Στο περιοδικό ΟΚ! και τον Μιχάλη Ροδόπουλο παραχώρησε συνέντευξη η Αννίτα Πάνια και μίλησε για τον γιο της, τον Νίκο Καρβέλα αλλά και την ψυχική της υγεία.
Η παρουσιάστρια έδωσε τα χέρια με τον Νίκο Κοκλώνη και την Barking Well και όπως αποκάλυψε θα παρουσιάσει μια καθημερινή εκπομπή στο ΟΡΕΝ.
Η εκπομπή της θα ονομάζεται, Στην Αννίτα, που θα έχει περισσότερο επικοινωνιακό χαρακτήρα και θα μεταδίδεται ζωντανά από Δευτέρα έως Παρασκευή, 16:00-18:00.
Έχεις πολύ συγκεκριμένη τηλεοπτική ταυτότητα. Υπήρξες και παραμένεις τρολ, πριν ακόμη εφευρεθεί καν ο όρος. Τρολάρεις τα πάντα. Αυτό έγινε καθ’ υπόδειξη, αυτόματα ή έτσι είσαι και στα κανονικά σου, εκτός κάμερας;
Δεν σκηνοθέτησα ποτέ τον εαυτό μου. Ότι δηλαδή θα το πω τώρα έτσι, και μετά διαφορετικά για να γίνει στο τέλος το άλλο. Αισθανόμουν πάντα πολύ αυθόρμητα και πολύ χύμα και αυτή είναι η στάση ζωής μου γενικά. Δεν έχω σκηνοθετήσει τα πράγματα στη ζωή μου και το θεωρώ χαζό μεγαλώνοντας να λειτουργώ με στρατηγικές. Είναι αυτό το γνωστό που λέμε «των ανθρώπων τα σχέδια τα βλέπει ο Θεός και γελάει».
Και πώς βρέθηκες στην τηλεόραση; Από το ένστικτό σου; Οι σπου δές σου ήταν άλλες, οι παρέες σου πιο ροκ.
Ναι, πιο διανοουμενίστικες, πιο κουλτουριάρι κες, πιο ψαγμένες… εξαρχειώτικες εποχές.
Δηλαδή όλο αυτό το πακέτο δεν σε οδηγούσε σε ένα συστημικό Μέσο. Εσύ λοιπόν μπήκες και άρχισες να του βγάζεις τη γλώσσα από μέσα.
Νομίζω ότι από ψώνιο μπήκα στην τηλεόραση, γιατί κανείς δεν βρίσκεται χωρίς να το θέλει στην τηλεόραση. Ήμουν και πιο μικρή. Τώρα μεγαλύτερη, αν ξεκινούσα, δεν ξέρω αν θα το έκανα. Τότε γούσταρα τη φάση. Είχα και μια πρόταση στο μυαλό μου, το Χρυσό Κουφέτο, οπότε δεν μπήκα στο τρυπάκι να βγω στην τηλεόραση να κάνω μια οποιαδήποτε εκπομπή. Δεν με ενδιέφερε να είμαι γενικά ένα κορίτσι της τηλεόρασης. Με ενδιέφερε να κάνω αυτό που είχα εκείνη τη στιγμή σκαρφιστεί. Ξεκίνησα να το κάνω σαν πλάκα, το πήραν σοβαρά οι άνθρωποι, έγινε επάγγελμα, είχε και επιτυχία και μπήκα μετά σε αυτό το έργο μέσα. Το οποίο το ευχαριστήθηκα και το ευχαριστιέμαι πολύ. Μετά ήρθε και η επιτυχία η μεγάλη, η γρήγορη, που με έκανε να δω τα πράγματα αρκετά σοβαρότερα απ’ ό,τι μπορούσε να αντέξει ο εγκέφαλός μου. Έκανα κάποιες «off-ες» και επανήλθα γνωρίζοντας ότι αυτό είναι που πραγματικά επιθυμώ να κάνω και επιθυμεί και ο κόσμος. Αν δεν υπήρχε ανταπόκριση και κοινό που το γουστάρει, δεν θα έβρισκα τον λόγο να το κάνω.
Για τον γιο σου Αντρέα, που έχεις αποκτήσει με τον Νίκο Καρβέλα, δεν συνηθίζεις να μιλάς. Γιατί;
Ο Αντρέας είναι η μεγάλη μου λατρεία, είναι η ζωή μου όλη, ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει για μένα, τον λατρεύω. Από εκεί και πέρα, δεν παύει να είναι μια προσωπικότητα αυθύπαρκτη, αυτόνομη και θεωρώ ότι δεν έχω το δικαίωμα, επειδή έναν άνθρωπο τον έχω γεννήσει, να τον χαρακτηρίζω κοινωνικά και να μιλάω εγώ για εκείνον.
Όχι, αλλά κάποιες στοιχειώδεις αναφορές δικαιούσαι.
Βεβαίως. Η αναφορά μου είναι μία: τον λατρεύω. Από εκεί αρχίζει και εκεί τελειώνει. Επίσης, το γουστάρω το άτομο πραγματικά, και σαν παρέα μου.
Σου μοιάζει στον χαρακτήρα;
Και σε μένα μοιάζει και στον πατέρα του, αλλά ταυτόχρονα δεν μοιάζει και σε κανέναν. Για τον εαυτό του θα πρέπει να μιλήσει ο ίδιος. Προσπαθώ να μπω στα παπούτσια του και δεν ξέρω, αν λάχαινε να είναι γνωστοί η μάνα μου και ο πατέρας μου, πόσο θα μου άρεσε να μιλάνε για μένα, ποια είμαι, πώς είμαι, τι είμαι και πώς ξηγιέμαι γενικότερα. Κάθε άνθρωπος μιλάει για τον εαυτό του όταν και όπως εκείνος αποφασίσει να το κάνει. Το θεωρώ λίγο ρουφιανιά και αδιακρισία να συστήνω εγώ τον γιο μου. Μπορεί να φαίνομαι ψιλοϋστερική με αυτό που κάνω, αλλά άμα λάχει μπορεί και να ’μαι.
Μου δίνεις αφορμή όμως να θυμηθώ μια παλιότερη δήλωσή σου: «Έχω κουμπώσει πολλές καρτέλες χάπια αντικαταθλιπτικά». Μου φαίνεται λίγο παράταιρο με σένα.
Μα γιατί; Πέρασα και μια φάση της ζωής μου που χρειάστηκε να κουμπώσω λίγη χημεία για να το φέρω με τη σεροτονίνη, να το αρπάξει ο νευροδιαβιβαστής και να πάνε λίγο πιο γρήγορα τα πράγματα.
Αννίτα, έχεις κάποια δικλίδα ασφαλείας που σε σώζει στα δύσκολα;
Έχω το φευγιό γενικά και δεν μπορώ να το αποβάλω αυτό. Δηλαδή υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι ότι είμαι σε έναν χώρο, πνίγομαι και παίρνω σιγά σιγά τα πραγματάκια μου, το κλειδάκι του αυτοκινήτου μου και την κάνω με τρόπο – πολλές φορές χωρίς να το πω κιόλας. Και αυτό μου συμβαίνει από μικρή. Όταν αισθάνομαι ότι θέλω να φύγω, πρέπει να φύγω εκείνη την ώρα.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί κάθε Τετάρτη στα περίπτερα
