Οι παλιότεροι και ειδικά όσοι έζησαν τα 80s και 90s θυμούνται τον Φράνκο Αλφόνσο ως το ωραίο αγόρι από τις αμέτρητες ελληνικές ταινίες που έχει παίξει (Ο Ροζ Γάτος, Ρόδα, τσάντα και κοπάνα, Επάγγελμα γυναίκα κ.ά.) αλλά και τον πρωταγωνιστή της νεανικής κωμωδίας του Γιάννη Δαλιανίδη, Αραχτοί και Λάιτ όπως και τον συμπαρουσιαστή (και για κάποια χρόνια σύντροφο) της Αννίτας Πάνια στο Χρυσό Κουφέτο.
Μεγάλωσε και γαλουχήθηκε από πολύ μικρός μέσα στον κόσμο του σινεμά χάρη στον αδελφό της μητέρας του, τον σκηνοθέτη Όμηρο Ευστρατιάδη, που όπως μας λέει ήθελε να τον κάνει διευθυντή φωτογραφίας.
Το ταλέντο του όμως τον έφερε μπροστά από τις κάμερες σε πολύ νεαρή ηλικία και τον έκανε πρωταγωνιστή. Ανήσυχο πνεύμα όμως όπως ήταν, αποφάσισε ότι η πρόσκαιρη δόξα του πρωταγωνιστή δεν τον καλύπτει.
Όνειρό του ήταν πάντα το τραγούδι -το οποίο μέχρι σήμερα υπηρετεί- αλλά και ο κινηματογράφος πίσω από τις μηχανές. Μέχρι σήμερα, όπως μας αποκαλύπτει, σπουδάζει σινεμά.
Η ιστορική Κομπαρσίτα επιστρέφει
Η αφορμή για να μιλήσουμε όμως – και μάλιστα ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας Τηλεόρασης- στάθηκε ένα νέο επιχειρηματικό και καλλιτεχνικό του βήμα. Έτσι, αδράξαμε την ευκαιρία να επανασυστήσουμε έναν ταλαντούχο, «ντροπαλό», όπως διαπιστώσαμε, σταρ, τον Φράνκο Αλφόνσο.
Ο πολύ δραστήριος στα μουσικά πράγματα Φράνκο ετοιμάζεται να αναβιώσει ένα ιστορικό νυχτερινό κέντρο, την Cumparsita, που ιδρύθηκε το 1952 από τον Ιταλό Τζίνο Μπαρτολομέι στη Νέα Φιλαδέλφεια και σύντομα ανοίγει τις πόρτες της στην Αθήνα (Πειραιώς & Ασωμάτων 49).
Το μαγαζί υπήρξε ένα σύμβολο της οικονομικής ανάπτυξης της Ελλάδας τη δεκαετία του 1950 και του 1960.
Μια από τις πιο γνωστές ιστορίες του Cumparsita είναι της Μαρινέλλας. Ήταν μόλις 16 ετών όταν έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο μαγαζί το 1960. Ήταν μεγάλο σουξέ και η Μαρινέλλα έγινε γρήγορα μια από τις πιο δημοφιλείς τραγουδίστριες της Ελλάδας.
Μια άλλη γνωστή ιστορία είναι αυτή του Στράτου Διονυσίου. Και εκείνος ξεκίνησε την καριέρα του στο Cumparsit το 1965 και γρήγορα έγινε γνωστός για τη φωνή και την ερμηνεία του.
Στο ιστορικό αυτό κέντρο έκανε την πρώτη της εμφάνιση η Ζωζώ Σαπουντζάκη μαζί με τον Σογιούλ αλλά και ο Γιάννης Πάριος.
Η Cumparsita έκλεισε το 1970 όμως η ιστορία της παραμένει ζωντανή. Και σήμερα ένας Ελληνοϊταλός, ο Φράνκο Αλφόνσο θέλει να της δώσει και πάλι πνοή. Κάπως έτσι ξεκίνησε η συζήτησή μας μαζί του.
Με ιντρίγκαρε πολύ αυτό, ότι ένας Ιταλός την ίδρυσε και ένας Ελληνοϊταλός την αναβιώνει.
Αλήθεια είναι αυτό!
