«Εγώ Αθήνα και εσύ Θεσσαλονίκη»
Ο Πέτρος πάει παντού

«Εγώ Αθήνα και εσύ Θεσσαλονίκη»

«Εγώ Αθήνα και εσύ Θεσσαλονίκη»

Συμπλήρωσα ακριβώς έναν χρόνο που πάω σε πολύ τακτά χρονικά διαστήματα στη Θεσσαλονίκη. Κάτι σαν επέτειος… Δυο τρεις φορές τον μήνα,από δυο τρεις μέρες…

Στην αρχή πήγαινα για ένα βράδυ να παίξω μουσική στους φίλους μου στο γλυκό και cool Chester, και καπάκι την άλλη μέρα έφευγα Αθήνα… Λες και με κυνηγούσαν… Λες και υπήρχε στην Αθήνα τίποτα που θα έχανα… Την οποία Αθήνα, by the way, έχω βαρεθεί ανυπόφορα τα τελευταία χρόνια. Όλα αναπαράγονται σαν φαύλος κύκλος και τίποτα απ’ αυτά που χαρακτηρίζουν τις μεγάλες πρωτεύουσες δεν συμβαίνει πια.

Έτσι πιστεύω ότι μετά από 9 χρόνια κρίσης έχουμε αποδιοργανωθεί οι περισσότεροι και απλά τρακάρουμε τα προβλήματά μας… Μπορεί να ‘ναι δικό μου ψυχολογικό πρόβλημα, αλλά νιώθω ένα αδιέξοδο, όσο και να θέλω δύσκολα μπορώ να ανακαλύψω καλή διάθεση και κάτι καινούριο και γλυκό. Σα φορτηγό κολλημένο στη λάσπη, μια βαρεμάρα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Και ξαφνικά ανακάλυψα τη Θεσσαλονίκη, σαν νέος… Κολόμβος!

Γενικά πάντα, ηλιθιωδώς προφανώς, βαριόμουν τα ταξίδια στην Ελλάδα, πέρα απ’ το καλοκαίρι. Όταν βέβαια με ξεκολλούσε κάποιος και παίρναμε τα βουνά και τα λαγκάδια πέρναγα πάντα καλά. Υπάρχουν υπέροχα μέρη. Αλλά μόνος δεν έπαιρνα την απόφαση. Κάλλιο αργά παρά ποτέ…

Τη Θεσσαλονίκη την γνώρισα καλά πριν από 33 χρόνια. Επί ένα χρόνο έμενα πολλές μέρες την εβδομάδα εκεί γιατί ήμουν υπεύθυνος για την 1η Bienalle Νέων Καλλιτεχνών Ευρώπης το 1986 τέτοιες μέρες.

Ήταν μια συγκλονιστική γιορτή νέων ανθρώπων. Όλη η πόλη είχε μετατραπεί σε μια τεράστια σκηνή με δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους τη μέρα. Όλοι οι παλιοί Σαλονικιοί μού μιλάνε ακόμη με ενθουσιασμό για εκείνες τις μέρες. Ένα happening τεράστιο 8 ημερών. Συναυλίες δεκάδες, παραστάσεις, εικαστικά, video art, φωτογραφία, επιδείξεις μόδας κλπ.

Αν θυμάμαι καλά είχαν περάσει 350 χιλιάδες άνθρωποι! Με μετρημένα πάμφθηνα εισιτήρια. Και ακόμη καλύτερα άνοιξαν για πρώτη φορά τότε κτίρια διαμάντια που ήταν δεκάδες χρόνια κλειστά και παρατημένα. Βασιλικό Θέατρο, Λουτρά, Ροτόντα.

Και οι αποθήκες στο λιμάνι που σήμερα φιλοξενούν δεκάδες μεγάλες εκδηλώσεις τότε πρωτοχρησιμοποιήθηκαν για ροκ συναυλίες. Μόνο στη Θεσσαλονίκη θα είχε τόση επιτυχία. Γιατί απλά οι Θεσσαλονικείς το αγάπησαν και έγιναν ένα με τα πάντα.

Βέβαια δεν έλειψαν και τα τραγελαφικά των παλιών μυαλών. Θυμάμαι τον Κούβελα (ΝΔ) και τον αξέχαστο Παπαθεμελή (ΠΑΣΟΚ μετά νομίζω) να ενώνονται σε δημόσια καταγγελία εναντίον αυτών που κουβάλαγαν αλλότρια ήθη, καταστροφικά για τον τόπο και υπέσκαπταν τα δικά μας, θρησκευτικά ή κοινωνικά. Αφορμή; Ένα γιουγκοσλάβικο video art με gay περιεχόμενο! Ένα από τα 100…

Πήγα να μπω στη Ροτόντα που ήταν η έκθεση και δεκάδες μαθητές ιερατικών σχολών είχαν παραταχθεί δεξιά και αριστερά, αποδοκίμαζαν (κόσμια) και έλεγαν και προσευχές.

