Ο Λευτέρης Μητσόπουλος και η Λόλα κέρδισαν κοινό και κριτές στο φετινό J2US και στον μεγάλο τελικό ήταν εκείνοι που σήκωσαν την «κούπα»!
Μετά τη μεγάλη τους νίκη μίλησαν στον Γιώργο Πράσινο και το περιοδικό ΟΚ! για τις εντυπώσεις που τους άφησε η συμμετοχή τους στο φαντασμαγορικό σόου αλλά και για αρνητικά σχόλια που δέχτηκαν κατά τη διάρκεια αυτού του «ταξιδιού»
Η χρονιά ξεκίνησε καταπληκτικά για εσάς. Είστε οι μεγάλοι νικητές του Just the 2 of Us.
Αντώνης: Oh, yes! Μπήκε με το δεξί. Κερδίσαμε αυτό τον υπέρτατο μουσικό διαγωνισμό και χωρίς να το βλέπουμε καθόλου ανταγωνιστικά. Ήταν ένα πάρτι για μας και ελπίζουμε και για τον κόσμο.
Λευτέρης: Όντως, η χρονιά ξεκίνησε πάρα πολύ ωραία. Κερδίσαμε το J2US, αν και δεν είχαμε στο μυαλό μας ότι πάμε να κερδίσουμε. Το είχαμε πάρει καλά και ήρεμα, ήταν για φιλανθρωπικό σκοπό, οπότε νιώθαμε ότι ήμασταν σε πάρτι, όπως λέει κι ο Αντώνης. Νιώθαμε λες και πηγαίναμε στο σπίτι ενός φίλου για καραόκε.
Γίνατε φίλοι χάρη στο J2US;
Λευτέρης: Ναι. Τον Αντώνη δεν τον γνώριζα, αλλά όταν με πήραν για τα πρώτα κάστινγκ και με ρώτησαν για τον Αντώνη που κάνει την περσόνα Λόλα, είπα συγκεκριμένα: «Το αγοράζω!». Όλο αυτό με τον Αντώνη και τη Λόλα μού έκανε πως είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι που έπρεπε να συνδυαστούν κι αυτό μου κίνησε το ενδιαφέρον ακόμη πιο πολύ.
Αντώνης: Γνωριστήκαμε στα γραφεία της παραγωγής μόλις μας κάλεσαν για την πρώτη συνάντηση. Περίμενα στη ρεσεψιόν και όταν τον είδα, μια και τον ήξερα από τα βιντεάκια του στο YouTube, αλλά και τις stand-up comedy παραστά – σεις, του είπα: «Είσαι ο Λευτέρης; Εντάξει, έγινε!». Λευτέρης: Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησαν όλα. Από τότε είμαστε με το χαμόγελο. Νιώθω πως γνωριζόμαστε τριάντα χρόνια!
Δεχτήκατε αρνητικά, ίσως και ρατσιστικά, σχόλια στα social media ή στον δρόμο;
Λευτέρης: Πάντα θα υπάρχουν και οι άνθρωποι που δεν δέχονται κάποια πράγματα. Είτε γιατί αυτό ακουμπά στο διαφορετικό, όπως έχει επικρατήσει τελευταία, είτε γιατί έχω βάψει το αυτοκίνητό μου κίτρινο και μπορεί να μην αρέσει στους πολλούς. Τι να κάνουμε; Δεν μπορείς να τους πιάσεις όλους. Υπήρχαν ορισμένοι, μετρημένοι στα δάχτυλα τους ενός χεριού, οι οποίοι έβγαλαν τη μαυρίλα τους πάνω μας. Καλά που υπάρχουν και αυτοί. Γιατί όσο υπάρχουν αυτοί, τόσο δυναμώνουν τα όμορφα λόγια όσων μας τα προσφέρουν.
Αντώνης: Συμφωνώ. Στα δικά μου social όσοι με ακολουθούν με αγαπούν, εξού και με ακολουθούν. Δεν έχω μπινελίκια. Ασφαλώς έχω δει άσχημα λόγια στη σελίδα του J2US, αλλά δεν μπαίνω στη διαδικασία να το πάρω αρνητικά γιατί εκείνος που τα γράφει δεν ξέρει καν τι άνθρωπος είμαι. Δεν πολυασχολούμαι. Τώρα που το σκέφτομαι, βέβαια, θα ήθελα να συνομιλήσω με κάποιον που έχει κάνει ένα πολύ βαρύ και αρνητικό σχόλιο, όχι τα απλά, όπως «άι, μωρή», αλλά αυτά όπως «να πεθάνεις από καρκίνο». Θα ήθελα να τον ρωτήσω «αλήθεια, πες μου, γιατί θα ήθελες να πεθάνω από καρκίνο; Σου έχω κάνει κάτι;»
Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση από τις στιγμές σας στο J2US;
Λευτέρης: Καταρχάς μου άρεσε που δεν υπήρχαν φασαρίες και ίντριγκες. Ήταν ένας λόγος που περάσαμε ακόμη καλύτερα. Στη μεταξύ μας επαφή με τον Αντώνη κάθε μέρα ήταν διαφορετική, ήταν τέλειες μέρες. Τις Πέμπτες ήταν η μέρα που κάναμε τη γενική πρόβα το τραγούδι αλλά και τα σκηνικά και χορευτικά.
Αντώνης: Και κάθε μέρα ο Λευτέρης φορούσε στολές και ερχόταν ντυμένος κάτι άλλο.