Τι μπορείτε να μου πείτε για το νέο σας επιχειρηματικό βήμα;
Την ιδέα μου την έδωσε η Ζωζώ Σαπουντζάκη, ένα βράδυ από τα πολλά που καθόμαστε και τρώμε. Η Ζωζώ διηγείται ιστορίες. Μου έλεγε συνέχεια για μια Cumparsita που γίνονταν διάφορα. Εκεί πρωτοεμφανίστηκε –με τον μοναδικό της τρόπο, πέταξε το μπούτι έξω!- στην Ελλάδα του 50, που ερχόταν από έναν Εμφύλιο, σε μια κοινωνία πολύ διαφορετική. Εκείνο το καλοκαίρι, άδειασε η παραλιακή. Το μαγαζί ήταν στη Ν. Φιλαδέλφεια και μαζί της ήταν ο μεγάλος Σουγιούλ, που έπαιζε ακορντεόν. Από εκεί που πήγαιναν όλοι στη Νεράιδα και στα Αστέρια, πήγαν στη Φιλαδέλφεια να δουν το φαινόμενο «Ζωζώ». Και μου έλεγε η Ζωζώ ότι στο ένα τραπέζι καθόταν ο Ωνάσης με τον γαμπρό του και απέναντι πάντα μόνος του ο Νιάρχος, ο οποίος κάθε βράδυ της έδινε ένα σπιρτόκουτο κι εκείνη το άφηνε στην ορχήστρα. Κάποια στιγμή αγανάκτησε ο Νιάρχος, της το είπε και παίρνει το σπιρτόκουτο, το πάει στη μαμά της και ανακάλυψε ότι είχε μέσα λίρες! Πέρασαν όλοι από εκεί, ήταν τυχερό μαγαζί για εκείνη γενιά. Διονυσίου, ο Τόλης Βοσκόπουλος παιδάκι. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να αναβιώσω την Cumparsita, με τα εγκαίνια να έχουν προγραμματιστεί για τις 9/12.
Τι σχέση θα έχει με την παλιά Cumparsita;
Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε κάτι από την εποχή. Φαντάζομαι έναν χώρο όπου θα έχουμε μουσικές αναδρομές. Ο μαέστρος μας είναι ο Βαγγέλης Βασιλείου, μαέστρος του Σφακιανάκη επί σειρά ετών. Μιλήσαμε αρκετές ώρες για το πώς φανταζόμαστε το μαγαζί. Πάνω σε αυτό το μοτίβο θα έχουμε ένα πρώτο πρόγραμμα που θα έχει αναδρομές από παλιά κομμάτια. Πολλά από αυτά έχουν διασκευαστεί και σήμερα όπως το «Αν ερχόσουν για λίγο». Θέλουμε να έχει ποικιλία στα μουσικά ακούσματα και στην πορεία θα έχουμε και τις σημερινές επιτυχίες, ώστε να διασκεδάσει ο κόσμος. Θα δώσουμε όμως το στίγμα της Cumparsita, δημιουργώντας ιστορίες με ηθοποιούς που θα έρχονται ως πελάτες και θα κάνουν διάφορα happenings. Βασικός μας στόχος είναι να δώσουμε χαρά στον κόσμο. Η Cumparsita είναι ένα όνειρο. Αυτή την στιγμή στην Αθήνα, εκτός από τις μεγάλες πίστες, υπάρχουν μόνο μουσικά μεζεδοπωλεία και σκυλάδικα. Εμείς θα είμαστε ένα αυθεντικό νυχτερινό κέντρο, όπως τα παλιά χρόνια, στις ελληνικές ταινίες. Το έχω φανταστεί σαν το σαλόνι του σπιτιού μας όπου έρχονται φίλοι και διασκεδάζουμε.