Παρότι έζησα ένα γεγονός για το οποίο θα ‘μαι πάντα περήφανος στη ζωή μου, δεν “κόλλησα” τότε στη Θεσσαλονίκη. Αλλά είχα πάντα μια γλυκιά γεύση. Και ωραίες αναμνήσεις.

Το “κόλλημα” ήρθε 32 χρόνια μετά. Και ήρθε σιγά σιγά, υποδόρια σχεδόν. Όσο πήγαινα τόσο καταλάβαινα ότι εκεί οι άνθρωποι αλλιώς χαμογελανε, χαιρετάνε, δεν οχυρώνονται πίσω από κάποια μούρη – μάσκα, είναι αυθόρμητοι και όπως λένε χαλαροί.

Είναι φιλόξενοι και σε περιποιούνται. Εδώ βγαίνεις έξω και έχει τουπέ σταρ ο μπάρμαν και τα ξόβεργα που βγήκαν απ’ τα ριάλιτι. Μάλλον η Αθήνα σε αναγκάζει να ‘χεις μούρη για να βγεις στον αφρό… Δεν ξέρω.

Κοροϊδεύαμε στην Αθήνα αυτό το “χαλαρά” των Σαλονικιών. Τεράστιο λάθος! Οι άνθρωποι διαλέγουν και χρόνο για τον εαυτό τους, δεν πάνε σαν τρενάκια όπως εδώ. Περπατάνε, μιλάνε. Γεμάτη είναι κάθε μέρα, η παραλία όλη από ανθρώπους, ποδήλατα και πατίνια ηλεκτρικά.

Μισώ τα καφέ γενικά και το άραγμα. Μια ζωή πήγαινα στα κόκκινα. Εκεί το εκτίμησα. Μου φάνηκε τρελό στην αρχή ότι τόσοι άνθρωποι είναι στα καφέ. Τίγκα όλα! Και τα ουζερί στα Λαδάδικα.

Μετά κατάλαβα ότι με τόσες χιλιάδες φοιτητές σε τόσο μικρο χώρο, λογικό είναι να καυλαντίσουν και λίγο. Και οι Αμερικάνοι στο LA, που έχει λιακάδα το κάνουν. Ωραίο είναι να δίνεις χρόνο στον εαυτό σου. Ηρεμιστικό.

Εκεί βέβαια που χάνεις τη μπάλα είναι το πώς διασκεδάζουν. Σαν να μην υπάρχει αύριο! Καμιά σχέση με εδώ που κουνάμε το κεφάλι στον ρυθμό της μουσικής.

Μια νότα (house, RNB, reggaeton και κυρίως ελληνικών βεβαίως – βεβαίως!) φτάνει για να σηκωθούν στη μια ρόδα. Και καλά τα τεκνά. Αυτά έτσι και αλλιώς με το δάχτυλο στην πρίζα είναι! Με ό,τι κάτσει και τα ξέρουν όλα απ’ έξω! Και τα λόγια των RNB και των λαϊκών των 70s.

Στη Θεσσαλονίκη όμως βλέπεις 45αρες και 50αρες να είναι στο τσακίρ κέφι και να μη βάζουν κώλο κάτω όλο το βράδυ! Εδώ σε δημόσιο χώρο οι μεγάλοι είναι σαν τα εκθέματα του μουσείου της Μαντάμ Τισό. Ντρεπόμαστε μάλλον. Τώρα τον ποιον ντρεπόμαστε, αδιευκρίνιστο. Μάλλον τον κρετίνο που θα χασκογελούσε.

Διασκεδάζουν με γέλια, με πλάκα, με κέφια, με σωστό κούνημα και με… λαγνεία.

«Στη Θεσσαλονίκη φλερτάρουν ακόμη»

Υπάρχει μια ερωτική ατμόσφαιρα, έτσι τη διαφήμιζαν πάντα οι ίδιοι. Και υπάρχει. Όχι όλες και όλοι, αλλά πολλοί και πολλές.

