Είναι από τα πρόσωπα της τηλεόρασης που μιλούν χωρίς περιστροφές και ταμπού. Λέει τη γνώμη της με πάθος και την υπερασπίζεται μέχρι τέλους. Παράλληλα, μιλά δημόσια για όλες τις πτυχές του εαυτού της.
Η Κατερίνα Γκαγκάκη αποκαλύπτει στο Znews και στη Μαίρη Καράμπελα τα πάντα για τη συνεργασία της με τον Γιώργο Λιάγκα και αποκαλύπτει τη σχέση της με την τηλεόραση και τα λάθη του παρελθόντος.
Η Κατερίνα και το «Μεσημέρι»
Ποια ήταν τα συναισθήματά σου όταν σου έγινε η πρόταση να συμμετέχεις στην εκπομπή «Μεσημέρι»;
Σκέφτηκα: «Καλά έχει άγνοια κινδύνου ο Γιώργος, ε; Μάλλον! Μετά σκέφτηκα: «Κοίτα να δεις τι ωραία ιδέα!» Μετά σκέφτηκα: «Καλέ αποκλείεται!». Αυτά τα συναισθήματα υπήρχαν μέχρι και όταν ξεκινήσαμε να γυρνάμε το trailer.
Η τηλεόραση προέκυψε τυχαία στη ζωή σου;
Εντελώς τυχαία. Δεν μπορώ όμως να πω ότι δεν είναι κάτι που με εξιτάρει πολύ. Ίσως, ενδεχομένως και ενδόμυχα να το ‘θελα και παλιότερα, αλλά έχοντας μεγαλώσει σε μία συντηρητική, μεσοαστική οικογένεια δεν το τολμούσα ποτέ. Κάποια στιγμή, λοιπόν, όταν το απενεχοποίησα, είπα ότι έχω κάνει τα υπόλοιπα και δεν χρειάζεται να αποδείξω κάτι. Τότε, άρχισα να κάνω και αυτό που μου κάνει κέφι.
Αυτό που κάνεις φέτος είναι αυτό που είχες φανταστεί;
Όχι, μπορώ να στο πω 100%. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, γιατί θεωρώ ότι εκεί πρέπει να είναι άνθρωποι που να είναι η ειδίκευσή τους αυτή. Εμένα αυτό το οποίο πραγματικά θα μου ταίριαζε είναι αυτό που έκανα κατά καιρούς με κάποιες επιτροπές. Και από πλευράς χρόνου μου φαινόταν πολύ πιο απενοχοποιημένο: Πήγαινες μία φορά την εβδομάδα, έβαζες τα καλά σου και έκανες την έξυπνη! Αυτό το κάθε μέρα, μου φαίνεται ότι ταιριάζει περισσότερο σε ανθρώπους που είναι επαγγελματίες της τηλεόρασης. Εγώ δεν θεωρώ τον εαυτό μου και πιστεύω ότι είμαι μεγάλη πια για να γίνω.
Νιώθεις ότι είναι μεγάλη η ευθύνη που έχεις;
Όχι, θεωρώ ότι δεν είναι κάτι που το αγαπώ τόσο πολύ, ώστε να γινόταν η βασική δουλειά μου.
Η καριέρα στην τηλεόραση
Δεν σε ενδιέφερε ποτέ να κάνεις καριέρα στην τηλεόραση;
Ούτε μία στο δισεκατομμύριο! Η καριέρα μου είναι άλλη, είναι πολύ συγκεκριμένη, την αγαπάω τόσο πολύ και θυσίασα τα πάντα για να την κάνω. Οπότε, ωραίο είναι σαν «αλατοπίπερο», αλλά μέχρι εκεί.
Δεν θα σε βλέπαμε ποτέ στη θέση μιας κεντρικής παρουσιάστριας;
Το έκανα για πλάκα ένα τετράμηνο στην Κύπρο το 2016, για κάποιους απροσδιόριστους λόγους. Τα είχε φέρει έτσι η ζωή. Είχε πολύ πλάκα, αλλά πάντα σε συνδυασμό με την υπόλοιπη δουλειά μου. Θεωρώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν το ταλέντο, έχουν το χάρισμα και είναι και πολύ πιο μικροί από μένα.
Η ηλικία σου είναι μία χαρά!