Λευτέρης: Στο Happy Day στον Alpha όπου εμφανίζομαι καθημερινά κάνω το δικό μου χιουμοριστικό κομμάτι με διάφορα βίντεο από όλο τον πλανήτη που έχουν γίνει viral, αλλά φτιάχνω και τα δικά μου βίντεο στα οποία εμφανίζομαι ντυμένος κάτι διαφορετικό κάθε φορά. Ανάλογα το κόνσεπτ, μπορεί να ντυθώ Σταχτοπούτα, Σούπερμαν, μπορεί και κουραμπιές.
Αντώνης: Στην πρόβα για το χριστουγεννιάτικο σόου ήρθε ντυμένος Χιονάτη. Έγινε χαμός!
Λευτέρης: Μη φανταστείς ότι πάω κανονικά στο στούντιο και ντύνομαι στο καμαρίνι. Ντύθηκα Χιονάτη στο αυτοκίνητο και έτσι μπήκα στο στούντιο. Γελούσαν όλοι, ο Αντώνης ήταν ήδη εκεί και γούσταρε τρομερά. Ήμασταν δύο, με τα φορέματα και τις περούκες, και ευχαριστιόμασταν που οι άλλοι διασκέδαζαν μαζί μας.
Αντώνης: Ο Λευτέρης έχει και μια άλλη πλευρά, πιο εσωτερική. Τον έχω μάθει τόσο καλά που μπορώ να τον καταλάβω από τα μάτια του. Εκεί που με ρήμαξε ήταν όταν μας έπαιρναν συνέντευξη για κάποια εκπομπή στο τελευταίο live και αποκάλυψε πως αφιερώνει την καλή του πορεία στο παιχνίδι στους δύο κολλητούς του που έχουν φύγει από τη ζωή. Τότε συνειδητοποίησα τι πλάσμα είναι.
Λευτέρης: Ναι. Έχω χάσει δύο κολλητούς μου φίλους με διαφορά τριών χρόνων. Δεν μου ήταν εύκολο. Στον πρώτο μου φίλο ήμουν 22. Ήμουν σχεδόν εκεί και μετά από 3 χρόνια έχασα και τον άλλο μου φίλο, με τον οποίο είχαμε έρθει πιο κοντά αφού έφυγε ο πρώτος. Τα έφερε έτσι η ζωή και σκοτώθηκε πολύ κοντά εκεί όπου σκοτώθηκε και ο πρώτος, αφού είχε μείνει 11 μέρες στην εντατική. Λίγες μέρες πριν από το δεύτερο συμβάν ήταν που πέθανε η γιαγιά μου η Βάβω, που την ξέρατε από τα βίντεο. Ήμουν εγώ εκείνος που τη φρόντιζε – την έκανα μπάνιο, της άλλαζα πάνες, την τάιζα, της μαγείρευα, την είχα σαν μικρό παιδί. Μου έλεγε, όπως οι περισσότεροι, «θέλω να φύγω όρθια και να μην ταλαιπωρηθώ» και εγώ της απαντούσα: «Γιαγιά μου, ό,τι και να γίνει, θα είμαι εγώ εδώ και θα σε φροντίζω». Την αγαπούσα πάρα πολύ. Ζώντας αυτές τις τραγικές καταστάσεις έγινα πολύ συνειδητοποιημένος. Ήμουν σαν ένα πούπουλο στον αέρα, δεν ένιωθα κάτι. Από τη μία ήμουν στενοχωρημένος και από την άλλη τα είχα όλα τοποθετημένα στα σωστά κουτάκια, με τη σκέψη πως δεν μπορώ να κάνω και κάτι για να τα αλλάξω… Οπότε ήταν θέμα διαχείρισης από πλευράς μου, χωρίς να πέσω σε κατάθλιψη. Μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο, αλλά προσπάθησα να το κάνω εύκολο. Από εκεί και πέρα, έγινα διαφορετικός, δεν με απασχολούν τα απλά και μίζερα πράγματα. Τίποτα δεν είναι πρόβλημα, δεν θα με νοιάξει αν θα μου πέσει το κινητό και θα σπάσει ή αν κάποιος μου γρατζουνίσει το αυτοκίνητο.
Τελικά τι κερδίσατε από τη συμμετοχή σας στο J2US;
Λευτέρης: Για αρχή κερδίσαμε «μάτι» στον τελικό. Ήμουν με δύο άφθες στη γλώσσα, κριθαράκι στο μάτι και ψύξη στην αριστερή πλευρά ώμου – αυχένα. Από το παιχνίδι έχω μια πολύ ωραία εικόνα. Γνώρισα υπέροχους ανθρώπους, ανάμεσά τους τον Νίκο Κοκλώνη. Ο Νίκος είναι φοβερός, ακομπλεξάριστος, αγαπά αυτό που κάνει και κάνει πλάκα πρωτίστως με τον εαυτό του. Είναι πολύ καλός οικοδεσπότης σε αυτό το πάρτι. Είμαι χαρούμενος που έτσι ήρθαμε πιο κοντά, ήταν πάντα μαζί μας την ώρα της κριτικής. Τον ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσε.
Αντώνης: Το ταξίδι ήταν απίστευτο. Από το ένα μέχρι το δέκα, θα βάλω δέκα με τόνο για όλη την παραγωγή, από τον αρχηγό, τον Νίκο Κοκλώνη, μέχρι εκείνους που έχουν βοηθητικούς ρόλους. Πηγαίναμε στο στούντιο και ήταν όλοι χαρούμενοι. Άρα το αφεντικό, ο Νίκος, κάτι κάνει καλά. Για τον Νίκο τι να πρωτοπώ; Τον αγαπώ, δεν τον ξέρω πολύ καλά, τον εκτιμώ και τον ευχαριστώ.