O Φράνκο Αλφόνσο στη δική του Κομπαρσίτα που ετοιμάζεται να ανοίξει τις πύλες της
Εσείς, θα τραγουδάτε;
Θα κάνω ορισμένες εμφανίσεις, αλλά όχι όλες τις μέρες. Θα βάλω διάφορα σχήματα. Αρχικά, έχω κλείσει τις Τετάρτες την Κρηνιώ, μια εξαιρετική καλλιτέχνιδα, ενώ είμαστε σε επαφή και με άλλους αξιόλογους καλλιτέχνες. Οι πρόβες έχουν ξεκινήσει. Έχουμε κλείσει ένα ωραίο σχήμα με νέα παιδιά: η Stelia στο μοντέρνο/ποπ, ο Κωνσταντίνος Εκίζογλου (ο γιος του μεγάλου σολίστα του μπουζουκιού, Σταύρου Εκίζογλου που είναι πολλά χρόνια με τον Θέμη Αδαμαντίδη) που έχει γαλουχηθεί στο λαϊκό τραγούδι όπως πρέπει, ο Γιώργος Σείριος, ένα πολύ ωραίο παιδί, τραγουδιστής. Επενδύω στα νέα παιδιά. Θα υπάρχει, όμως, dress code για τους καλλιτέχνες. Το τελευταίο διάστημα, στα μεγάλα μαγαζιά που έχω επισκεφτεί, παρατηρώ πως αρκετοί τραγουδιστές είναι άθλια ντυμένοι, με αθλητικά παπούτσια και σκισμένα τζιν. Δεν γίνεται ο πελάτης να είναι καλύτερα ντυμένος από τον καλλιτέχνη! Θα κρατήσουμε κάποια πρωτόκολλα αισθητικής.
Μιλήστε μου για τη γνωριμία σας με τη Ζωζώ.
Με τη Ζωζώ γνωρίστηκα πέρσι στα γενέθλια του συντρόφου της, του κυρίου Πύρρου. Πήγα στα γενέθλιά του, τραγούδησα και δέσαμε! Είμαι πολύ κοντά με τον κύριο Πύρρο, τον θεωρώ φίλο μου. Επίσης, είναι και λίγο ήρωάς μου, καθώς είναι ένας άνθρωπος 90 χρονών, γεμάτος ζωή. Η Ζωζώ έχει ένα απίστευτο μπρίο, ενώ όταν πιάνει το μικρόφωνο λάμπει ολόκληρη! Εκείνο το βράδυ χαράχτηκε στη μνήμη μου γιατί γνώρισα αυτούς τους ανθρώπους, αλλά και το πώς γλεντούν τη ζωή, κάτι που εμείς δεν το κάνουμε και είναι λάθος. Ζουν και χαίρονται κάθε στιγμή. Η συνάντηση με την Ζωζώ ήταν για μένα ένα ένα μεγάλο μάθημα ζωής και πορεύομαι έτσι από εκείνη τη μέρα. Αισθάνομαι τυχερός που τη γνώρισα!
Με τη Ζωζώ Σαπουντζάκη (Προσωπικό αρχείο Φράνκο Αλφόνσο)
Τραγουδώντας στον σύντροφο της Ζωζώς, Πύρρο, στα γενέθλιά του (Προσωπικό αρχείο Φράνκο Αλφόνσο)
Κύριε Αλφόνσο όταν κάνατε τα πρώτα σας βήματα τι όνειρα είχατε; Μουσική, θέατρο, κινηματογράφο;
Ο κινηματογράφος ήταν ο μεγάλος μου έρωτας και ευτυχώς έκανα ταινίες που δεν έχουν καμία σχέση με τίποτα άλλο. Το θέατρο, αν και έπαιξα μια δυο σεζόν με τον Κώστα τον Βουτσά, δεν το αγάπησα. Μου άρεσε μόνο η μυρωδιά από το σανίδι! Η μεγάλη μου αγάπη ήταν το τραγούδι που κατά καιρούς το υπηρέτησα! Κάποια στιγμή, παράλληλα με το τραγούδι, αποφάσισα να πάω στην Αμερική για να σπουδάσω σκηνοθεσία και παραγωγή κινηματογράφου.
Με την οποία επίσης ασχοληθήκατε.
Και ασχολούμαι και τώρα, έχω μεγάλη αγάπη για το σινεμά. Πέρσι πήρα το πτυχίο μου στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, στην Ιστορία του κινηματογράφου και στη σκηνοθεσία.
