Ηλίας Μπόγδανος: Έγραψε τραγούδι για τον εφιάλτη που έζησε η 24χρονη Γεωργία στη Θεσσαλονίκη
Ελλάδα

Ηλίας Μπόγδανος: Έγραψε τραγούδι για τον εφιάλτη που έζησε η 24χρονη Γεωργία στη Θεσσαλονίκη

Ηλίας Μπόγδανος: Έγραψε τραγούδι για τον εφιάλτη που έζησε η 24χρονη Γεωργία στη Θεσσαλονίκη

Συγκινούν οι στίχοι του

Μεγάλο ήταν το κύμα συμπαράστασης που δέχτηκε η 24χρονη Γεωργία που έπεσε θύμα βιασμού και κατήγγειλε τον εφιάλτη που έζησε στη Θεσσαλονίκη, με την υπόθεση να παίρνει μεγάλες διαστάσεις στα μίντια.

Ο Ηλίας Μπόγδανος επηρεασμένος από τη σοκαριστική ιστορίας της Γεωργίας αποφάσισε να γράψει ένα τραγούδι για όλα χωρίς ωστόσο να αποσκοπεί σε εμπορικό όφελος από αυτό, όπως αποκάλυψε στην εκπομπή «Το Πρωινό».

«Η Γεωργία ήταν η αφορμή γι’ αυτό το κομμάτι γιατί η κακοποίηση των γυναικών υπήρχε ανέκαθεν οπότε δε μπορώ να πω ότι δεν υπήρχαν αιτίες. Αυτή όμως ήταν η αφορμή γιατί το έβλεπα, το ξανάβλεπα, ότι άνοιγα, social media, τηλεοράσεις κτλ έβλεπα αυτό το θέμα και είχα πέσει, είχα μαυρίσει. Ήθελα να εκφράσω και εγώ τη στήριξή μου. Όλο ήταν ένας πόλεμος. Ήθελα να μπω και εγώ στη θέση μιας γυναίκας, και να γράψω πως μπορεί να νιώθει αυτή η γυναίκα που έχει υποστεί κάτι τέτοιο.

Φαντάζομαι ότι η κοπέλα δέχεται πάρα πάρα πολλά μηνύματα συνεχώς οπότε δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να μπλεχτώ. Ελπίζω να δει το τραγούδι και να πάρει μια στήριξη. Δεν αποσκοπεί πουθενά εμπορικά το κομμάτι, δεν βγήκε δισκογραφικά, ούτε video clip ούτε τίποτα. Αν ήταν μπροστά μου η Γεωργία θα της έλεγα ότι αποτελεί έμπνευση για όλους μας» είπε μεταξύ άλλων ο τραγουδιστής.

Δείτε τους στίχους του τραγουδιού:

«Να ‘μουνα ποτάμι εγώ με αστείρευτη ορμή
Να κυλούσα γρήγορα χωρίς επιστροφή
Μα είμαι μόνο σταλα πια σ’ απέραντη βροχή

Να ‘μουνα άγρια φωτιά
Να είχα δύναμη
Να μουν για κάποιους ζεστασιά και για άλλους απειλή
Μα είμαι μόνο στάχτη πια και ζω μες το γιατί.

Όσο το φως και αν κυνηγάω
Με πνιγεί το σκοτάδι στη ψυχή
Και ως το πρωί θα αναζητάω
Τον τρόπο για να σπάσω τη σιωπή

Ως τότε μόνη θα μετράω
Σημάδια στο κορμί

Να ‘μουν αγέρας δυνατός
Να πήγαινα παντού
Από τη γη ως την κορυφή του πιο ψηλού βουνού
Μα είμαι μονάχα πνοή στα βάθη τ’ ουρανού

Να ‘μουνα ήλιος λαμπερός να φώτιζα τη γη
Κανείς να μην πλησίαζε μα να έδινα ζωή
Μα είμαι νύχτα σκοτεινή που δεν προσμένει αυγή

Όσο το φως και αν κυνηγάω
Με πνιγεί το σκοτάδι στη ψυχή
Και ως το πρωί θα αναζητάω
Τον τρόπο για να σπάσω τη σιωπή

Ως τότε μόνη θα μετράω
Σημάδια στο κορμί»