Μία συνέντευξη-εξομολόγηση έδωσε η Μαρίνα Ασλάνογλου στη Φανή Πλατσατούρα και το περιοδικό People που κυκλοφορεί με το “Έθνος της Κυριακής”.
Η ηθοποιός διηγήθηκε όλες τις δυσκολίες που πέρασε μέχρι να αποκτήσει τον γιο της Κωνσταντίνο, από τη σύλληψη και τις εξωσωματικές μέχρι την επίπονη εγκυμοσύνη και στέλνει το δικό της μήνυμα στις γυναίκες που ζουν κάτι παρόμοιο.
“Μου έλεγε ο γυναικολόγος ότι τα όργανά μου είναι σαν κοπέλας 25 χρόνων, αλλά έχω αφιλόξενη μήτρα. Με δυο λόγια, δεν καθόταν το έμβρυο. Πριν ξεκινήσω τις εξωσωματικές, είχα ήδη μια αποβολή. Απέβαλα χωρίς ουσιαστικά να γνωρίζω ότι είμαι έγκυος. Όλα έγιναν ξαφνικά: είχα αιμορραγία, πήγα στον γιατρό και μου είπε ότι είχα αποβολή. Ύστερα από αυτό, αποφασίσαμε με τον άντρα μου να μπούμε στη διαδικασία της εξωσωματικής για να μη χάσουμε άλλον πολύτιμο χρόνο. Έκανα τρεις εξωσωματικές μέσα σε εννιά μήνες. Στην τρίτη, έμεινα έγκυος στον γιο μου» είπε, εξηγώντας γιατί κατέφυγε στην εξωσωματική.
Η διαδικασία της εξωσωματικής και η στήριξη του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη
Η διαδικασία για να γίνει εξωσωματική είναι ιδιαίτερα επίπονη για μία γυναίκα.
“Παίρνεις ενέσιμες ορμόνες, εγώ τις έκανα μόνη μου στην κοιλιά κάθε μέρα, και στις τρεις εξωσωματικές. Εναλλάξ γύρω από τον αφαλό γιατί μελανιάζεις συνήθως. Τότε, έπαιζα στον Αύγουστο στο θέατρο Χορν . Είχα ένα ψυγειάκι στο καμαρίνι, έφευγα από τη σκηνή, έπαιρνα τα φάρμακα και ξανανέβαινα. Ήμουν πάρα πολύ τυχερή γιατί ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης (σ.σ. σκηνοθέτης της παράστασης) γνώριζε τα πάντα από την αρχή και με στήριξε πάρα πολύ σε όλη τη διαδικασία”.
Η ηθοποιός είχε δύο αποτυχημένες προσπάθειες και στην τρίτη έμεινε έγκυος. Πώς έμαθε τα νέα;
“Τα αποτελέσματα θα έβγαιναν το μεσημέρι της 14ης Ιουλίου του 2017, τη μέρα γενεθλίων του άντρα μου. Mέχρι τελευταία στιγμή αναρωτιόμασταν αν θα κάνουμε γενέθλια ή όχι. Είχε έρθει στο σπίτι και ο καλύτερός μου φίλος, ο Δημήτρης, για συμπαράσταση. Ο άντρας μου πήγαινε πάνω-κάτω. Κάποια στιγμή με έπιασε και μου είπε «Θέλω να είσαι προετοιμασμένη για όλα». Είχε προηγηθεί ένα άσχημο νέο, ένας πολύ καλός φίλος του Δήμου έφυγε εκείνη τη μέρα από τη ζωή. Μέσα μου σκέφτηκα πως «ήρθε μια κακή είδηση, θα ’ρθει και μια καλή, δεν μπορεί!». Στις 3.15 χτύπησε τελικά το τηλέφωνο για τα αποτελέσματα και μου είπαν από το «Γέννημα», το κέντρο εξωσωματικής γονιμοποίησης, ότι «κυρία Ασλάνογλου, συγχαρητήρια, είστε έγκυος». Ο άντρας μου με τον φίλο μας άρχισαν να ουρλιάζουν από τη χαρά τους, εγώ κλείστηκα στο μπάνιο γιατί δεν άκουγα τι μου έλεγε ο γιατρός μου, ο κ. Ευριπίδης Μαντούδης. «Μαρίνα, η κάθε μέρα που περνά από εδώ και πέρα είναι μια διαφορετική μέρα. Μέχρι να ξεπεράσουμε το πρώτο κρίσιμο τρίμηνο, δεν θα θεωρείς τίποτα δεδομένο» μου είπε”.