Ο θείος Όμηρος, ο Σταμάτης Γαρδέλης και οι ταινίες των 80s
Εμείς η γενιά των 80s σας έχουμε ταυτίσει με μία σειρά ταινιών. Βλέπουμε μάλιστα το τελευταίο διάστημα μια ολική τηλεοπτική επαναφορά των ταινιών των 80s που αποφέρει νούμερα. Πώς το βλέπετε εσείς; Απενοχοποιούνται επιτέλους οι ταινίες εκείνες;
Όσα χρόνια κι αν περάσουν οι άνθρωποι και τα συναισθήματά τους, παραμένουν τα ίδια. Αλλάζουν οι εποχές, αλλάζει η τεχνολογία αλλά η διασκέδαση είναι πάντα διασκέδαση. Όταν μου λένε ότι βλέπουν ταινίες των 80s και γελάνε, αυτό σημαίνει διασκέδαση. Εγώ γελάω με πιο παλιές ταινίες όπως αυτές με τον Κωνσταντάρα, που τις βλέπω και τεχνικά και σκηνοθετικά και είναι αριστουργήματα. Ειδικά κάποιες του Σακελλάριου έχουν αλλαγές φακών και πλάνα συγκλονιστικά. Ο κόσμος μπερδεύτηκε με τις βιντεοκασέτες και τις κινηματογραφικές ταινίες των 80s αλλά ξεχωρίζει μια κινηματογραφική από μία βιντεοταινία. Ούτε αυτές τις κατακρίνω. Ασχέτως αν βγήκαν μετριότητες, βγήκαν και καλές ταινίες. Όλη η βιομηχανία του κινηματογράφου ζούσε από αυτές τις ταινίες, τεχνικοί, ηθοποιοί. Δεν είναι σωστό να τα βάζουμε όλα σε ένα τσουβάλι και να τα πετάμε γιατί απλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ήταν ταινίες που έκαναν εισιτήρια. Έχω δει σε ταινίες του θείου μου, του Όμηρου Ευστρατιάδη, να σχηματίζονται ουρές έξω από τους κινηματογράφους.
Ευκαιρία να μου πείτε και για τον θείο σας!
Ξεκίνησα από πολύ μικρός να δουλεύω στις ταινίες του ως τεχνικός, δηλαδή βοηθός βοηθού κάμεραμαν για παράδειγμα. Χαμαλίκι, μη φανταστείτε! (γέλια).
Για να μάθετε τη δουλειά;
Ε ναι. Κάπως μπαίνεις σε αυτή τη δουλειά. Έχω περάσει από όλα τα στάδια της παραγωγής μέχρι να αρχίσω να παίζω, που πέρασαν 3-4 χρόνια. Ο θείος μου ήταν αντίθετος, δεν ήθελε ούτε να το ακούει ότι θα παίξω. Ήθελε να με κάνει διευθυντή φωτογραφίας για να έχω κύρος. Όταν άρχισα να παίζω έγινε χωρίς να το ξέρει εκείνος. Όταν με είδε σε δική του ταινία να παίζω, ρώτησε «τι κάνει αυτός εδώ;» και ο διευθυντής παραγωγής του είπε «πέρασε από οντισιόν, Όμηρε και ήταν ο καλύτερος». Δεν είπε τίποτα αλλά του κακοφάνηκε! (γέλιο)
Το ότι ήταν θείος σας περισσότερο σας άνοιξε ή σας έκλεισε πόρτες όταν ξεκινούσατε την καριέρα σας;
Δεν μου άνοιξε καμία πόρτα, όσο περίεργο κι αν σας ακούγεται αυτό.
Δεν το έχουν συνδέσει πολλοί το όνομά σας με το δικό του.
Όχι. Είναι, όμως, σαν δεύτερος πατέρας μου ο Όμηρος, είμαι μαζί του από 15 χρονών. Εκτός του ότι έχω παίξει σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες του, έχω δουλέψει σε καμιά 30αριά. Γνώρισα και συναναστράφηκα με όλους τους μεγάλους ηθοποιούς. Μεγάλωσα μαζί τους και ήταν πολύ σημαντικό για να γαλουχηθεί ένα νέο παιδί. Ήταν άλλης αξίας, ήταν άλλα όντα όπως τους λέω εγώ. Υπήρχαν βέβαια και ορισμένοι που ήταν κάκιστοι χαρακτήρες, αλλά αυτούς που αγαπούσα και έπαιξα μαζί τους ήταν εξαιρετικοί. Τότε, όμως, δεν καταλάβαινα και πολλά και δεν έμπαινα στην διαδικασία να αναλύσω τους χαρακτήρες τους. Όταν είσαι 19, 20 κι 21 ετών το μόνο που σε νοιάζει είναι να καβαλήσεις τη μηχανή και να βρεις καμιά γκόμενα, όπως χαρακτηριστικά λέγαμε εκείνες τις εποχές.
