας ενδιαφέρει. Το θέμα είναι η πρόσβαση, το να νιώθεις ασφάλεια. Στην Ελλάδα πάλι καλά έχουμε το φιλότιμο. Και όταν θα μπαίνω στο αυτοκίνητο θα με ρωτήσουν αν θέλω βοήθεια. Δεν είναι κακό αλλά όταν τον βλέπεις να μπαίνει στο αυτοκίνητο, πώς το σκέφτεσαι; Δηλαδή αν δεν περνούσες εσύ, θα περίμενα μέχρι να περάσει κάποιος άλλος; Κάποιες φορές τη χρειάζεσαι τη βοήθεια.
Στα new entries ξεκινά από το πώς περιποιείσαι τον εαυτό σου. Πρέπει να αλλάξεις τον τρόπο. Δεν θέλει κόπο αλλά τρόπο. Υπάρχουν πιο βαριές αναπηρίες αλλά εφόσον έχεις το μυαλό σου, μπορείς να έχεις και έναν βοηθό από το κράτος. Η αναπηρία είναι ένα ακριβό “σπορ”. Τα αμαξίδια κοστίζουν αρκετά χρήματα. Όσο λιγότερη αναπηρία έχεις και χρειάζεσαι κάτι πιο ελαφρύ, τόσο πιο ακριβό είναι. Σου λέει, το έχεις ανάγκη! Όπως και στα νοσοκομεία που παίρνουν τα φακελάκια. Εκεί που αγαπάω τους ανθρώπους και πιστεύω πολύ σε αυτούς, μερικές φορές λέω “τον σιχαίνομαι λίγο αυτόν. Γιατί πατάει ότι έχεις την ανάγκη. Το ότι έχεις την ανάγκη δεν σημαίνει ότι έχεις και χρήματα. Παίζεις με την υγεία του άλλου”. Τι ψυχή ρε φίλε, πώς το σκέφτεσαι; Με αφήνουν με το στόμα ανοιχτό και πέφτω από τα σύννεφα.
Έχοντας παράδειγμα έναν άνθρωπο που είναι λειτουργικός και υπάρχουν τρόποι, ξεκινάει ένα προσωπικό challenge. Το θέμα είναι να μην αφήσεις τη ζωή σου να περάσει περιμένοντας να ξαναπερπατήσεις. Θα σοκαριζόμουν περισσότερο αν γυρνούσα πίσω και έλεγα “πωπω, 8μιση χρόνια σε αμαξίδιο”. Όλη η προσπάθεια που κάνω, να εκθέτω τον εαυτό μου σε όλο αυτό, χρειάζεσαι να έχεις γερά νεύρα».
