Ο Διονύσης Ατζαράκης βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή «Dot Weekend» και αναφέρθηκε στην πορεία του στο stand up comedy.
Αυτή τη στιγμή κάνει ένα δικό του πρότζεκτ, το οποίο είχε μείνει πίσω για διάφορους λόγους, και ελπίζει να ολοκληρωθεί σύντομα.
Ανάμεσά τους συμμετέχει και η Μαίρη Συνατσάκη, η οποία έγινε πρόσφατα μανούλα.
«Μικρός ήμουν πολύ ντροπαλός. Δηλαδή μέχρι τα 15 μου περίπου ήμουν αρκετά ντροπαλός. Έκανα μια συζήτηση με τον εαυτό μου και λέω “Διονύση, σε βοηθάει αυτό κάπου; Είναι κάτι που σου κάνει τη ζωή πιο εύκολη ή δύσκολη”. Κατέληξα ότι μου την έκανε δύσκολη και το άλλαξα. Σε ένα πάρτι είχα χορέψει ένα μπλουζ με ένα κοριτσάκι και ήρθε να με πάρει η μάνα μου. Θυμάμαι – πολύ ντροπαλό παιδάκι – και βλέπω τη μάνα μου να με πάρει.
Οι γονείς μου με πήγαν σε ιδιωτικά σχολεία. Πήγα σε ένα που λεγόταν “Βυζάντιο” στον Καρέα και ό,τι φαντάζεσαι από το “Κωνσταντίνου και Ελένης” ήταν ακριβώς αυτό. Μετά τα 14 ήθελα να είμαι κάπου αλλού πιο ελεύθερος. Και μετά πήγα στις καλόγριες. Άρχισα να δουλεύω παραπάνω το χιούμορ γιατί μου άρεσε να το βλέπω τριγύρω. Από εκεί και πέρα άρχισα να θυμίζω τον Διονύση του τώρα.
Επειδή μου άρεσε πάντα το χιούμορ το θεωρούσα κάτι απόλυτα συνυφασμένο με εμένα. Οπότε ό,τι έκανα είχα στο μυαλό μου ότι θα ήταν σε εμένα. Θα τα προσέγγιζα όλα χιουμοριστικά. Σκεπτόμενος τι θα μπορούσα να κάνω κάτι με το χιούμορ, ήρθε το stand up comedy.
Την έμμεση πίεση του επαγγελματίας κωμικός την είχα κάποτε. Δεν νιώθω την πίεση να είμαι σε μια παρέα και να γίνω πιο αστείος. Αν δεν είμαι καλά, δεν θα είμαι αστείος. Γελάμε δύσκολα όσοι ασχολούμαστε με την κωμωδία. Πιο πολύ θα γελάσω με σουρεάλ, με κάτι που θα έχει ανατροπή και δεν θα περιμένω το τέλος».
«Δεν έχω ντραπεί για αστεία που έχω κάνει γιατί τα σήκωνε η εποχή. Αλλά σίγουρα αν ψάξω κείμενα που έχω πει πριν 15 χρόνια, κάτι θα βρω.
Στα νιάτα μας έχει χρειαστεί να παίξουμε σε μπαρ, σε εταιρικά event. Είχαμε πάει με τον Θωμά και παίξαμε για κάτι εταιρικούς υπαλλήλους που έκαναν αναρριχήσεις κτλ και 11μιση το βράδυ πήγαιναν σε μια ταβέρνα να φάνε. Παίζαμε σε “πεθαμένους” ανθρώπους! Επειδή δεν είναι θέατρο που χάνονται στο πλήθος, πρέπει κάπου να απευθύνεσαι.
Θέλω μια κοπέλα να έχει χιούμορ. Αλλά ακόμα και εάν δεν μπορεί να κάνει η ίδια, είναι σημαντικό να αντιλαμβάνεται το χιούμορ. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μιλάνε με αυτό τον κώδικα.
Το καλύτερό μου ήταν όταν είχα ένα πρότζεκτ που το είχα πάνω μου από την αρχή μέχρι το τέλος. Το Taxi που έκανα ήταν ωραίο αλλά είχε ένα ταβάνι που δεν το ορίζεις εσύ. Ενώ το “Συνέλθετε” ήταν μια αμιγώς κωμική εκπομπή. Συζητάω διάφορα αλλά πότε δεν μπορούν εκείνοι, πότε εγώ.
Ριάλιτι δεν βλέπω γιατί οριακά δεν βλέπω τηλεόραση».