Η Μαρίνα Ασλάνογλου με τον σύζυγό της, Δημοσθένη Πέππα – NDP
Η δύσκολη εγκυμοσύνη
“Είχα πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη. Με διάφορα προβλήματα, από θρομβοφιλία με αντιπηκτικές ενέσεις, από διαβήτη κύησης που έκανα τρεις ενέσεις ινσουλίνης την ημέρα και δεν μπορούσα να φάω τίποτα, από αντιβίωση που έπρεπε να πάρω λόγω σταφυλόκοκκου κ.ο.κ. Ώσπου στον πέμπτο μήνα έπαθα αποκόλληση και έμεινα για δυο μήνες ακίνητη στο κρεβάτι. Αλλά να σου πω κάτι; Δεν υπήρχε μέρα που να μην είμαι αισιόδοξη και χαρούμενη για το πλάσμα που μεγάλωνε μέσα μου (…) Είπα πως δεν θα με επηρεάσει τίποτα. Έκανα τόσο αγώνα, πήρα τόσες ορμόνες και άλλα τόσα φάρμακα, χτύπαγα ενέσεις ακόμη και κατά τη διάρκεια της παράστασης, είχα υποστεί όλα αυτά τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα λόγω ορμονών, το πρήξιμο και την αποτυχία των δύο προηγούμενων εξωσωματικών και είπα πως «όχι, Κωνσταντίνε μου, θα μείνεις».
Πώς προέκυψε η αποκόλληση;
Είναι Σάββατο και έχω διπλή παράσταση στον Αύγουστο . Είμαι ήδη πέντε μηνών έγκυος. Ένας τεχνικός μού λέει «Μαρίνα, δεν σε βλέπω να
περπατάς πολύ καλά, τι τις θέλεις τις διπλές παραστάσεις;». Εκείνη την ώρα σκέφτηκα τα λόγια του γιατρού μου, πως η εγκυμοσύνη δεν είναι αρρώστια και μπορώ να συνεχίσω κανονικά ό,τι έκανα και πριν μείνω έγκυος. Ωστόσο, επέστρεψα το βράδυ στο σπίτι και πονούσα. Το πρωί που ξύπνησα είδα αίμα. «Όπως είσαι έλα στο νοσοκομείο. Τώρα!» μου είπε ο γιατρός στο τηλέφωνο. Ακόμη όμως και εκείνες τις κρίσιμες στιγμές ήμουν ψύχραιμη (…) Μπορεί ανά πάσα στιγμή να άνοιγε ο πλακούντας και να έχανα το μωρό. Τήρησα κατά γράμμα τις οδηγίες του γιατρού μου. Από εκείνη τη μέρα δεν σηκώθηκα για δυο ολόκληρους μήνες από το κρεβάτι. Συγκεκριμένα από τον καναπέ, γιατί το υπνοδωμάτιό μου είχε σκάλες, τις οποίες δεν μπορούσα να ανεβοκατέβω. Με βοήθησε πολύ η μητέρα μου και ο Δήμος. Τελείωνε τη δουλειά του και ερχόταν απευθείας στο σπίτι για να μου κρατά συντροφιά. Πέρασα δύσκολα. Δεν μπορούσα να φάω, να κουνηθώ, να βγω έξω. Είχα μια κοιλιά ως εκεί και έπρεπε να κάνω ενέσεις και να παραμένω ακίνητη. Αλλά ονειρευόμουν! Αυτό με έσωσε όλο αυτό το διάστημα. Ονειρευόμουν πώς θα είναι το μωρό μου, τι θα κάνουμε μαζί…”
“Στην Ελλάδα η εξωσωματική είναι ταμπού”
“Είχα δύο φίλες που δεν το έκρυψαν ότι έκαναν εξωσωματική! Αλλά είχα και άλλες που το έκρυψαν γιατί στην Ελλάδα το να κάνεις εξωσωματική θεωρείται ακόμη ταμπού. Ότι έχεις κάποιο πρόβλημα. Δεν είναι, όμως, απαραίτητα έτσι. Ο νούμερο ένα παράγοντας μη γονιμότητας είναι το άγχος! Μετά πάνε ο τρόπος ζωής, η καθημερινότητα κ.ο.κ”.
