Η Έλενα Τοπαλίδου βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή «Στούντιο 4» και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στη διατροφική διαταραχή που πέρασε αλλά και την απόφασή της να φύγει από τη Θεσσαλονίκη και να εγκατασταθεί Αθήνα.
Όπως παραδέχτηκε, όταν κάποιος θέλει να γίνει καλά, εάν ο ίδιος δεν το έχει αποφασίσει μέσα του κανένας ειδικός δεν θα τον βοηθήσει ουσιαστικά.
«Με ξεκούρασε πάρα πολύ στη ζωή μου όταν κατάλαβα ότι είμαι ένας απλός άνθρωπος, που θα κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για τα πράγματα που ονειρεύεται και αγαπάει. Αυτό έχει απαλύνει πάρα πολύ την ψυχή μου και τη σχέση μου με τους άλλους. Ήμουν ο χειρότερος κριτής του εαυτού μου. Οι γονείς μου μαρτύρησαν μαζί μου. Η μητέρα μου μού στάθηκε πάρα πολύ, είναι και τώρα εδώ. Και ο πατέρας μου, απλώς εκείνος είναι πιο κλειστός και λιγομίλητος άνθρωπος», ανέφερε αρχικά.
Και συνέχισε: «Υπήρξε η περίοδος της ζωής μου με την αναμέτρηση που είχα με το φαγητό. Ξέρουμε ότι ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε τέτοιες καταστάσεις δεν θα βοηθηθεί εάν ο ίδιος δε βάλει κάτω τα πράγματα. Όταν αποφάσισα να τα λήξω όλα και κατάλαβα ότι κάτι πολύ μαύρο συμβαίνει στην καθημερινότητά μου, παράτησα τον χορό και έφυγα από τη Θεσσαλονίκη σε μία νύχτα. Σιγά-σιγά μηδένισα. Το κατάλαβα μόνη μου, είχα κάνει 1-2 προσπάθειες με ψυχολόγους αλλά δεν είχα βοηθηθεί ιδιαίτερα. Με βοήθησε πάρα πολύ αυτό, γιατί βρέθηκα να είμαι χωρίς ιδιότητες. Ήμουν τίποτα και είναι πολύ παράξενο να είσαι ξαφνικά άγραφο. Απλά περπατούσα στους δρόμους της Αθήνας και δεν ήξερα τι ήθελα να είμαι. Ήταν πάρα πολύ απελευθερωτικό. Έχω πολλή δύναμη μέσα μου τελικά».
Η σχέση της με τον Νίκου Κουρή ήταν καρμική, αφού όπως είπε ήταν δύο μονάδες που ενώθηκαν! Καλεσμένοι και οι δύο σε μία παράσταση, οι θέσεις τους ήταν δίπλα δίπλα και έκτοτε κατάλαβαν πώς ο ένας είναι για τον άλλον.
«Η ζωή έχει φαντασία καμιά φορά. Δεν ήταν και ο Νίκος καλύτερα τότε! Κατάλαβε για την σκοτεινή μου πλευρά, το είδε. Με τον Νίκο γνωριζόμασταν γιατί είχε κάνει την πρώτη του παράσταση, τον “Γυάλινος κόσμος”, σε αυτό το έργο είχα κάνει την κίνηση. Εγώ χόρευα στο “Εμπρός” και εκείνοι έκαναν τον “Γυάλινο κόσμο”. Υπήρχε μια σχετική συμπάθεια, τίποτα άλλο. Όταν γύρισα στην Αθήνα, με είχαν καλέσει σε μια παράσταση και μας είχαν βάλει δίπλα δίπλα να κάτσουμε. Δεν μπόρεσα να δω την παράσταση, είχα ταραχτεί. Η χημεία των ανθρώπων καμία φορά, κάτι γίνεται.
Είναι ένας δύσκολος άνθρωπος και εγώ αρκετά δύσκολη, και ήμασταν κατάμονοι και ήμασταν δύο μονάδες που δεν θέλαμε πολλά πολλά. Ο Νίκος είναι πολύ μοναχικός άνθρωπος. Ήταν υπέρβαση το να κάνουμε οικογένεια. Ήρθε σαν αέρας. Έγιναν όλα πολύ εύκολα.
Είναι μια σχέση έντονη γενικότερα, με χτυποκάρδι. Υπάρχουν αντιστάσεις, τραβήγματα των χαλιών. Περισσότερο είναι ότι έτσι συμβαίνει το πράγμα. Δεν είναι καθόλου κουραστικό, είναι σενάρια αυτά. Πιο κουραστικό είναι να φτάσεις σε ένα σημείο να λες “πώς τα κάνεις έτσι τα παπούτσια σου”. Είναι εξαντλητικό, με κουράζει. Ο Νίκος αν τον ρωτήσεις θα σου πει “πάλι μόνοι μας είμαστε” ή θα πει “αν μπει κάποιος άλλος στο σπίτι θα νομίζει ότι είμαι εγώ”. Έχει χιούμορ και γελάω πολύ και τα “ξεφτιλίζει” στο χιούμορ. Και ο Πέτρος (γιος) δεν μπορεί να σταθεί σε χλωρό κλαρί και τώρα που είναι στην εφηβεία, τον ειρωνεύεται με έναν πολύ ακριβή τρόπο που του κουνάει την πραγματικότητα, του δείχνει τι είναι. Δεν μπορείς να θυμώσεις και γελάς με τον εαυτό σου. Κάθε μέρα με κοροϊδεύει το πώς περπατάω, το πώς στέκομαι, το πώς το είπα αυτό ή ότι πάω σαν φάντασμα στην κουζίνα και καμιά μέρα θα τον βρει η καρδιά του.
Λέει ότι με θαυμάζει! Εγώ θαυμάζω τον τρόπο που εργάζεται σε αυτό που κάνει, είναι μοναδικός ο τρόπος του. Ο τρόπος που ασχολείται με το αντικείμενο του, δεν έχω δει άλλον ηθοποιό να ασχολείται με αυτόν τον τρόπο. Εργάζεται σκληρά, μπαίνει μέσα στο κείμενο, παθιάζεται τρομερά. Η σχέση που έχει με το χιούμορ με διαλύει, το βρίσκω χαριτωμένο και γοητευτικό. Προσπαθώ να θυμηθώ τι είπε για να γελάσω ξανά και δεν μπορώ, είναι μοναδικό δικό του. Με γοητεύουν οι σιωπές του».
