Η Μαίρη Χρονοπούλου μίλησε στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο και περιγράφει την στιγμή που κατάφερε να σταθεί ξανά όρθια, το περιστατικό για τα γυρίσματα της ταινίας «Ορατότης μηδέν» αλλά και τι επιθυμεί από τη ζωή της.
Η ηθοποιός περιέγραψε στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο τον έρωτά της για τον Πλέσσα και το πώς ασχολήθηκε με τον μπάσκετ για χάρη του.
«Στα 16,5 ήμουν ένα παιδί με κοτσίδες που έτρεχα να κάνω μπάσκετ για να συναντάω την αδελφή του Μίμη που ήταν αρχηγός εκεί. Τον μισώ τον αθλητισμό εγώ και πήγαινα για να κοιτάω τον Πλέσσα, που μου άρεσε πάρα πολύ.
Μιλώντας για την πιο δύσκολη στιγμή της ζωής της, περιγράφει με χαρά πώς το πείσμα της αλλά και το πείσμα του φυσικοθεραπευτή της, την έκαναν να σταθεί και πάλι στα πόδια της.
«Ήμουν παράλυτη, 128 κιλά και με άνοια. Βρήκα έναν καταπληκτικό φυσικοθεραπευτή, πείσμα αυτός, πείσμα εγώ και στάθηκα στον πρώτο μήνα όρθια μόνη μου. Τον δεύτερο μήνα έκανα δύο βήματα μπροστά, δύο πίσω. Από τον τρίτο μήνα και μετά ξεκίνησα και άλλα βήματα και τώρα περπατάω κανονικά. Τώρα έχω καημό να μπορώ να περπατάω μεγαλύτερη απόσταση».
Μεταξύ άλλων, μιλά και για το ξεκαρδιστικό περιστατικό που συνέβη στο πλαίσιο της ταινίας «Ορατότης μηδέν»: «Στο “Ορατότης μηδέν”, ο Φίνος δεν πλήρωνε κομπάρσους για την κηδεία του θείου μου και περίμενα να μπει καμία κηδεία να “μπω”. Σκούπιζα τα δάκρυα μου και νόμιζα ότι θα με μπαγλαρώσει το συγγενολόι. Δεν έχω νιώσει πιο δύσκολα στη ζωή μου να ενταχθώ δίπλα στους συντεθλιμμένους συγγενείς».
Στο τέλος, για το τι ζητάει από τη ζωή της, η απάντησή της ήταν ότι δεν θέλει να γεράσει πολύ.
«Δεν ξέρω τι επιθυμώ. Θέλω να μην γεράσω πολύ, να μην φτάσω στο DNA των θηλυκών της οικογένειάς μου. Η μαμά μου έφυγε 107 ετών, η γιαγιά μου 99,5 και η προγιαγιά μου που την πρόλαβα 106. Θέλω να έχω ένα καλό τέλος, σύντομο, ήρεμο και να μην πολυγεράσω. Σιχαίνομαι τα γεράματα. Θα μου πεις δεν είμαι μεγάλη; Είμαι. Προσπαθώ να μην είμαι όμως».