“Μπορεί μια γυναίκα στα 40 να είναι καλύτερα οργανικά από μια κοπέλα 25 ετών. Στο κέντρο που πήγαινα για τις εξωσωματικές έβλεπα κορίτσια 25 και 28 χρόνων να επιχειρούν ήδη την έκτη εξωσωματική!“, συμπληρώνει.
Η γέννηση του γιου της
“Η μέρα που γεννήθηκε ο Κωνσταντίνος ήταν η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Έπρεπε να βγει δύο εβδομάδες νωρίτερα από το κανονικό λόγω του διαβήτη κύησης που είχα. Το προηγούμενο βράδυ έκανα τον πιο ήρεμο και γαλήνιο ύπνο μαζί με τον άντρα μου. Μπήκα στο νοσοκομείο και ένιωθα σαν να έχω πρεμιέρα. Ήταν όλοι μου οι φίλοι από τις 9.00 το πρωί εκεί. Η Θάλεια Ματίκα, ο Τάσος Ιορδανίδης, η Νικολέτα Κοτσαηλίδου, ο Σπύρος Παπαδόπουλος, η Ελισάβετ Μουτάφη, ο Μάνος Νιφλής, ο Θοδωρής Κατσαφάδος, ο Οδυσσέας Ιωάννου, οι γονείς μου, ο αδελφός μου, οι κολλητές μου”, περιγράφει.
“Δεν θα ξεχάσω πώς έτρεμαν τα χέρια μου από την ένταση, όπως και τη στιγμή που αποχαιρέτησα τον Δήμο για να μπω στο χειρουργείο και μου έβαλε πάνω μου ένα κομποσκοίνι από ένα μοναστήρι, γιατί είχα τάξει τον Κωνσταντίνο μου στον Όσιο Μελέτιο. Εκεί δεν κρύβω πως φοβήθηκα! Και φυσικά, δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα του γιου μου, τη στιγμή που γεννήθηκε. Εκείνη την ώρα σκέφτηκα «Όλος μου ο αγώνας είναι μπροστά στα μάτια μου…». Ύστερα έσβησα”.
“Να μην απογοητεύονται οι γυναίκες”
Το μήνυμά της μοιραζόμενη την ιστορία της είναι απλό:
“Είμαι δίπλα σε αυτές τις γυναίκες. Να μην αισθάνονται ούτε ντροπή, ούτε σε μειονεκτική θέση, γιατί τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο! Να μην απογοητεύονται οι γυναίκες αν δεν πιάσουν παιδί με την πρώτη εξωσωματική. Και να έχουν στο μυαλό τους ότι ορισμένες φορές υπάρχει μια ολόκληρη «βιομηχανία» από πίσω, γι’ αυτό και θα πρέπει να έχουμε κάνει σχετική έρευνα πριν εμπιστευτούμε κάποιον για αυτό τον σκοπό. Υπάρχουν κοπέλες που έχουν προβεί σε δεκάδες εξωσωματικές, δεν βλέπουν αποτέλεσμα, αλλά συνεχίζουν με τον ίδιο γιατρό. Για ποιο λόγο; Από την άλλη, καταλαβαίνω και την ανάγκη τους. Τι να πεις σε αυτή τη γυναίκα που το προσπαθεί τόσο πολύ; “