Οπότε ο στόχος τότε ενός νέου που έμπαινε στην υποκριτική ή το τραγούδι ήταν η διασημότητα;
Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό, δεν είχα καμία σχέση ίσως επειδή μεγάλωσα μέσα στις ταινίες. Από 5 χρονών πηγαίναμε τα καλοκαίρια διακοπές στα μέρη που γύριζε ταινίες ο θείος μου και τρώγαμε με τους ηθοποιούς. Κάναμε παρέα μαζί τους. Οπότε ήταν κάτι φυσιολογικό για μένα. Δεν είχα ποτέ έπαρση, δεν έδινα δεκάρα για κάποια πράγματα. Φυσικά χαιρόμουν σαν παιδάκι όταν μου έστελναν γράμματα. Μετά σταμάτησα να απαντάω στα γράμματα, απαντούσε η μάνα μου! (γέλια).
Ακραίες εκφράσεις θαυμασμού είχατε; Ο κύριος Γαρδέλης έχει περιγράψει σκηνικά απείρου κάλλους.
Ο Σταμάτης ήταν σταρ, πολύ όμορφο αγόρι! Έπαιξε μάλιστα και στην πρώτη μας ταινία, την πρώτη Ρόδα, τσάντα και κοπάνα, που εγώ ακόμα ήμουν μαθητής αλλά πήγαινα στα γυρίσματα και βοηθούσα. Ήταν φοβερή ταινία, νεανική. Ήταν είδωλο ο Σταμάτης!
Κι εσείς όμως δεν πηγαίνατε πίσω!
Μου είπε ο Σταμάτης τελευταία που βρεθήκαμε και βγήκαμε έξω ότι είμαι πιο ωραίος τώρα. «Τότε είχες μια εξωτική ομορφιά που ήταν απωθητική», μου είπε. Από την άλλη, εγώ ποτέ δεν το κατάλαβα.
Σας φλέρταραν;
Ναι, συνέχεια. Ήμουν, όμως, μονογαμικός από μικρός. Ευχαριστιόμουν σαν παιδάκι που άρεσα στα κορίτσια αλλά μέχρι εκεί. Είχα ακραίες εκφράσεις θαυμασμού, αλλά ήμουν ντροπαλός και δεν έδινα συνέχεια.
Ο κύριος Γαρδέλης περνάει αυτόν τον καιρό μια περιπέτεια.
Να ξεπεράσει σύντομα το πρόβλημά του και να είναι καλά γιατί είναι πάρα πολύ ωραίος τύπος και χαρισματικό παιδί.
Έχουμε δει πολλούς stars των 80s να ακολουθούν μια καθοδική πορεία μετέπειτα. Κάποιοι χάνονται. Γιατί;
Είναι κάτι που συμβαίνει όντως και με λυπεί. Τους έχουν «φτύσει»; Δεν ξέρω πώς λειτουργεί το σύστημα, αν υπάρχει. Θεωρώ ότι θα έπρεπε αυτούς τους ανθρώπους να τους χρησιμοποιήσουν γιατί έχουν στιγματίσει μια εποχή έντονη και τώρα κυριαρχεί το 80s. Θα έπρεπε να τους έχουν στο προσκήνιο, να τους τιμούν και να τους δίνονται ευκαιρίες. Εγώ είμαι ενάντια στο να «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν». Τρελαίνομαι όταν ακούω «η τάδε είναι πεθαμένη». Αυτοί οι άνθρωποι έχουν γράψει ιστορία, έχουν την αξία τους. Αν έκανα ταινία, θα έπαιρνα ανθρώπους από τα 80s. Με τον Σταμάτη θα έκανα εύκολα μια ταινία που έχω στο μυαλό μου για να παίξει. Είναι ωραίος ηθοποιός και πολύ γλυκό παιδί. Πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε με περισσότερη αγάπη αυτούς τους ανθρώπους. Όταν σχετικά πρόσφατα είχαμε βγει με τον Σταμάτη, μας την «πέφτανε» διάφορες μεγάλες κοπέλες κι εμείς ξεκατινιαζόμασταν πρέπει να σας πω! Άρα, περνάει ακόμα η μπογιά μας! (γέλια).
