Ο Άρης Σερβετάλης ήταν καλεσμένος της Βίκυς Φλέσσα στην εκπομπή της ΕΡΤ «Στα Άκρα» και μίλησε για τον ρόλο του Αγίου Νεκταρίου αλλά και τη στροφή του στην Εκκλησία και την πίστη.
«Η προσωπική μου μάχη ήταν να κατευνάσω τα φαντάσματά μου. Αυτό έγινε με πολλή κούραση» είπε εξηγώντας τις δυσκολίες του ρόλο.
Όμως το σημείο-κλειδί όπως είπε ήταν όταν φόρεσε τα ράσα.
«Φορώντας ακόμα και τα ράσα, αυτό είναι ένα παράδοξο και στα ψέματα που συνέβη, σου δημιουργεί κάτι το οποίο δεν μπορείς να το εξηγήσεις. Σου δημιουργεί μια διαφορετική αίσθηση για το πώς τοποθετήσε μέσα στην κοινωνία και μέσα στον άνθρωπο. Κάτι αλλοιώνεται, δεν εξηγείται αυτό και ίσως λόγω της συναισθηματικής φόρτισης και κάπως της οικειότητας με τον βίο του Αγίου, κάπως σαν να υπήρχε αυτή η διαθεσιμότητα»
«Η γιαγιά μου και η μαμά μου πάντα διάβαζαν τους βίους των Αγίων, στο Γυμνάσιο υπήρχε μια αποστροφή. Είπα “οκ μπορεί να υπάρχει Θεός αλλά αυτήν τη στιγμή δεν τον θέλω”. Θέλω να ζήσω, να κάνω τις “αρκούδες μου”, να βιώσω το χάος.
Είχε καλλιεργηθεί ένα κενό, αναζητούσα την ηδονή σε οποιαδήποτε μορφή της αλλά επειδή είναι εφήμερη με οδηγούσε σε ένα αβυσσαλέο κενό το οποίο δεν είχε πάτο και ένιωθα τρομερά αυτή τη μοναξιά, αυτό το πράγμα είναι τερατώδες δεν μπορώ να το αντέξω. Άρχισα να μην μπορώ να στηριχτώ στον εαυτό μου. Όταν βίωσα αυτόν τον πάτο, είπα δεν μπορώ άλλο και άρχισα να ζητάω βοήθεια. Και εκεί εμφανίστηκε το πρόσωπο ενός μοναχού, που έγινε αργότερα ο πνευματικός μου».
Όπως είπε τον πνευματικό τον γνώρισε μέσα από τη σύζυγό του και ζήτησε να τον συναντήσει: «Αυτή η σχέση που θα δημιουργήσουμε δεν είναι εφήμερη, είναι αιώνια. Τότε δεν μπορούσα να την καταλάβω. Τώρα αισθάνομαι αυτή τη σχέση που δημιουργείται στα μέλη της εκκλησίας. Ότι παρεμβαίνει ο Θεός. Έγινε η κατήχηση μέσα από έναν άνθρωπο που με άλλαξε ολοκληρωτικά, το πώς κάποιος μπορεί να δει τη ζωή, την καθημερινότητά του. Αντιμετώπισα την πραγματικότητά μου, πριν έβαζα τη σκόνη κάτω από το χαλάκι. Συνειδητοποίησα ότι εγώ πρέπει κάτι να κάνω».
