Ο καταξιωμένος πρωταγωνιστής του θεάτρου και της τηλεόρασης, επί χρόνια θιασάρχης και σκηνοθέτης Γρηγόρης Βαλτινός φωτογραφίζεται για πρώτη φορά με τον μεγαλύτερο γιο του, Νικηφόρο για το περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί στα περίπτερα.
Πατέρας και γιος, που μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό, μίλησαν για τη συνεργασία τους στην επιτυχημένη ιστορική σειρά Famagusta, τη μεταξύ τους σχέση και την οικογενειακή τους απαξίωση στους κανόνες του Star System.
Συνεργάζεστε ούτως ή άλλως εδώ και χρόνια, εσύ, Νικηφόρε, από την πλευρά της παραγωγής, στο Θέατρο Ιλίσια.
Γρηγόρης: Ακόμη και τα έργα που ήταν να διαλέξω τα έδινα πρώτα στον Νικηφόρο από τη στιγμή που ενηλικιώθηκε. Και στην Εύα βέβαια. Είναι το πρώτο κοινό, το πρώτο μάτι. Πάντα έχω σαν γνώμονα τον απέναντι, γιατί χωρίς τον απέναντι δεν γίνεται θέατρο. Αν δεν έχεις τον απέναντι να αντιδράσει, να χειροκροτήσει, να κλάψει, να γελάσει, να κάνει ησυχία ή να του κοπεί η ανάσα, δεν μπορείς να το κάνεις μόνος σου αυτό. Είναι 50-50.
Νικηφόρος: Πολλές φορές ο πατέρας μου έχει μια ανασφάλεια για τον επόμενο ρόλο στην επόμενη παράσταση και εγώ, νομίζω, είμαι εκεί για να του θυμίζω ότι μπορεί να πάρει ρίσκο, ότι έχει το ταλέντο να δοκιμάσει τα πάντα κα ότι δεν χρειάζεται να πάει στα σίγουρα. Βάζω τον εαυτό μου μέσα στο κοινό του. Δεν είμαι απλά ο γιος του, είμαι ένας θαυμαστής του.
Γρηγόρης: Είναι η πρώτη φορά που το λέω, γιατί είναι και η πρώτη συνέντευξη που δίνω με τον Νικηφόρο, υπάρχουν λοιπόν δυο-τρία έργα για τα οποία έχουμε μεγάλη κόντρα μεταξύ μας. Κάθε χρόνο μού λέει: «Αυτό να κάνεις. Θέλω να σε δω σε αυτό τον ρόλο» και του απαντάω: «Δεν θα το κάνω, δεν μου αρέσει, δεν νομίζω ότι αφορά τον κόσμο». Το αστείο είναι ότι κάθε φορά που είμαι σε δίλημμα «τι να κάνω φέτος», πετάγεται ο Νικηφόρος και λέει: «Αυτό που σου λέω να κάνεις». Είναι δυο-τρία τέτοια έργα που τα έχει στο τσεπάκι του, εγώ τα κρατάω στην κατάψυξη και πάει ο Νικηφόρος με το πιστολάκι από πάνω και τα ζεσταίνει λίγο. (Γελάει.)
Μα, ποια είναι αυτά τα έργα;
Γρηγόρης: Δεν είναι κλασικά, είναι σύγχρονα. Πρέπει να σου τα δώσω να τα διαβάσεις.
Εν τω μεταξύ, φέτος συνεργάζεστε και στην τηλεόραση, στην επιτυχημένη ιστορική σειρά του Mega, Famagusta, όπου εσύ, Γρηγόρη, ερμηνεύεις συγκλονιστικά τον Μακάριο και ο Νικηφόρος συμμετέχει ως διαλογογράφος στη σεναριακή ομάδα της Βάνας Δημητρίου.
Νικηφόρος: Έχω σπουδάσει Σενάριο και Σκηνοθεσία και ξεκίνησα στη σεναριακή ομάδα της Βάνας το 2013, από το Ρουά Ματ, ως διαλογογράφος. Η τριβή στο καθημερινό σίριαλ είναι πολύ μεγάλη, αποκτάς γρήγορα εμπειρία. Στο Famagusta είχαμε ξεκινήσει και γράφαμε ήδη τις σκηνές και δεν ήξερα ότι ο πατέρας μου θα παίξει τον Μακάριο.
