Στον καναπέ του Στούντιο 4 βρέθηκε η Σοφία Βογιατζάκη και αναφέρθηκε τόσο στην απώλεια της μητέρας της όσο και στην απόφασή της να ξεκινήσει ψυχοθεραπεία.
Όπως εξομολογήθηκε, λόγω αυξημένης δουλειάς δεν κατάφερε ποτέ να περάσει όλα τα στάδια του πένθους για τη μητέρα της, με αποτέλεσμα να της έχουν δημιουργηθεί αρκετές φοβίες που παλαιότερα δεν είχε.
«Δεν έχω προλάβει όλα τα στάδια του πένθους λόγω δουλειάς. Δεν ξέρω πώς έχει γράψει αυτό γιατί μου βγαίνουν και άλλες φοβίες.
Τώρα που είμαι μικρή και έχω την ζωή μπροστά, λέω να πάω να λύσω τα θέματα που πρέπει. Υπάρχουν στιγμές που πέφτω σε τέτοια θλίψη με ασήμαντες αφορμές που δεν ήταν στοιχείο του χαρακτήρα μου. Έχει αρχίσει και το περιβάλλον μου να λέει ότι έχω αλλάξει και πρέπει να κάτι να κάνω.
Δεν τον αντιμετώπισα τον θάνατο της μητέρας μου όπως έπρεπε. Ήμουν σε πολλή δουλειά και έφυγε “επιδερμικά”. Πετοφοβία έχω χρόνια αλλά μπαίνω στα αεροπλάνα λόγω δουλειάς. Το αντιμετωπίζω. Αυτό είναι το καλό μου. Ότι τις φοβίες μου τις αντιμετωπίζω, δεν είμαι φυγόπονη.
Έπρεπε η αδερφή μου να φύγει να πάει 10 μέρες στο εξωτερικό και ήμουν μόνη στο σπίτι. Δεν μπορώ να σας περιγράψω που μου ερχόταν η μία μαύρη σκέψη μετά την άλλη. Ότι θα γίνει μεγάλος σεισμός, θα θαφτώ στα μπάζα και δεν θα με βρει κανείς. Που αυτό πια δεν είναι νορμάλ. Τη φοβία δεν την αντιμετωπίζεις με τη λογική. Άρα πρέπει να βρω την αιτία που δημιουργούνται όλες αυτές οι φοβίες και να γιατρευτεί.
Στο σπίτι έμενε η μαμά, θείες, αδέρφια, ανίψια. Ο αδερφός μου μετακόμισε, οι υπόλοιποι έφυγαν από τη ζωή. Σε ένα χρόνο έφυγαν ο ένας πίσω από τον άλλον. Δεν προλαβαίναμε κηδείες και νοσοκομεία. Δεν νομίζω ότι το σπίτι μου δημιουργεί πρόβλημα αλλά κάτι μέσα μου που δημιουργεί πρόβλημα.
Οι μεγάλοι άνθρωποι της οικογένειας ήταν πιο ενεργητικοί, οι πιο ζωηροί. Ας πούμε 80-90 χρονών άνθρωποι που είχαν τόση ενέργεια για τη ζωή.
Τα πρώτα δύο χρόνια δεν μιλούσα για τον θάνατο της μαμάς, δεν ήθελα».
«Γενικά με θυμάμαι μέσα στον αυθορμητισμό. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαι πάντα παρορμητική. Όταν έχω να κάνω κάτι σοβαρό θα το σκεφτώ σφαιρικά αλλά και πάλι θα κάνω αυτό που θέλει το μέσα μου.
Δεν με ένοιαξε ποτέ τι λένε οι άλλοι, δεν με ενδιαφέρει. Ο κάθε άνθρωπος έχει την άποψή του. Εμένα δεν μου αρέσει να κρίνω, έχω γνώμη, άποψη και θέση αλλά δεν θα κρίνω, το αποφεύγω.
Τι να κρίνεις; Ο κάθε άνθρωπος έχει περάσει τα δικά του βιώματα, τις δικές του ευκολίες και δυσκολίες. Πώς θα τον κρίνεις αν δεν μπεις στα παπούτσια του άλλου;
Έχουν πει τη γνώμη τους και την άποψή τους. Το μεγαλύτερο ποσοστό είναι αγάπη και χαρά όταν με συναντούν οι άνθρωποι στο δρόμο.
Η μόδα της εποχής με όλο αυτό το βήμα που έχει δοθεί σε όλους ανά πάσα στιγμή καραδοκούν στη γωνία για να κρίνουμε. Γιατί; Έχουμε άποψη και θέση αλλά στην τελική, ποιος σε ρώτησε κιόλας;
Την μεγαλύτερη ασφάλεια τη νιώθω στην σκηνή παρά στη ζωή μου».
«Εγώ μιλάω και λέω ότι αυτό με αγχώνει, με ταλαιπωρεί και εγώ θέλω να είμαι χαρούμενη. Φταίω εγώ; Μου προκαλεί κάποιος άλλος αυτό το άβολο; Εγώ μιλάω.
Σε αυτό που έχω μάλλον μοιάσει στη μαμά μου είναι ότι όποια δυσκολία μου έρθει, θα το καταπιώ. Δηλαδή το ξέρω και θα κάνω οτιδήποτε για να ανταπεξέλθω.
Όταν μπορώ να την αποφύγω, θα φύγω! Όταν δεν μπορώ, που τώρα το ανακαλύπτω σιγά σιγά για μένα, το ωραιοποιώ, το πασπαλίζω με χρυσόσκονη και εξωτερικά είναι όλα καλά.
Θα βρω τον τρόπο να το ωραιοποιήσω με έναν τρόπο!
Από την άλλη σκέφτομαι ότι και το θέμα με τα κιλά αναρωτιέμαι τι είναι. Προσπαθώ τόσα χρόνια να το αντιμετωπίσω μόνη μου.
Έχω χάσει 3 φορές 27 κιλά και τα έχω ξαναπάρει. Γιατί δεν σταθεροποιούμε; Ποια είναι η αιτία; Για να είμαι συνέχεια στο βάλε – βγάλε ίσως είναι μια βαθύτερη κατάσταση που εγώ δεν μπορώ να αντιληφθώ.
Θεωρώ ότι θα λυθεί μαζί με όλο το υπόλοιπο».
Διαβάστε επίσης
Μην αρχίζεις τη μουρμούρα: Ο Ηλίας βάζει οριστικό τέλος στη σχέση του με την Καίτη
