Η Νίτσα Βουτσά μιλά για τον αειθαλή πρίγκιπα του σινεμά: «Είχε πάρει τις συνήθειες του μπαμπά μας που είχε αρραβωνιαστεί πολλές φορές»
Ελλάδα

Η Νίτσα Βουτσά μιλά για τον αειθαλή πρίγκιπα του σινεμά: «Είχε πάρει τις συνήθειες του μπαμπά μας που είχε αρραβωνιαστεί πολλές φορές»

Η Νίτσα Βουτσά μιλά για τον αειθαλή πρίγκιπα του σινεμά: «Είχε πάρει τις συνήθειες του μπαμπά μας που είχε αρραβωνιαστεί πολλές φορές»

Καλεσμένη μαζί με την Αλίκη Κατσαβού στο «Στούντιο 4»

Δύο χρόνια συμπληρώθηκαν στις 26/2 από όταν ο αειθαλής πρίγκιπας του παλιού, ελληνικού κινηματογράφου αναχώρησε για τη γειτονιά των αγγέλων.

Στην παρέα της Νάνσυς Ζαμπέτογλου και του Θανάση Αναγνωστόπουλου βρέθηκαν η Αλίκη Κατσαβού και η πολυαγαπημένη του αδερφή, Νίτσα, οι οποίες μοιράστηκαν ιστορίες με τον άνδρα της ζωής τους.

«Για εμένα δεν ήταν σταρ, ήταν ένας αδερφός αγαπημένος, και ήταν πάντα δίπλα μου. Ήταν ένας τοίχος που ακουμπούσα».

Η αρχή του ως ηθοποιός δεν ήρθε στρωμένη σε ροδοπέταλα.

«Πέρασε δύσκολα ο Κώστας Βουτσάς στα μπουλούκια».

«Όταν ήρθε στην Αθήνα δεν είχαμε λεφτά να του δώσουμε για να μπορέσει να κινηθεί έτρωγε στραγάλια για να φουσκώσει η κοιλιά του για να μην πεινάει».

Και οι δύο κυρίες επεσήμαναν πόσο πολύ άρεσε να στον αξέχαστο ηθοποιό να αφηγείται παλιές ιστορίες. Όπως ότι ένα φεγγάρι έκανε τον αβανταδόρο σε παπατζή αλλά και την επαναστατική του δράση στην κατοχή. «Ο Κώστας έριχνε προκηρύξεις κατά των Γερμανών, ο πατέρας μου είχε έναν πολύγραφο και τις τύπωνε» είπε η αδερφή του.

Ότι ο Κώστας Βουτσάς ήταν λάτρης του ωραίου φύλου είναι γνωστό. Έμοιασε στον μπαμπά του ομολόγησε η Νίτσα Βουτσά. «Είχε πάρει τις συνήθεις του πατέρα μου που είχε αρραβωνιαστεί πολλές φορές».

Η Αλίκη Κατσαβού μίλησε στη συνέχεια για το πώς κατάφερε να σταθεί και πάλι στα πόδια της μετά την απώλεια του αγαπημένου της.

«Έχω ένα πολύ μικρό παιδί και αυτό είναι η πυξίδα μου και νομίζω από αυτό σώθηκα κιόλας. Δεν κοίταξα τη δική μου ανάγκη, ούτε λογάριασα ότι χρειάζομαι κάποιου είδους ψυχολογική υποστήριξη. Σκέφτηκα ότι αν ασχοληθώ με ένα άλλο πλάσμα που έχει τη δική μου ανάγκη για να επιβιώσει, αν αυτό το πλάσμα τραβήξει όλη μου την προσοχή, κάπως το πένθος θα περνάει λίγο λίγο».