Η ηλικία μου είναι 47 χρονών, τη λέω πάντα. Θεωρώ λοιπόν, ότι αυτά τα πράγματα τα επιλέγεις νωρίτερα. Ήδη μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω το κέφι μου με αυτό τον τρόπο, μέχρι εκεί. Και δεν νομίζω ότι έχω και πολλή υπομονή για πολλά-πολλά τέτοια. Δεν είμαι «άλογο κούρσας» στα τηλεοπτικά. Πιθανόν δεν έχω και νεύρα, που να το αντέχουν. Αυτό που ξυπνάς το πρωί και η δουλειά σου και η διάθεσή σου εξαρτάται από τα νούμερα της προηγούμενης εγώ δεν είμαι τόσο δυνατή για να το κάνω.
Είναι πολύ αγχωτικό;
Ναι, για μένα είναι. Το να συμπληρώνω την κανονική μου δουλειά με κάτι το οποίο θεωρώ ότι είναι και παιχνίδι αυτό ναι, το κάνω μία χαρά.
Τι πιστεύεις ότι πρέπει να έχει ένας άνθρωπος για να έχει διάρκεια στην τηλεόραση;
Είναι χάρισμα να έχεις διάρκεια. Πρέπει να εξελίσσεσαι, να είσαι ευέλικτος, αλλά και να έχεις πίσω σου ένα υπόβαθρο που να σε κάνει να αισθάνεσαι ασφαλής. Οι πολύ ανασφαλείς άνθρωποι σπανίως μπορούν να τα καταφέρουν. Πρέπει να μπορείς να έχεις βάσεις, να πατάς γερά και να το θες πάρα πολύ.
Στην εκπομπή είστε πολύ ισχυρές προσωπικότητες όλοι και αυτό το βλέπουμε καθημερινά. Φοβήθηκες καθόλου τις μικροσυγκρούσεις;
Ναι καλέ! Τις φοβήθηκα και πριν αρχίσουν να συμβαίνουν. Ό,τι δοκίμασα στην τηλεόραση μέχρι στιγμής ήταν σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον. Σε ένα περιβάλλον που μπορεί κάποιος να με εξοργίσει, γιατί είμαι πολύ παρορμητική, φοβήθηκα περισσότερο από όλα τη δικιά μου αντίδραση. Επίσης, φοβήθηκα -και φοβάμαι ακόμα- ότι μπορεί να έχουμε πράγματα τα οποία εμένα δεν μου ταιριάζουν. Σε αυτό όμως δεν μου φταίνε οι άλλοι, είναι δική μου η ευθύνη, οπότε πρέπει να το δουλέψω εγώ με μένα.
“Δε γίνεται να γίνουμε όλοι τραγουδιστές, μάγειρες, μοντέλα”
Θα ξανά έβλεπες τον εαυτό σου στο ρόλο του κριτή ενός talent show;
100%. Eίναι κάτι που μου έρχεται αβίαστα. Αν είναι, φυσικά ένα αντικείμενο που ξέρω να το κρίνω. Δεν θα πήγαινα να κρίνω τη μόδα, ούτε τα μοντέλα. Όχι γιατί είμαι εναντίον, αλλά δεν θεωρώ ότι είναι ο τομέας μου. Το να κρίνω την εικόνα και την επικοινωνιακή στρατηγική και το αν κάποιος μπορεί ή δεν μπορεί να κάνει καριέρα, θα το έκανα με τα χίλια.
Σου έχει ξαναγίνει πρόταση να είσαι σε κάποιο παιχνίδι;
Ναι βεβαίως, αλλά για κομμάτια, τα οποία δεν θεωρούσα ότι είναι του δικού μου αντικειμένου ή σε περιόδους που δεν μπορούσα να αφήσω κάτι άλλο. Είχα συζητήσει όταν πήγε το X Factor στον ΣΚΑΪ, αλλά δυστυχώς δεν γινόταν τότε πρακτικά.
Αν του χρόνου σου έρθει μία πρόταση για το The Voice θα το σκεφτείς θετικά;
Θεωρώ ότι το Voice είναι ένα format που απαιτεί τραγουδιστές. Άρα, δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό. Δεν μπορώ ως επικοινωνιολόγος ή υπεύθυνη διαχείρισης εικόνας να σταθώ.
Πώς κρίνεις το γεγονός ότι έχουμε πολλά talent shows, αλλά λίγους ανθρώπους που κάνουν καριέρα στο τραγούδι;
Νομίζω ότι τα talent shows -έτσι όπως έχουν εξελιχθεί- είναι ξεκάθαρα ένα τηλεοπτικό προϊόν, το οποίο σχεδόν ουδεμία σχέση δεν έχει με το τι πρόκειται να γίνει από κει και πέρα. Όταν τα πρωτοείδαμε στην ελληνική αγορά και πραγματικά ήταν τρόπος προβολής. Καλώς ή κακώς, είμαστε μία μικρή αγορά και οι δυνατότητες είναι περιορισμένες. Δε γίνεται να γίνουμε όλοι τραγουδιστές, μάγειρες, μοντέλα. Βέβαια, αν πραγματικά το θέλει πολύ κάποιος μπορεί να τον βοηθήσει ένα παιχνίδι.
