Η Ευγενία Σαμαρά βρέθηκε καλεσμένη στο Night Out σε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη με τον Θεοχάρη Ιωαννίδη.
«Ήθελα από 6 χρονών να γίνω ηθοποιός. Είχα την τύχει να είμαι σε ένα σχολείο που ασχολούταν πολύ με τα καλλιτεχνικά και ήρθα νωρίς σε επαφή με το θέατρο. Αισθάνθηκα μία μεγάλη οικειότητα και έλεγα από τότε ότι ήθελα να κάνω με αυτό. Έμεινα Θεσσαλονίκη μέχρι τα 26 μου, δεν ήρθα μικρή εδώ. Οι “Ράδιο Αρβύλα” μπήκαν στη ζωή μου στα 19 μου. Είχα βγει στο μαγαζί του Αντώνη Κανάκη και είχα ακούσει ότι θα ανοίξει ραδιόφωνο και ήταν κοντά στο σπίτι μου. Έμεινα εκεί για ένα χρόνο και μου πρότειναν να κάνω οντισιόν για να συμμετάσχω για την τηλεόραση. Δεν το είδα ποτέ σαν δουλειά, περνούσα πολύ ωραία, ένιωθα οικεία. Σαν παιχνίδι το είδα!
Σαν γνήσιος άνθρωπος που σκέφτεται τα πράγματα, το μελετούσα 4 χρόνια για να κατέβω. Κατεβαίνω στην Αθήνα, ζω φοιτητική ζωάρα. Βγαίνω, γνωρίζω την πόλη, ζω και τον έρωτα παράλληλα και μετά πήραν τα πράγματα στο δρόμο τους. Συνήθως με έβλεπαν στην προηγούμενη δουλειά και μου πρότειναν την επόμενη.
Είχα την τύχη να μην πετύχω άσχημες συμπεριφορές. Δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα. Ό,τι και εάν σκεφτούμε, μόλις συμβεί αυτό δεν σημαίνει ότι θα αντιδράσεις όπως έχεις σκεφτεί. Ένα κομμάτι μέσα μου θεωρώ ότι μπορεί να παγώσω. Είναι τρομακτικό στους ανθρώπους που συμβαίνει και πρέπει να έχουμε τα αυτιά μας ανοιχτά σε τέτοιες συμπεριφορές.
Ο Στάθης Παναγιωτόπουλος ήταν άνθρωπος που γνώριζα και σε ένα σκηνικό που δεν φανταζόμουν, σοκαρίστηκα. Είναι σοκαριστικό να μαθαίνεις κάτι τόσο ακραίο για άνθρωπο που ξέρεις. Αυτά με κάνουν να νιώθω απογοήτευση, σήψη και αισθάνομαι πολύ άσχημα. Εύχομαι να πάμε στο φως και να μην χαθούμε σε αυτό το σκοτάδι. Με παιδιά των “Αρβύλα” είχα επικοινωνία, με τον Στάθη δεν είχα. Θεωρώ ότι είναι άδικο να υποθέτεις κάτι για έναν άνθρωπο και να τον κατατάσσεις κάπου. Οι “Αρβύλα” δεν γνώριζαν και είναι άδικο να χτυπήσεις έναν άνθρωπο που δεν ξέρει».
«Έχει πια ένα χρόνο που έφυγε ο πατέρας μου. Μεγάλο σοκ, μεγάλη απώλεια και ήταν ξαφνικό όλο αυτό που συνέβη, δεν το περιμέναμε. Αισθανόμουν πολύ παγωμένη, πολύ άδειασα ξαφνικά και αισθάνθηκα συναισθήματα που δεν μπορώ να σου περιγράψει. Είναι απελευθερωτικό που τα είχα πει όλα με τον μπαμπά μου, αυτά που με ενοχλούν, αυτά που αγαπούσα. Δεν είχα κάτι που να χρωστούσα. Να μιλάμε στους ανθρώπους μας γιατί δεν έχεις κάποια ενοχή, κάποιο χρωστούμενο. Δεν θα ήθελα να κρατήσω ενεργειακά αυτόν τον άνθρωπο με θρήνο αλλά ότι είναι πολύ δύσκολο αλλά αν με έναν τρόπο αυτό έπρεπε να γίνει, ήμουν τυχερή για όσα χρόνια τον είχα στη ζωή μου. Είχαμε περάσει πολλά μαζί.
Ο Γιάννης παίζει πρωταρχικό ρόλο στη ζωή μου, είναι οικογένειά μου. Γνωριστήκαμε στην εκδρομή, ήμασταν φίλοι. Είχαμε ωραία επαφή από την αρχή, σαν μυαλά, σαν επικοινωνία. Ο γάμος σαν μυστήριο δεν υπάρχει στο μυαλό μου πολύ. Νιώθω ότι είναι κάτι που δεν μου έχει γεννηθεί. Το παιδί είναι πιο κοντά σε μία σκέψη ότι ίσως θα θέλαμε αλλά και αυτό με αγχώνει. Είναι μία μεγάλη ευθύνη που πρέπει να είσαι εκεί. Οικογένεια χωρίς γάμο φυσικά και θα έκανα».
