Στην εφημερίδα On Time και τη δημοσιογράφο Ρενέ Σαραντινού παραχώρησε ο Χάρης Μαυρουδής και αναφέρθηκε στην απώλεια του πατέρα του.
Ο ηθοποιός δεν θέλησε να τοποθετηθεί τόσο καιρό για όσα είχαν γραφτεί για το ατύχημα του πατέρα του, αλλά αυτή τη φορά περιέγραψε πώς ακριβώς συνέβη το δυσάρεστο αυτό περιστατικό.
Πώς συνέβη το τραγικό περιστατικό;
Δεν έχω εικόνα του πατέρα μου με ένα κατσαβίδι, ποτέ ο πατέρας μου δεν έκανε δουλειές στο σπίτι. Ήταν ένα ατύχημα. Το οποίο, όπως έγινε, παρέσυρε το πάνω μέρος της κουπαστής της βεράντας στο εξοχικό μας στο Πήλιο και ο πατέρας μου βρέθηκε στο κενό. Προφανώς, οι διασώστες, αυτοί που ήρθαν με το ΕΚΑΒ, είδαν την κουπαστή και είπαν σε κάποιο δημοσιογράφο της πλάκας ότι έκανε δουλειές, δηλαδή… ακούμε γάβγισμα, άρα είναι σκυλί…κάπως έτσι. Έτσι γράφτηκε αυτό το πράγμα. Εγώ δεν είχα ούτε τη δύναμη ούτε το κουράγιο για να μπω σε μία τέτοια διαδικασία γιατί και ποιο θα ήταν το νόημα να τα διαψεύσω όλα αυτά;
Άρα, δεν ισχύει ότι έκανε δουλειές στη βεράντα του εξοχικού σας, έχασε την ισορροπία του και έπεσε στην αυλή;
Όχι, νύχι να έσπαγε του πατέρα μου, θα πήγαινε δέκα μέρες πίσω στην κιθάρα. Πραγματικά, δεν έχω εικόνα του πατέρα μου με κατσαβίδι να κάνει δουλειές. Ο πατέρας μου δεν έκανε ποτέ δουλειές για να προστατεύσει τα δάχτυλά του, τα νύχια του, θα πήγαινε πάνω στη σκάλα ή σε καρέκλα, όπως είπαν;
Πώς υποχώρησε το κομμάτι της κουπαστής της βεράντας;
Μπουρδουκλώθηκε βγαίνοντας από τη σκάλα σε μία καρέκλα, πιάστηκε το μπατζάκι του παντελονιού του στη γυρισμένη καρέκλα, η κατεύθυνση που είχε ήταν προς το κενό -υποτίθεται ότι προστάτευε η κουπαστή- κι έφυγε με την κουπαστή κάτω.
Ήταν πραγματικά μια κακιά ώρα.
Αυτό ήταν… Αυτό που γράφτηκε για τον πατέρα μου ήταν πάρα πολύ φθηνό. Δεν ήταν φθηνό το ότι έρχονταν κάμερες την ώρα που εμείς βιώναμε την πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μας προσπαθώντας να «πάρουν» το παγωμένο βλέμμα; Τι θα κέρδιζαν; Αναγκάστηκαν να φύγουν τα μέσα, έπειτα από καταγγελία που έκανα στα social και μπροστά στην κατακραυγή του κόσμου. Αυτό που είμαι το έκαναν οι δικοί μου, έτσι με μεγάλωσαν, αλλά και με τις δικές μου δυνάμεις. Όλα βοήθησαν στο να είμαι συγκροτημένος, να μπορώ να διαχειρίζομαι τον πόνο με έναν τρόπο που δεν βλάπτει ούτε μένα, ούτε τα παιδιά μου, ούτε τους γύρω μου, ούτε το σπίτι μου. Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολα, ακόμα και σήμερα καθώς δεν έχει περάσει ούτε μία ημέρα που να μην ανακαλέσω τον πατέρα μου κι ευτυχώς που δεν είχα αφήσει ποτέ μου εκκρεμότητες.