“Ήμουν ένας άνθρωπος βουλιμικός με πάρα πολλά κιλά”
Έχω την εντύπωση ότι είσαι από τα πιο ειλικρινή πρόσωπα της τηλεόρασης.
Για χρόνια ακολουθούσα στερεότυπα, τα οποία θεωρούσα ότι είναι τα σωστά και είχα τις ανασφάλειες, που μου προκύπτανε από την οικογένειά μου. Νομίζω ότι για πάρα πολλά χρόνια κρυβόμουν εγώ από τον εαυτό μου. Μπορεί να μη μου παραδεχόμουν ούτε πραγματικά τι ήθελα, ούτε τι φοβόμουν. Κάποια στιγμή, μετά τα 40 αποφάσισα να μου λέω όσα περισσότερα μπορώ.
Συνέβη κάτι και πήρες αυτή την απόφαση;
θα ‘θελα πολύ να σου πω ότι συνέβη, γιατί ήταν τότε που πέθανε η μαμά μου. Δεν ισχύει όμως. Δεν είχα μία έκλαμψη και ξύπνησα ένα πρωί και είπα τώρα θα πάρω τη ζωή στα χέρια μου. Απλώς, δεν ήταν λειτουργική η ζωή μου και είπα ότι θα κάνω μία προσπάθεια να μην κρύβομαι τουλάχιστον από μένα. Ο τρόπος να μην κρύβομαι από μένα είναι να μην κρύβομαι από κανέναν. Θεωρώ ότι αν με εκθέσω δημόσια με παγιδεύω κιόλας και θα είμαι έτσι όπως λέω ότι είμαι.
Όλο αυτό το κατάφερες μόνη σου ή με κάποια βοήθεια;
Έχω σπουδάσει ψυχολογία, έχω άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος. Βοήθεια είχα μικρότερη για άλλα θέματα. Εγώ σε αυτή τη φάση της ζωής μου ότι δεν με ενδιαφέρει ποιος μου δημιούργησε όλα αυτά, τα οποία συμβαίνουν τώρα. Με νοιάζει η ζωή μου τώρα να είναι λειτουργική.
Μου ακούγεται πολύ δύσκολο να μπορέσει κανείς να το καταφέρει αυτό…
Εγώ ήμουν ένας άνθρωπος βουλιμικός με πάρα πολλά κιλά, ένας άνθρωπος που κρυβόμουν και που έβαζα όρια. Τότε με βοήθησε κάποιος να ξεμπλοκάρω και να προχωρήσω κάποια κομμάτια. Μου είπε όμως ότι μόνο επιφανειακά τα έχω ξεμπλοκάρει. Θα ξανά έρθει μία στιγμή που μπορεί να σε ξανασταματήσουν. Με σταμάτησαν πολλές φορές. Μπορεί και να φοβάμαι να το ξανά ψάξω. Συνήθως, επειδή είμαι πολύ αναβλητική, το πάω λίγο παραπέρα. Λέω: «Τώρα έχω πολλά στο κεφάλι μου, θα λυθεί μόνο του». Νόμιζα ότι ο χρόνος είναι ατελείωτος αλλά δεν είναι.
Μετανιώνεις για αυτό;
Ναι. Μετανιώνω που άφησα πράγματα. Ακόμα και το κομμάτι της οικογένειας. Μου λένε δεν έκανες οικογένεια… Δεν έκανα οικογένεια, γιατί έλεγα ότι θα τύχει αργότερα. Αυτό το αργότερα, το οποίο ήταν ατελείωτο, είναι πεπερασμένο.
Εφόσον το ανέβαλες, μήπως ήταν κάτι το οποίο δεν το ήθελες πραγματικά;
Αυτή είναι η δικαιολογία που λέω τώρα στον εαυτό μου. Γιατί αν τώρα δεχτώ το οτιδήποτε άλλο, σημαίνει ότι απέτυχα και θα γίνω δυστυχισμένη. Άρα αυτό που μου αρέσει να λέω στον εαυτό μου, όντας αρκετά αυτοχειριστικός άνθρωπος, είναι: «Μωρέ, αν το ήθελα πολύ θα το έκανα». Το μυαλό μας είναι περίεργο παιχνίδι και πολλές φορές ο χειρότερος εχθρός.