Πρέπει από την άλλη να ομολογήσω ότι κάποιοι πρωταγωνιστές των 80s και πιο παλιοί μοιάζουν να μην θέλουν να πολυαναφέρονται στο παρελθόν. Εσείς αναπολείτε;
Δεν αναπολώ τίποτα, ούτε κοιτάζω πίσω. Θα αναπολώ όταν γεράσω (γέλια)! Χαίρομαι όμως όταν με αναγνωρίζουν στο δρόμο. Ακόμα Μητσιμπόνα με φωνάζουν (σ.σ. το όνομά του στην ταινία Ο Ροζ Γάτος) και από το Αραχτοί και Λάιτ. Χαίρομαι, γιατί να μην χαρώ;
Τι θυμάστε από αυτή τη σειρά που είχε την υπογραφή Δαλιανίδη;
Ήταν μεγάλη εμπειρία! Μου είπε ο θείος μου ότι με θέλει ο Καραγιάννης (σ.σ: ο παραγωγός) για τη σειρά του Δαλιανίδη και λέω εγώ «σιγά μη πάρει εμένα ο Δαλιανίδης, δεν πάω πουθενά!». Με κλωτσιές πήγα για να περάσω από οντισιόν. Και με πήραν. Στα γυρίσματα ήταν εξαιρετικά μεθοδικός. Μεγαλώνοντας αποφάσισα ότι ήταν ο μεγαλύτερος εμπορικά σκηνοθέτης του 20ού αιώνα και θα έπρεπε κάποια στιγμή να γίνει κάτι προς τιμήν του. Εγώ τον γνώρισα σε μεγάλη ηλικία και μου έλεγε πάντα «αχ και να σε είχα τη χρυσή εποχή του κινηματογράφου, θα σε είχα κάνει σούπερ σταρ» (γέλια). Ήταν πολύ γλυκός άνθρωπος. Η Άριελ Κωνσταντινίδη ήταν μια μικρή κοκετούλα, «μικρή Βουγιουκλάκη» την έλεγα τότε και φυσικά από εκεί βγήκε ο Βασίλης ο Χαραλαμπόπουλος που ήταν ένα χαρισματικό και ταλαντούχο πλάσμα.Το λέγαμε με τον Δαλιανίδη ότι θα πάει πολύ μπροστά. Χαίρομαι για την πορεία του. Η Άννα Μαρία Λογοθέτη ήταν κοριτσάκι τότε που μάλλον την πρόσεχαν περισσότερο για το στήθος της παρά για τις υποκριτικές της ικανότητες αλλά ήταν καλό παιδί. Σε γενικές γραμμές, ήταν πιο αθώα εκείνη η εποχή, σε σχέση με τη σημερινή.
«Πρέπει να ψάξουμε για πρότυπα αλλού, όχι στη σόουμπιζ»
Σε ένα νέο παιδί, 20άρη ας πούμε, πώς θα περιγράφατε εκείνη την εποχή;
Δεν ξέρω πώς θα την περιέγραφα. Θα του έλεγα ότι δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα! Τα ραντεβού μας τα κανονίζαμε στο μιλητό ή παίρναμε τηλέφωνο στο σπίτι του άλλου και λέγαμε «8 η ώρα εκεί». Είχαμε ένα στέκι, το Space, που ήταν ηλεκτρονικάδικο και βρισκόμασταν εκεί για καφέ ή στην πλατεία. Αλάνα, πολύ ποδόσφαιρο. Λείπει η αλάνα, η επαφή με τα άλλα παιδιά.
Σήμερα επίσης τα νέα παιδιά επιλέγουν τον σύντομο δρόμο για την αναγνωρισιμότητα όπως τα ριάλιτι, ενώ παλιά τα μονοπάτια ήταν άλλα και απαιτούσαν και δουλειά.
