Για πρώτη φορά ο Σταμάτης Γαρδέλης μίλησε μέσα από το Δαφνί όπου νοσηλεύεται έχοντας ζητήσει βοήθεια για να ξεπεράσει μια δύσκολη στιγμή στη ζωή του.
Ο ηθοποιός μίλησε στον Αλκίνοο Μπουνιά και το Τlive μετά τη δημοσιοποίηση της ιστορίας του από τη Σάσα Σταμάτη.
Μάλιστα έκανε λόγο για εκμετάλλευση της ιστορίας του αναφερόμενος σε εκπομπή που πήρε τηλέφωνο την υπέργηρη μητέρα του να μιλήσει για το πρόβλημά του, χωρίς η ίδια να γνωρίζει ότι ο γιος της νοσηλεύεται σε ψυχιατρείο, όπως εξήγησε ο ηθοποιός.
Είσαι ικανοποιημένος από το νοσηλευτικό, το ιατρικό προσωπικό εδώ;
Πάρα πολύ. Δηλαδή, είμαι εκστασιασμένος μπορώ να πω. Με έχει εντυπωσιάσει ο ζήλος, όχι που δείχνουν μόνο σε μένα, αλλά γενικά, που υπερβάλλουν και εαυτόν. Αισθάνομαι ότι είμαι σε μια περιφρουρημένη κατάσταση, αισθάνομαι τη σιγουριά των επιστημόνων δίπλα μου και ξεκουράζομαι. Δηλαδή, έχω μπει σε έναν ρυθμό ύπνου που, δεν κοιμόμουν πριν και κάποιες σκοτεινές, μαύρες, δυσοίωνες σκέψεις έχουν λίγο μείνει στην άκρη. Έχω ανακαλύψει -πώς να το πω τώρα- το νόημα της ζωής, μέσα από τις πάρα πολλές συνεδρίες που έχω κάνει, σαν να έχει ξαναγεννηθεί μέσα μου μία διάθεση…
Μου δίνει πολλή δύναμη και κουράγιο η αγάπη του κόσμου, που τη βλέπω και από εδώ και από τους επισκέπτες που έρχονται στους ασθενείς και από το νοσηλευτικό προσωπικό και από τους ανθρώπους όλους που εργάζονται σε αυτό το ψυχιατρικό ίδρυμα, το οποίο είναι πολύ παρεξηγημένο, τελικά και αναθεωρώ πάρα πολύ τις απόψεις μου, όταν σκεφτόμουν κάθε φορά που πέρναγα από εδώ προς τα κάτω, το Δαφνί, ότι είναι ένα τρελάδικο. Ε, λοιπόν το Δαφνί δεν είναι ένα τρελάδικο με την τρέχουσα, απλή έννοια. Το Δαφνί είναι μια ανώτερη ψυχιατρική κλινική, από πάρα πολύ αξιόλογους ανθρώπους, οι οποίοι διδάσκουν τους δρόμους για να ανακαλύψει και να βρει κανείς και να ξεψαχνίσει της ψυχής του τα βάθη.
Το σημαντικό είναι ότι βρήκες το κουράγιο και ήρθες μόνος σου εδώ.
Ναι, βρήκα το κουράγιο και ήρθα μόνος μου, διότι ήμουν σε πάρα πολύ μεγάλη πίεση και είχα φτάσει σε σημεία τα οποία δεν θέλω να τα αναπαράγω, να τα ξανασκέφτομαι, αλλά με είχαν πνίξει πάρα πολύ σκοτεινές σκέψεις, ένα αδιέξοδο που ζω, που είναι πανελληνίως γνωστό, δηλαδή, η ιστορία μου, που δεν είναι μόνο αυτή, είναι ένας φόρτος 45 χρόνων, στο επάγγελμα, όλα αυτά που έχω ζήσει και όλη μου η προσωπικότητα, όλη μου η ύπαρξη, η υπόσταση έμπαινε σε αμφισβήτηση πια. Και ξέρεις, άμα είναι να σε ξεριζώνουν, να σε κόψουν σαν ένα δένδρο, με αλυσοπρίονο, μετά δεν έχεις ζωή. Κάπως έτσι το έβλεπα, τώρα έχω αναθεωρήσει κατά κάποιον τρόπο.
Ο γιατρός μου, ο διευθυντής, ο Δημήτρης ο Πέτσας, με φιλοσοφικά σχήματα, με ποιητική διάθεση, με φιλική διάθεση, μου έχει ανοίξει άλλους δρόμους, με έχει κάνει να ανακαλύψω άλλα πράγματα πολύ βαθιά μέσα μου και δυνάμεις πολύ πιο ισχυρές του θανάτου. Δυνάμεις της ζωής. Και νομίζω αυτό είναι ένα παράδειγμα για όλους. Ότι η ζωή αξίζει περισσότερο από οποιαδήποτε δυσκολία μπορεί να σε οδηγήσει απέναντι.
Συνέβη κάτι, έμαθες κάτι που να σε ενόχλησε, είχες κάποιες επισκέψεις;
Βγαίνω στο κυλικείο τις ώρες που επιτρέπεται στο επισκεπτήριο και έχω πληροφορηθεί και για την αγάπη του κόσμου και για το τι λένε έξω και πώς έχει περάσει η περίπτωσή μου και, προφανώς, όλη αυτή η δημοσιότητα που έχει δοθεί στο θέμα, στο ζήτημά μου, έχει προσελκύσει ανθρώπους που, κατά κάποιον τρόπο, για μένα καπηλεύονται μια ιστορία και θα έπρεπε να δείξουν λίγο περισσότερο ευαισθησία.
Τουλάχιστον, ως προς τη μητέρα μου, η οποία είναι 91 χρονών και μου έδειξαν σε βίντεο, το λέω δηλαδή και δεν πρέπει να συγχίζομαι, μου δείξανε σε βίντεο ότι την πήραν τηλέφωνο και της είπαν «ο γιος σου βρίσκεται σε ψυχιατρείο». Στον Θεό που πιστεύετε, δηλαδή, παίρνεις μια μεγάλη γυναίκα, 91 χρονών και της λες «το παιδί σου είναι σε ψυχιατρείο»; Μια γυναίκα που έχει μια προκατάληψη, μια συγκεκριμένη θέση στο τι είναι ψυχιατρείο.
Για τη μάνα μου ψυχιατρείο δεν είναι όπως το πλησιάζουμε εσύ και εγώ, που είμαστε άνθρωποι του κόσμου και λέμε ότι όλοι μας χρειαζόμαστε μια ψυχική αγωγή και να όχι θεραπεία, μια ψυχική κατεύθυνση. Άντε να βάλεις σε αυτό το μυαλό του ανθρώπου των 91 χρόνων….
