Στον καναπέ του «Στούντιο 4» βρέθηκε ο Σταμάτης Γαρδέλης και μίλησε για τα όσα είχε βιώσει την εποχή της μεγάλης επιτυχίας των ταινιών.
Ο ηθοποιός μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στις ατάκες του που έχουν αφήσει εποχή και χρησιμοποιούνται μέχρι και σήμερα ως συνθήματα.
«Είχα πει στη Ναταλία Γερμανού πώς παίζονταν τα πάντα τότε. Ότι έπαιρναν μέχρι και από τηλεφωνικό κατάλογο. Έκανα οντισιόν για τα “Τσακάλια”, 400 παιδιά. Με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι ήθελε να με δει ο Δαλιανίδης. Δεν το σκεφτόμουν τότε, δεν με ένοιαζε κιόλας. 20 χρονών ήμουν τότε, τι να με νοιάζει; Με φωνάζει ο Δαλιανίδης, περνάω στους 20 και μια ωραία πρωία μου είπε ότι παίρνω τον ρόλο. Δεν θυμάμαι ποιος άλλος ήταν μαζί μου».
«Βγαίνουν τα “Τσακάλια” και γίνεται χαμός. Η ταινία είναι μέρος μιας εποχής που ξεθεμελίωνεται μια προηγούμενη και μπαίναμε σε μια άλλη διάθεση, ήταν ΠΑΣΟΚ. Ήμασταν όλοι έξω, με ανεβασμένους μισθούς, δεν υπήρχε φόβος. Εγώ ήμουν 21 χρονών, τι να σκεφτώ; Ζούσα από τις ταινίες και τον απόηχο της δουλειάς μου και συνέχιζα μέχρι το πρωί. Δεν ήξερα ότι θα άλλαζε η ζωή μου. Γινόταν κλιμακωτά! Είναι λίγο καρμικά τα πράγματα. Μου έλεγε ένας φίλος μου και μου έλεγε “σχόλασε το σχολείο, πάμε από εκεί”. Του άρεσε να μοιράζει αυτόγραφα. Εμένα δεν μου ήταν και κάτι ιδιαίτερο. Δεν είναι η ζωή σου αυτή, δεν είσαι εσύ αυτός. Δεν ήμουν ποτέ μηχανόβιος, δεν έκανα ποτέ σούζες. Αλλά δεν μπορείς να απογοητεύσεις και τους μηχανόβιους που σε είχαν πρότυπο».
«Το πιο τρελό που συνέβη με θαυμαστές είναι να λένε “το χέρι αυτού, ποιανού είναι;”. Ο Δαλιανίδης ήταν αυστηρός και φωνακλάς αλλά του κάναμε και εμείς τη ζωή δύσκολη. Κάποιοι ξεχνούσαν τα λόγια τους, αυτοσχεδίαζαν. Αλλά ήταν τόσο γλυκός και διορατικός που σε οδηγούσε εκεί που ήθελε. Ήταν ο μύθος ο δικός μας τότε. Ένας μύθος που δεν τον φτάναμε ποτέ. Το ’60 ήταν πιο ισχυρά τα πράγματα. Είχα ακούσει από συναδέλφους που οι θαυμαστές λιποθυμούσαν. Εμένα ευτυχώς δεν μου σήκωσαν καμία μηχανή, μόνο ένα παπάκι. Λέγαμε και ένα σύνθημα τότε αλλά μην το πούμε γιατί είναι και πολιτικό. Τώρα έχω γίνει σύνθημα με το “Με θυμάσαι ρε μπιμπ;”. Δεν είναι τραγούδι αλλά μια ορμή που μπαίνω σε ένα μαγαζί με αλυσίδες. Και γράφουν “Από Σεπτέμβρη χειμώνα ρε μπιμπ; Ή πάλι εκλογές ρε μπιμπ;”».