Ακριβώς. Είμαι αντίθετος να βγαίνουν μικρά παιδάκια και να προβάλλονται από μικρή ηλικία στην τηλεόραση. Ακόμα και όταν σπουδάσεις, όταν μπεις στον κύκλο της τηλεόρασης, «ψωνίζεσαι». Φαντάσου να πάρεις έναν άνθρωπο από το πουθενά, να τον κάνεις φίρμα σε μια νύχτα, να νιώσει τη δόξα και ότι είναι θεός και μετά όταν περάσει ο καιρός, να εξαφανίζεται. Έχω δει τέτοιους ανθρώπους, τους βλέπω σαν ζόμπι. Πού θα απορροφηθούν; Κουβαλάνε μια επιτυχία οι περισσότεροι χωρίς να μπορούν να τη διαχειριστούν. Θα έπρεπε να υπάρχει τρόπος να αναδείξει κάποιος το ταλέντο του αλλά όχι αυτό που γίνεται ένας χαμός. Είναι σαν να μπαίνεις σε μια μηχανή που πετάει το επόμενο «προϊόν». Δεν είναι ωραίο το «ο Γιώργος από το Survivor, η Μαρία από το X-Factor», δεν έχει πια ο άνθρωπος ονοματεπώνυμο, είναι προϊόν με ένα μικρό όνομα.
Έχουμε έλλειψη από ήρωες πιστεύετε;
Πρότυπα πάντως δεν υπάρχουν. Καλό θα ήταν να υπάρχουν. Πρέπει να ψάξουμε αλλού και σίγουρα όχι στη σόουμπιζ. Παλιά υπήρχαν γιατί υπήρχε ο κινηματογράφος. Τώρα η πληροφορία διαχέεται παντού και ο κόσμος μπερδεύεται και όλοι ψάχνουν την πρόσκαιρη δημοσιότητα.
Μιας και μιλάμε για αυτή την εποχή, έψαξα στη Google για εσάς και η πρώτη αναζήτηση για εσάς είναι για την καταγωγή σας.
Ο μπαμπάς μου ήταν Ιταλός, από τη Σαρδηνία. Έκανε το λάθος και ήρθε με το ιταλικό Πολεμικό Ναυτικό το 60 ως ναυτάκι στην Ελλάδα, κατέβηκε να κάνει μια βόλτα στην Αθήνα και στην Πανεπιστημίου βλέπει τη μάνα μου. Την ερωτεύεται κεραυνοβόλα, φεύγει το καράβι, απολύεται και ξαναγυρνάει και την παντρεύεται. Ιστορία αγάπης. Ήταν μπάρμαν στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, ένα πολύ όμορφο αγόρι που μου λένε ότι του μοιάζω. Η μαμά μου ήταν αδελφή του Όμηρου Ευστρατιάδη, με καταγωγή από τον Πειραιά. Εγώ γεννήθηκα στην Ελλάδα, αλλά έζησα στο εξωτερικό για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Δεν δίνετε πολλές συνεντεύξεις. Είναι επιλογή σας;
Δεν μου αρέσει να μιλάω όχι από σταριλίκι. Απλά δεν είναι κάτι που επιδιώκω, διότι δεν είναι στο ημερήσιο πρόγραμμά μου! (γελάει). Να είμαστε καλά, να δημιουργούμε, αυτό έχει σημασία.
Όντως, διότι έχετε περάσει και από πιο σκοτεινές περιόδους στη ζωή σας. Τι διδάγματα σας άφησαν; Έφυγαν άνθρωποι από δίπλα σας, απογοητευτήκατε;
Τα έχω δει όλα, πραγματικά. Έχω βρεθεί στην κόλαση χωρίς να είναι επιλογή μου. Ήταν κάτι που έπρεπε να αντιμετωπίσω. Γνώρισα ανθρώπους σκοτεινούς, πέρασα πάρα πολύ δύσκολα. Είχα να κάνω με τον εαυτό μου πια για να επιβιώσω. Τα κατάφερα, όμως, αρκετά καλά, αν σκεφτείς πως με κατηγορούσαν άνθρωποι χωρίς καν να με γνωρίζουν Πολλές φορές μπλέκεις χωρίς να το ξέρεις και βρίσκεσαι να κατηγορείσαι για χίλια δυο πράγματα και αναρωτιέσαι «αφού δεν έχω κάνει τίποτα, γιατί;». Συμβαίνει, όμως. Ίσως να μας το δίνει ο Θεός για να μας δοκιμάσει.
Σας άφησε πικρία η περιπέτεια με τη φυλακή; Ή το αφήσατε πίσω σας;
Είχα ένα ελάττωμα: Εμπιστευόμουν εύκολα και πίστευα ότι κανείς δεν μπορεί να σου κάνει κακό. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο σφάλμα μου. Δεν το έχω πια βέβαια, διότι το πλήρωσα ακριβά. Οπότε, δεν θέλω θυμάμαι τίποτα. Έχω αφήσει πίσω το παρελθόν, διαφορετικά θα πρέπει να κυνηγάω φαντάσματα.
