Ένα αφιέρωμα στην πολύχρονη πορεία της Άντζελας Δημητρίου έκανε η εκπομπή «Super Κατερίνα» και η καλλιτέχνιδα μοιράστηκε στιγμές από τα παιδικά της χρόνια μέχρι την απογείωση της καριέρας της.
«Τα πιο ωραία παιδικά χρόνια ήταν με τη μητέρα μου και τα αδέρφια μου και καθόμασταν και τρώγαμε βανίλια. Πέρασα πάρα πολλά αλλά είμαι ευλογημένη που μπόρεσα μέσα από τη μεγάλη φτώχεια, να έρθω στη μεγάλη δόξα. Η μικρή Άντζελα έλεγε τα κάλαντα, μάζευε τα λεφτά και τα έδινε στη μητέρα της. Από 12 χρονών ξεκίνησα να δουλεύω ως κορδελιάστρα, δηλαδή αυτή που φτιάχνει τα ωραία παπούτσια που φοράμε. Ήμουν μέσα στις βενζινόκολλες από 12 χρονών αλλά τραγουδούσα συνέχεια, όπου και να ήμουν. Είμαι παιδί μεγαλωμένο από χωρισμένους γονείς αλλά είμαι ευτυχισμένη που έχω τη μητέρα μου. Αισθάνομαι κάθε Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, στα γενέθλιά μου ή στα γενέθλια του αδερφού μου, πολύ περίεργα.
Όταν πήρα τα πρώτα μου λεφτά από το “Κανόνι”, βγήκα στη γειτονιά έξω που ήταν τα παιδάκια, και πήγα στο μπακάλικο και πήρα διάφορα πράγματα και όπως ήταν τα παιδάκια, τους μοίρασα τα λεφτά. Η μητέρα μου ήθελε να γίνω γιατρός αλλά εγώ δεν ήθελα. Εγώ όπου και εάν πήγαινα έκανα το εξής. Πηγαίναμε για παράδειγμα σε μία ταβέρνα που είχε μικρά φωτάκια, μόλις άκουγα τραγούδια ήμουν η πρώτη που σηκωνόμουν και χόρευα και τραγουδούσα. Η μητέρα μου δεν ήθελε να ασχοληθώ με το τραγούδι. Όταν βγήκα στο τραγούδι άρχισαν τα σόγια και έλεγαν ότι δεν κάνει και τότε έλεγαν διάφορα για τις τραγουδίστριες. Και το 1978 έκανα το πρώτο μου δισκάκι».
«Το “Ποια θυσία” το έχω πει πάρα πολλές φορές, είναι ένα τραγούδι που γράφτηκε για τη ζωή μου, για ένα δικό μου άνθρωπο. Απλά με πονάει! Η “θυσία” γράφτηκε με πολύ πόνο. Άλλοι νόμιζαν ότι είναι ερωτικό τραγούδι. Το τραγούδι αυτό έχει ιστορία μεγάλη από το 1985 μέχρι σήμερα. Με πονάει επειδή είναι κάτι δικό μου, δεν το ξεχνάς απλά δεν το συζητάς. Είναι αλήθεια ότι το έχω γράψει για τον γιο μου».
