Ο Χρήστος Λούλης και η Έμιλυ Κολιανδρή βρέθηκαν καλεσμένοι στην εκπομπή «Τετ α τετ» του Τάσου Τρύφωνος και μεταξύ άλλων έγινε αναφορά και στο σχόλιό του για τη Ζέτα Μακρυπούλια.
Ο ηθοποιός ξεκαθάρισε πώς ήταν μία λάθος δήλωση εκείνη την εποχή και πώς πλέον τα έχουν βρει και μάλιστα συνεργάζονται και μαζί στο θέατρο.
«Αυτό συνέβη πριν από 16 χρόνια. Έτσι κι αλλιώς πρέπει κάποιος να προσέχει τι λέει και πως το λέει. Εγώ όταν είπα αυτό το πράγμα, βέβαια πρέπει να πω ότι με τελείως άλλο τρόπο βγήκε προς τα έξω αυτό γιατί έκανε ένα μεγάλο μπαμ. Εγώ δεν ήμουν ποτέ χυδαίος, δεν ήθελα να είμαι και πιστεύω ότι δεν ήμουν χυδαίος. Με είχαν ρωτήσει αν θεωρώ τη Ζέτα συνάδελφο μου, εκείνη την ώρα δεν τους είπα ότι δεν την θεωρώ ηθοποιό και είπα ότι δεν την θεωρώ συνάδελφο μου γιατί άλλη δουλειά κάνω εγώ και άλλη δουλειά κάνει εκείνη. Αλλά ποιο είναι το θέμα; Ήμουν σε μια φάση στη ζωή, ήμουν φαντάρος, ήμουν λίγο πιεσμένος ψυχολογικά και έπρεπε να νιώσω κάπως καλά.
Πήρα πολύ στα σοβαρά αυτό που κάνω. Θεώρησα ότι κάνω κάτι πάρα πολύ σημαντικό που το κάνουμε λίγοι άνθρωποι γιατί είναι πολύ δύσκολο και πολύ υψηλό. Το θεώρησα αυτό αρκετό για να διαχωρίσει τους ανθρώπους, ότι εγώ δηλαδή κάνω κάτι που δεν το κάνεις εσύ. Πρώτα απ’ όλα, το πρώτο μου λάθος ήταν ότι διαχώρισα τον εαυτό μου από την Ζέτα λέγοντας ότι δεν είναι συνάδελφος μου αλλά, αν κάποιος έπρεπε να με βάλει στη θέση μου, έπρεπε να μου πει “άρα ποιος είναι συνάδελφος σου; Τι είναι κάποιος που εσύ θα θεωρείς ότι πρέπει να έχει το δικαίωμα για να λέγεται συνάδελφος σου; Συνάδελφος της μεγαλειότητας σας;”. Το θέμα είναι ότι μεγαλώνοντας μετά, περνώντας τα χρόνια, περνώντας η ζωή και η δουλειά από πάνω μου, είδα ότι η βασική ουσία στη δουλειά δεν είναι το τι έχεις κάνει αλλά είναι κάπου αλλού το οποίο δεν ξέρω ούτε εγώ. Άρα μετά από τόσα χρόνια μπορώ να πω ότι ναι, δεν έπρεπε να το πω αυτό το πράγμα».
«Όχι μόνο επειδή δεν πρέπει να λέγονται αυτά και πρέπει να προσέχεις αλλά επειδή ήταν λάθος. Ήταν ένα λάθος. Τώρα έχουμε μιλήσει, Εκείνη την περίοδο που γινόταν ο χαμός έπρεπε με κάποιον τρόπο, επειδή αυτά που λέγονταν ότι είπα δεν ήταν αλήθεια, της έγραψα ένα γράμμα και πήγα και το άφησα στο ταμείο του θεάτρου που έπαιζε τότε.
Το πήρε τότε και ήρθε τώρα στις πρόβες να μου πει, μετά από τόσα χρόνια, “Χρήστο σου ζητώ μια συγγνώμη”. “Καλά, εσύ οφείλεις συγγνώμη σε μένα; Τι είναι αυτά που λες;” της είπα. “Μου είχες στείλει αυτό το γράμμα και δεν σου είχα απαντήσει ποτέ, γιατί με όλο αυτό που συνέβαινε είχα και εγώ παραλύσει. Δεν ήξερα τι να κάνω”, μου είπε και τα έχουμε βρει, είμαστε μια χαρά. Νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι καταλαβαίνουν».