Τι σας κράτησε;
Η αγάπη της γυναίκας μου. Τη γνώρισα τότε και μάλλον ο Θεός μου την έστειλε. Ήταν το μόνο που με κράτησε γιατί μου έδειξε εμπιστοσύνη. Το δεύτερο ήταν ότι είπα στον εαυτό μου ότι θα επιβιώσω, έκανα γυμναστική και κινηματογραφικές σπουδές στη ζούλα με ένα κινητό. Το θετικό υπερισχύει πάντα.
Το Χρυσό Κουφέτο και η Αννίτα Πάνια
Η δεύτερη δημοφιλέστερη αναζήτηση για σας είναι η Αννίτα Πάνια και το Χρυσό κουφέτο
Πολλά χρόνια πίσω με πάτε τώρα! Κανονικά θα έπρεπε να ξανακάνει το Κουφέτο η Αννίτα. Πιστεύω πως θα «ξέσκιζε»!
Ακούγεται ότι θα κάνει το Ραντεβού στα τυφλά.
Είναι πιο… λάιτ. Θα την προτιμούσα στο «ριάλιτι». Εκεί έγραψε ιστορία η Αννίτα. Όταν γνωριστήκαμε ήμασταν παιδάκια. Αγαπηθήκαμε, ερωτευτήκαμε, μας «έκατσε» και η επιτυχία με το Κουφέτο που το έκανε τότε ο θείος μου. Ό,τι σκεφτόμασταν το βράδυ, την άλλη μέρα έβγαινε στην εκπομπή και γινόταν χαμός. Ήταν ωραίες εποχές.
Τι σχόλια ακούγατε τότε;
Και καλά και κακά. Στην αρχή υπερίσχυε το κακό. Έλεγαν ότι βγαίνει μία και βρίζει τον κόσμο. Μετά άρχισαν να το γουστάρουν. Έχει τύχει να πάω σε αστυνομικό τμήμα όπου είχαν πλακωθεί δύο τύποι, γιατί ο ένας ήταν φαν της Αννίτας και ο άλλος πολέμιος. Πήγα να τους τα βρω (γέλια)! Έχουμε ζήσει επικές στιγμές! Ειδικά στα γυρίσματα και στους ανθρώπους που συμμετείχαν σε αυτά. Η Αννίτα τότε δεν έβλεπε κανέναν καλεσμένο από πριν. Τους γνώριζε πρώτη φορά στο πλατό για να υπάρχει η έκπληξη και η γνήσια αντίδραση. Αυτό ήταν το αληθινό ριάλιτι.
Είστε μέρος της τηλεοπτικής ιστορίας.
Δεν είμαι πολύ φίλος της τηλεόρασης. Αγαπώ τον κινηματογράφο. Απλά η τηλεόραση προέκυψε και βγάλαμε κάποια καλά χρήματα. Αυτό που γίνεται σήμερα δεν νομίζω ότι θα μου ταίριαζε.
Όλα αυτά τα χρόνια τηλεοπτικές ή κινηματογραφικές προτάσεις σας έχουν γίνει;
Μόνο για τηλεοπτικές συνεντεύξεις και για μια ταινία. Απέχω, όμως, κι εγώ. Ύστερα από το «Αραχτοί και Λάιτ», σταμάτησα να παίζω. Έκανα το γινάτι μου σαν παιδί, έγινα πρωταγωνιστής, είπα στον εαυτό μου «μπράβο Φράνκο πέτυχες μόνος σου». Μετά μου άρεσε το τραγούδι. Έστρεψα την προσοχή μου εκεί και μετά κοιτούσα μέσα από την κάμερα, ως σκηνοθέτης. Με μάγευε η δημιουργία, να βάζω το μάτι μου στο βιζέρ της μηχανής, να βλέπω τον κόσμο από ένα άλλο πρίσμα. Ο κόσμος σε μαθαίνει σαν ηθοποιό αλλά υπάρχουν πολύ πιο όμορφα πράγματα στην τέχνη. Πρέπει να εξελισσόμαστε. Είναι υποχρέωσή μας να γινόμαστε καλύτεροι όσο μεγαλώνουμε, αυτό είναι το μότο μου.
