Τη ζωή και το έργο του σπουδαίου γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά ξεδίπλωσε η εκπομπή «Πρόσωπα με τον Χρίστο Βασιλόπουλο» στο τελευταίο της επεισόδιο για φέτος.
Η εκπομπή φώτισε τα αίτια που οδήγησαν τον δημιουργό της «Κοιμωμένης» στην τρέλα και στο εγκλεισμό για 14 χρόνια σε ψυχιατρικό άσυλο.
Η ιστορία του είναι γεμάτη ανατροπές και ένα ευτυχές τέλος, καθώς κατάφερε να βγει από τα σκοτάδια της σχιζοφρένειας, να ξαναδημιουργήσει σπουδαία έργα και να καταξιωθεί.
Αστικοί μύθοι και δοξασίες για τη ζωή και το έργο του, καταρρίπτονται. Ο πατέρας του Χαλεπά Ιωάννης ήταν σπουδαίος μαρμαροτεχνίτης και ήθελε να τον κάνει έμπορο, όμως ο Γιαννούλης από μικρός ήθελε να γίνει γλύπτης.
Η Κοιμωμένη
Το έργο που τον έκανε γνωστό είναι η κοιμωμένη που βρίσκεται στο Α΄ Κοιμητήριο Αθηνών. Ήταν το ταφικό μνημείο μιας πλούσιας δεκαοκτάχρονης κοπέλας με καταγωγή από την Κίμωλο, που πέθανε από φυματίωση και όχι από ερωτική απογοήτευση όπως ήθελε η λαϊκή παράδοση.
Η δημοσιογραφική έρευνα, ανέδειξε τα νεανικά χρόνια του Χαλεπά, την ερωτική απογοήτευση που βίωσε στο χωριό του στην Τήνο με μια νεαρή συγχωριανή του. Αυτό λέγεται ότι πυροδότησε την ασθένεια του.
Η ψυχική νόσος
Μέσα από τις μαρτυρίες των συγγενών του και τις επιστολές του αδελφού του παρουσιάζονται οι δοκιμασίες που πέρασε. Έκανε απόπειρες αυτοκτονίας, έβλεπε οράματα, κατέστρεφε τα έργα του και ζούσε σε μια διαρκή μελαγχολία. Η έρευνα παρουσιάζει τις συνεχείς προσπάθειες των γονιών του να τον βοηθήσουν σε μια εποχή που η ψυχιατρική ήταν στα σπάργανα και δεν υπήρχαν κατάλληλες θεραπείες. Τον έστειλαν ταξίδια στην Ευρώπη για να βελτιώσουν την ψυχική του διάθεση. Μάλιστα τον έστειλαν για εξορκισμούς σε μοναστήρι προκειμένου να θεραπευτεί από τα «δαιμόνια».
Το άσυλο
Τελικά η λύση του ασύλου δεν άργησε να έρθει. Ήταν η εποχή που έγινε επιθετικός προς τους συγχωριανούς του και τον έκλεισαν στο φρενοκομείο της Κέρκυρας.
Η εκπομπή έριξε φως στα σκοτεινά χρόνια του ασύλου, αλλά και την έξοδο από αυτό μετά από 14 χρόνια. Επέστρεψε στον Πύργο της Τήνου και έγινε βοσκός για να ζήσει.
Η μητέρα
Η μητέρα του Ειρήνη του ακολούθησε τις οδηγίες των γιατρών να τον απομακρύνει από την γλυπτική ώστε να μην υποτροπιάσει. Έτσι κατέστρεφε ό,τι έργο φιλοτεχνούσε. Κομβικό σημείο στην ζωή του υπήρξε ο θάνατος της υπερπροστατευτικής μητέρας του. Λέγεται ότι την ημέρα που πέθανε, στάθηκε από πάνω της απαθής και αδιάφορος. Ύστερα κατέβηκε στο υπόγειο και είπε: “Σωπάστε και εγώ θα πιάσω την τέχνη να δουλεύω”.
Η καταξίωση
Τη δεκαετία του 1920 άρχισε να κυκλοφορεί η είδηση ότι ο εξαφανισμένος Χαλεπάς, ζει στον Πύργο της Τήνου και διανύει νέα δημιουργική περίοδο. Kαλλιτέχνες και διανοούμενοι από την Αθήνα άρχισαν να τον επισκέπτονται για να αναδείξουν και να διασώσουν τα έργα του. Ο Χαλεπάς βραβεύθηκε για το έργο του και άνοιξε ο δρόμος για την επιστροφή του στον χώρο της τέχνης, μέσω από δύο σημαντικές εκθέσεις των γλυπτών του. Στα 76 του ξεκίνησε μια νέα ζωή. Ήταν πλέον μια αναγνωρισμένη προσωπικότητα. Πέθανε το 1938 ευτυχισμένος στο σπίτι των ανιψιών του, που τον περιέβαλλαν με αγάπη και φροντίδα στην Νεάπολη Εξαρχείων.
