Η Μυρτώ Αλικάκη μίλησε την εκπομπή της ΕΡΤ1, «Δύο στη 1» μεταξύ άλλων για τα 30 χρόνια της στο θέατρο αλλά για τη νεότητα και τη φθορά.
Η αναγνωρισιμότητα ήρθε νωρίς ήδη από το πρώτο επεισόδιο της «Αναστασία».
«Στο αεροδρόμιο που ήρθε το κύμα αναγνωρισιμότητας, ήταν περισσότερο τρομακτικό. Άργησα πολύ να πάρω ευχαρίστηση από αυτό, όχι από τη δουλειά. Είναι φορές που οι άνθρωποι είναι εξαιρετικά συγκινητικοί.
Ακούγεται κλισέ αλλά η μητρότητα είναι η πιο σημαντική εμπειρία της ζωής μου, σίγουρα με γείωσε ακόμα περισσότερο, πολλές φορές έχω βάλει σε δεύτερη μοίρα την προσωπική μου ευτυχία.
Δεύτερο γάμο μάλλον δεν θα σκεφτόμουν. Μάλλον όχι, αλλά δεν ξέρω.
Νιώθω ότι ο έρωτας δεν μπορεί να με διαλύσει ή να με τρελάνει. Φυσικά μπορεί αύριο να σας πω το αντίθετο. Δεν θα αφεθώ εύκολα σε μια νοσηρή κατάσταση που πιο μικρή το έχω κάνει.
Έχω περάσει μια σκοτεινή περίοδο, υπήρξαν 4-5 χρόνια που συνέβησαν δυο τρία πολύ σημαντικά γεγονότα στη ζωή μου, το ένα ήταν πολύ οδυνηρό. Υπήρξε περίοδος που σκέφτηκα ότι δεν πάω καλά, κάνω πράγματα που ούτε εγώ μπορώ να τα καταλάβω και έτσι οδηγήθηκα στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή που ήταν το δεύτερο καλύτερο δώρο μετά τα παιδιά μου».
Οι μεγάλες απώλειες της ζωής της ήταν ένα αδελφάκι που θα γεννιόταν όταν ήταν 5 χρονών, η απώλεια του ξαδέρφου της σε τροχαίο όταν εκείνη ήταν 14 και συγκλονίστηκε και στα 26 της η απώλεια του πατέρα της.
«Εξωτερικά και επειδή ζούμε σε μια εποχή δικτατορίας της νεότητας, της τελειότητας και της πλαστικής εικόνας, το μεγάλο μου “όπλο” είναι το πώς εγώ βλέπω τους άλλους ανθρώπους. Εμένα μου αρέσει η φθορά στους άλλους οπότε σκέφτομαι ότι και στους άλλους αρέσει η φθορά η δική μου».
