Καλεσμένος στην εκπομπή, Μεγάλη Εικόνα, βρέθηκε ο Νίκος Καρβέλας με αφορμή το βιβλίο του, Νοοσοφία.
Ο συνθέτης, τραγουδιστής και συγγραφέας μιλά για την σπουδή του στη Νομική, τι ήταν αυτό που τον ενόχλησε και δεν ασχολήθηκε ποτέ αλλά και το ταλέντο του στη μουσική.
«25 χρόνια που μου έλεγαν να μιλήσω, δεν υπήρχε λόγος. Τώρα υπάρχει λόγος! Η σχέση μου με τους δημοσιογράφους ήταν εμπόλεμη. Αλλά ο λόγος που ήθελα να μιλήσω live δεν ήταν αυτός. Ένας άνθρωπος που έχει οστικές δυνάμεις, όταν του λένε ότι θα το πετσοκόψουμε αυτό αρνείται να το κάνει. Η αλληλεπίδραση εμάς των δύο θα φανεί στο αποτέλεσμα. Θα εκτεθείς, θα εκτεθώ! Αλλά είναι σαν μια συνεύρεση, όχι σεξουαλική αλλά πνευματική. Είναι σαν το ζεστό φαγητό! Μου αρέσουν τα ζωντανά πράγματα και τα ορμητικά.
Είμαι απόφοιτος Νομικής. Έχω ασκήσει δικηγορία για μερικά λεπτά. Θυμάμαι όταν πήγα πρώτη φορά στο δικαστήριο αισθάνθηκα περίεργα ρευματικά κύματα να με περιλούζουν. Είχα κίτρινα μαλλιά, τα μισά και τα άλλα πράσινα και δεν θυμάμαι αν φορούσα σπιρούνια. Ήμουν κάπως περίεργα και με κοιτούσαν περίεργα. Πήγαινα να δω τι γίνεται και έβλεπα αυτό που λέγεται στην ελληνική γλώσσα Δικαιοσύνη. Τα βλέμματα των ταλαίπωρων να βρουν το δίκιο τους και δεν τους άφηναν, υπήρχε μια δικτατορία που ευτελίζει κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Όποια αίθουσα και αν άνοιγα, έβλεπα αλαζόνες στις έδρες που τους φερόντουσαν σαν να ήταν σκουπίδια. Δεν μου άρεσε. Θα ήθελα να ήμουν ένας καλός δικηγόρος. Μετά έμαθα ότι δικηγορία είναι η Τέχνη της εξαπάτησης του δικαίου. Ο κανόνας είναι ότι οι δικηγόροι εξυπηρετούν την αδικία! Ο ανεγκέφαλος εγκέφαλος κάνει κάποια πράγματα στάνταρ, να απομνημονεύει!
Το μόνο που κάνουμε είναι να ντριπλάρουμε την δυστυχία. Είμαι τόσο δυστυχισμένος όσο είσαι εσύ! Απλά δεν αντιλαμβανόμαστε αυτή τη δυστυχία γιατί κανείς δεν έχει την ώρα να παρατηρήσει όσο την έχω εγώ για το πόσο διαταραγμένος είμαι από την δυστυχία. Για να μιλήσεις μαζί μου πρέπει να ορίσεις τις λέξεις!».
«Αυτή η κουταμάρα που λένε οι άνθρωποι ότι όσο γερνάμε αισθανόμαστε έφηβοι…Όταν είσαι 73 είσαι 73. Είμαι γέρος! Είναι δυνατόν ένα 15χρονο και να πει “να ένας συνομήλικός μου;”. Λέμε διαρκώς συνεχώς κουταμάρες εμείς οι άνθρωποι. Δεν με ενδιέφερε ποτέ τι θα αφήσω πίσω μου, το σιχαίνομαι. Η πραγματικότητα είναι πώς ότι κάνει κάθε άνθρωπος το κάνει επειδή ο εγκέφαλός του τον διατάζει. Ο εγκέφαλος κατευθύνει τον άνθρωπο! Είναι ο άνθρωπος του εγκεφάλου. Είμαι έρμαιο αυτό του πολυοργάνου που με έκανε από μικρό ό,τι ήθελε. Κάποια στιγμή μου είπε γράφοντας ποίηση ενώ τη “σιχαίνομαι”. Δεν με ενδιέφερε! Ο πατέρας μου ήταν ποιητής και εγώ ξυνόμουν όταν μου έλεγε να μου διαβάσει ποίηση. Από εκεί που ήμουν αδιάφορος για όλα αυτά, στα 50 μου άρχισα να ακούω προτάσεις. Δεν με συνέλαβαν! Άρχισα να τις γράφω τις προτάσεις αυτές και έτσι γεννήθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή. Είμαι δούλος ενός εγκεφάλου!
Αυτό που αισθάνομαι εγώ είναι αυτός που δεν αισθάνεται καμία δύναμη να τον σπρώχνει να κάνει κάτι. Έχω ρωτήσει ανθρώπους που έχω συζήσει και λέω “καπνίζεις δεν θες να κάνεις τίποτα;”. Και έφευγα τσαντισμένος και έλεγα “ρε π@στη δεν θες να κάνεις τίποτα;”. Ποια η διαφορά εμού και του τύπου που κάθεται απέναντι μαστουριάζει και λέει “τι ωραία η ζωή”; Ποια είναι η διαφορά μας; Γουστάρει και γουστάρω. Αισθάνεται τις ορμόνες της χαράς βλέποντας το ταβάνι και εγώ διαποτίζοντας τον ιδρώτα της ηδονής.
Αισθάνομαι ότι η εκ τύχης χαρισματικότητα ότι μπορώ να έχω απόλυτη επαφή με τη μουσική, έχω οργασμική σχέση με τη μουσική. Πρέπει να έχω μια βλάβη που δεν μου επιτρέπει να αντιληφθώ τις παρτιτούρες. Είμαι χαρισματικός σημαίνει ότι βρήκα στις τσέπες μου πράγματα που δεν μου ανήκουν. Και ποιος τα χάρισε; Η φύση.
Είμαι υπέρ των ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα να δημιουργήσουν. Αυτοί που διαβάζουν είναι παπαγάλοι. Το να διαβάσεις και να πεις Αυτά είπε ο Πλάτων και να έρθεις μετά να μου πεις ότι τελείωσε Φιλοσοφική, θα του πω είσαι παπαγάλος των Φιλοσόφων. Είσαι φερέφωνο αυτών που είπαν κάποιοι άλλοι. Συνεπώς ο μύθος από τους μορφωμένους πρέπει να γκρεμιστεί.
Η λέξη “θαυμάζω” για να τη χρησιμοποιήσει πρέπει να ξέρει τι λέει. Από κάποια δυσλειτουργία ξέφυγα και μπορώ να θεωρήσω την αποβλάκωσή μου και να τη χειρίζομαι. Ιδιαιτερότητά μου είναι ότι αναγνωρίζω την αποβλάκωσή μου. Αυτός που με εκτιμάει πρέπει να πει “ρε φίλε χαίρομαι”».