Γρηγόρης: Στην πραγματικότητα αυτοπροτάθηκα. (Γελάει.) Ποτέ δεν ελέγχω σε σίριαλ που παίζω ποιοι θα είναι οι πρωταγωνιστές, πώς θα είναι οι σκηνές μου, δεν εμπλέκομαι καθόλου. Αλλά αυτή τη φορά ρώτησα τη Βάνα: «Έχετε βρει Μακάριο; Αν δεν έχει πολλές σκηνές και μπορώ να το υπηρετήσω, να το κάνω εγώ». Είχα περιοδεία, ταξίδια, μεγάλες θεατρικές δραστηριότητες, οπότε δεν θα γινόταν διαφορετικά. Δεν μέτρησα καθόλου τη διάρκεια του ρόλου. Θα μπορούσα να παίξω και σε ένα επεισόδιο.
Γρηγόρη, αποθεώθηκες πάντως από κοινό και κριτικούς, όπως λέγεται, για την ερμηνεία σου στον ρόλο του Μακάριου.
Γρηγόρης: Εκεί ησύχασα, γιατί είχα τόσο τρακ όσο για καμία άλλη τηλεοπτική μου εμφάνιση. Φοβόμουν ότι μπορεί να αμφισβητηθεί όλο αυτό. Μοιάζουμε φυσιογνωμικά με τον Μακάριο, είμαστε και οι δύο «κουκουλομάτηδες», αλλά δεν θέλαμε να κάνουμε τη φωτογραφία του. Δεν είναι ένας χάρτινος ήρωας στη φαντασία του συγγραφέα, αλλά ένα υπαρκτό ιστορικό πρόσωπο. Έπρεπε να κινηθώ προς τα μέσα, προς το βάθος, την ουσία, τα διλήμματά του, όχι μόνο τα προσωπικά, που έχει για τον εαυτό του, αλλά που έχει και η ιστορία για τον ίδιο.
Δεν σε δελέασε ποτέ όλη αυτή η λάμψη που υπάρχει στον χώρο του θεάματος;
Νικηφόρος: Μικρός δεν το έβλεπα όλο αυτό, επειδή και η μάνα μου είναι πολύ προσγειωμένη. Ο πατέρας μου, αν και ήταν από χρόνια πρωταγωνιστής, δεν είχε ανάμειξη με το star system, δεν τον κυνηγούσαν οι ρεπόρτερ και οι φωτογράφοι.
Γρηγόρης: Μπορεί να δειλιάζει να το πει ο Νικηφόρος, αλλά δεν του αρέσει η αναγνωρισιμότητα. Τον ενοχλούσε. Θυμάμαι, μου έκανε πάντα παρατήρηση, τσατιζόταν όταν στις συνεντεύξεις μου αναφερόμουν στους γιους μου. Δεν ήθελε καθόλου. Αλλά εγώ είχα την ανάγκη να πω ότι τους ακούω και με συμβουλεύουν. Δεν έχει αυτό το ψώνιο που έχουμε εμείς οι ηθοποιοί, αυτή την ανάγκη να θαυμάσουν ό,τι κάνουμε, να το επικροτήσουν, να μας πουν «μπράβο». Και δεν είναι μόνο θέμα ματαιοδοξίας, αλλά ότι αυτό που εντέλει επέλεξα, ο τρόπος που το εκτέλεσα, οι επιλογές μου γενικότερα, σκηνοθετικές, ρεπερτοριακές, βρήκαν τον στόχο τους. Πάντα κοιτούσα την ουσία και όχι το «φαίνεσθαι», την επιφάνεια. Γι’ αυτό και δεν μπήκα ποτέ σε όλη αυτή τη διαδικασία του star system.
Νικηφόρος: Όταν έβλεπα τον μπαμπά καλεσμένο στην τηλεόραση να παίζουν οι φωτογραφίες μας από πίσω, με έπιανε κάτι σαν μανία καταδίωξης.
