Στην εκπομπή, Πάμε Δανάη, παραχώρησε συνέντευξη η Χριστίνα Λαμπίρη και μίλησε για την τηλεοπτική της καριέρα, τις δύσκολες στιγμές on air αλλά και τα πρόσωπα που έχει αδικήσει.
«Ποτέ δεν με ρωτούσε κάτι παράξενο ο κόσμος που με έβλεπε έξω, μόνο να τους πω για τους καλλιτέχνες. Με τρελαίνει η έκφραση beef, δεν είναι κάτι που μου δίνει χαρά. Αυτό το έκανα πάντα και όταν ήμουν στον αέρα, με στενοχωρούσε πολύ όταν έπρεπε να μπω στη λογική να απαντήσω σε συνάδελφο, γιατί ο τηλεοπτικός αέρας δεν είναι για εμάς, ο τηλεοπτικός αέρας είναι για τον κόσμο.
Ένας από τους λόγους που δεν σταμάτησα να κάνω τηλεόραση ήταν ότι δεν μπορούσα να φτάσω σε αυτό το επίπεδο, δεν ήθελα να αναφέρομαι στον εαυτό μου. Τώρα πια οι παρουσιαστές είναι το θέμα και όχι αυτά που κάναμε στο παρελθόν και ασχολούμασταν με τους καλλιτέχνες και όλα αυτά. Μου έλεγαν οι αρχισυντάκτες “πες για αυτό, πες για τη δική σου εμπειρία”, αλλά δεν μπορώ, δεν αφορά κανέναν τι κάνω στο σπίτι μου ή πώς διαχειρίζομαι την προσωπική μου ζωή, ή οτιδήποτε άλλο τέλος πάντων. Όταν αποφάσισα να φύγω από την τηλεόραση, δεν θυμάμαι να υπήρχε συνάδελφος που να με πήρε τηλέφωνο για να με ρωτήσει γιατί το κάνω.
Η κορυφαία δύσκολη στιγμή στο πλατό ήταν όταν ένας καλεσμένος μου δέχτηκε χυδαία επίθεση από άλλον καλεσμένο μου, εκεί έχασα την ψυχραιμία μου και δεν το διαχειρίστηκα καλά και γι’ αυτό είχαμε τιμωρηθεί και τότε από το Ραδιοτηλεοπτικό. Τα τελευταία χρόνια που φιλοξενούσα προσωπικές ιστορίες καθημερινών ανθρώπων, αυτό με τσάκιζε, κάθε φορά ερχόμουν σε δύσκολη θέση, γιατί ήξερα ότι δεν μπορούσα να τους βοηθήσω ουσιαστικά. Ήξερα ότι μετά θ φύγουμε, θα σβήσουν τα φώτα και αυτός θα γυρίσει σε αυτή τη δυσάρεστη θέση που βιώνει και εγώ θα συνεχίσω να κάνω μια άλλη ζωή.
Ασφαλώς, έχω ζητήσει συγγνώμη, έχω ζητήσει συγγνώμη και από τον Γιώργο Καπουτζίδη που τον είχα αδικήσει πάρα πολύ. Καμία φορά οι παρουσιαστές χάνουμε το μέτρο και νομίζουμε ότι έχουμε μια δύναμη παράξενη που σου επιτρέπει να λες παραπάνω από όσο είναι το μπόι σου. Ήμουν πολλά χρόνια στην τηλεόραση και είχα να διαχειριστώ στον αέρα την απώλεια της μητέρας μου, αλλά και του πατέρα μου. Ήταν διπλά και τριπλά δύσκολο να διαχειριστώ την απώλεια της μητέρας μου, γιατί άλλαξε τελείως τη ζωή μου. Είναι τεράστια η θλίψη να χάνεις τους δικούς σου ανθρώπους, είναι σαν να ορφανεύεις».
