Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος βρέθηκε στην τηλεοπτική παρέα της Δανάης Μπάρκα και μίλησε για το πώς βίωσε την καραντίνα επαγγελματικά, τη σχέση του με τον χρόνο αλλά και το πώς τον άλλαξε ο ερχομός του γιου του.
«Ήμουν από τους ανθρώπους που είχε την τύχη -εκτός από το κομμάτι της άμεσης επικοινωνίας – να μην είμαι εκτός δουλειάς. Από την περσινή καραντίνα και μέχρι τώρα δεν έχω σταματήσει να δουλεύω. Αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με την αρχική και βασική ανάγκη να συναντιέσαι από κοντά με το κοινό. Αλλιώς θα κάναμε μόνο κινηματογράφο» είπε.
Για τα επόμενα επαγγελματικά του σχέδια στην Επίδαυρο είπε: «Φέτος έχουμε Βάκχες. Ξεκινάμε μέσα Ιουλίου με μια παράσταση στην Χαλκίδα και μετά στα Ιωάννινα. Θα ακολουθήσει περιοδεία στην Βόρεια Ελλάδα, μετά Κρήτη και θα καταλήξουμε μέσα Αυγούστου στην Επίδαυρο».
Όσο για τη σχέση του με τον χρόνο δήλωσε πως η ωρίμανση είναι πιο σημαντική από τη νεότητα.
«Έχουμε ανάγκη να θεοποιούμε την νεότητα, ενώ η ωρίμανση είναι πιο σημαντική. Ωραίο πράγμα να μεγαλώνουμε, όποιος δεν μεγαλώνει πεθαίνει. Αυτή η αγωνία ‘μην τυχόν και γεράσω’ μπορεί αυτό να τους γερνάει».
Το θέατρο για εκείνον δεν είναι μόνο ψυχαγωγία αλλά και χώρος εκτόνωσης και λύτρωσης.
«Δεν είμαι εύκολος άνθρωπος, αλλά σίγουρα καλύτερα από πριν. Το θέατρο είναι εκτόνωση αλλά δεν μπορεί να λειτουργεί θεραπευτικά για τους ανθρώπους που το κάνουν. Μπορεί να λειτουργήσει λυτρωτικά αλλά όχι θεραπευτικά. Για αυτό βλέπουμε ανθρώπους με τεράστιες επιτυχίες επί της ουσίας που δεν τους έκαναν καθόλου καλύτερα. Έχω ένα εύκολο κομμάτι μέχρι ένα σημείο και ένα δύσκολο από ένα σημείο και πιο μέσα. Δεν είμαι ούτε σνομπ, ούτε απρόσιτος. Νομίζω όμως ότι βαθιά μέσα μου είμαι επιφυλακτικός» ανέφερε ο ηθοποιός.
Ο ηθοποιός μίλησε και για την πατρότητα και τον τρόπο που τον άλλαξε.
«Η πατρότητα με έκανε πιο προσγειωμένο και ελπίζω να πολέμησε και τον κακώς εννοούμενο εγωισμό μου, την εγωπάθειά μου, τον ναρκισσισμό μου. Όταν κάνεις παιδιά αυτό περιορίζεται. Έκτοτε προσπαθώ να το περιορίσω και από μόνος μου, δεν το εκτιμώ. Το κομμάτι του εαυτό μου, που είναι και ένας από τους λόγους που κάνω αυτή τη δουλειά, που σχετίζεται με τον ναρκισσισμό, την εγωμανία και την ανάγκη σαν τρύπιο βαρέλι αποδοχής από αγνώστους, δεν το εκτιμώ. Είμαι ευγνώμων για το κομμάτι μου που με έφερε μέχρι εδώ αλλά δεν είναι κάτι που θα παντρευόμουν για την υπόλοιπη ζωή μου».