Ως γνωστόν το φλερτ είναι είδος υπό εξαφάνιση από τότε – λέω εγώ!-  που οι γυναίκες πήραν το πάνω χέρι σε αυτόν το τομέα. Επιτίθενται αυτές πια στον παλιό κυνηγό και αυτός έχει χάσει τον μπούσουλα. Είναι πανεύκολο πια το “ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε”. Και κακό δεν είναι κάπου. Βαρετό γίνεται και με μια τρυπά του όζοντος στο θέμα εμπιστοσύνης. Γι’ αυτό μας λένε οι γυναίκες πια ότι δεν βρίσκουν άνδρες!!! Εμένα έτσι μου λένε οι φιλενάδες μου. Κοιτάξτε το! Έχουν σκιαχτεί τα παλληκάρια!

Βέβαια χωρίς να κομίζω γλαύκα στην Αθήνα, η Θεσσαλονίκη έχει πάρα πολλές ωραίες γυναίκες, πολύ περισσότερες από εδώ κατ’ αναλογία! Όσες ωραίες βρίσκεις εδώ σε 5 μαγαζιά εκεί τις βρίσκεις σε ένα. Άσε που πολλές στην Αθήνα είναι Βόρειες ή Σαλονικιές.

Βέβαια από ό,τι είδα, αυτά τα κορίτσια έρχονται και από όλες τις πόλεις της βόρειας Ελλάδας. Αυτό συνέβαινε από την εποχή της Κορίνας Τσοπέη που ήταν από τη Βέροια. Λες και έχουν άλλο DNA είναι οι βόρειες. Φαντάζομαι θα συμβαίνει το ίδιο με τους άνδρες, απλά δεν έχω χρόνο να τους παρατηρήσω.

Μια βλακεία κάνουν μόνο πολλές Σαλονικιές. Όχι όλες…

Έχουν υιοθετήσει πολλές αυτό το  φρικαλέο μακιγιάζ τύπου “Κιμ Καρντάσιαν” με contouring, bronze και άλλες χαζομάρες που καμιά φορά μοιάζουν να βάφτηκαν για να παίξουν στο γιαπωνέζικο θέατρο Καμπούκι.

Βάφονται πολλές και για να πάνε σούπερ μάρκετ! Απ’ το πρωί. Βλέπεις κούκλες να δείχνουν 4-5 χρόνια μεγαλύτερες και φοβάσαι μη τις ακουμπήσεις και μοιάζεις με καρβουνιάρη! Άσε που χάνουν τα χαρακτηριστικά τους. Απ’ τα 15 βάφονται και για να φάνε με μπαμπά και μαμά στην ταβέρνα! Το ‘χω δει με τα μάτια μου και δεν το πίστευα.

Σόρι κορίτσια… Τόσα καλά είπα, λέω και αυτό που με χαλάει.

Αλλά στη Θεσσαλονίκη έχουν αναπτυγμένη πολύ παραπάνω από εδώ την αίσθηση του χιούμορ και του αυτοσαρκασμού. Σε κάνουν να γελάς. Και άντρες και γυναίκες. Όταν τις πειράζεις για το μακιγιάζ δεν κωλώνουν να αυτοσαρκαστούν. «Μα όποτε κατεβαίνουμε στην Αθήνα καταλαβαίνουν ότι δεν είμαστε από εκεί» λένε γελώντας. Βέβαια δεν είναι και όλες έτσι, ένα μεγάλο κομμάτι είναι.

Δεν έχω δει Αθηναίο στη Θεσσαλονίκη που να μη μου λέει ότι εκεί περνάει και καλύτερα και πιο ήρεμα.

Τρως καλά, πολύ καλά, πολύ πιο φτηνά συνήθως, καλύτερα κλαμπ και μπαρ έχουν από εδώ και κυρίως πάνε εκεί για να φλερτάρουν – διασκεδάσουν – χορέψουν.

Εκεί δεν θα ψάξεις γιαπωνέζικα – κουβανέζικα – μεξικάνικα κ.λπ. εστιατόρια. Λίγα μπόρεσαν να μείνουν! ΕΥΤΥΧΩΣ ! Γιατί εδώ έχεις την εντύπωση πια ότι και ο τελευταίος μαγειράκος της πλάκας απ’ το βουνό έχει σχιστά μάτια και τον λένε Τοσίρο. Και τρως λάσπη συνήθως και ψάρι σαν λάστιχο άνοστο… Αλλά μόδα σού λένε τα κοριτσάκια (ή οι διάφοροι κλαρινιτζίδες της φιγούρας) που μεγάλωσαν με κιτρινόπτερο τόνο στο χωριό τους..

Για να καταλήξω -γιατί πάλι θα μου τη πουν ότι γράφω πολλά- τη Θεσσαλονίκη είναι πιο cool, πιο ανθρώπινα, πιο διασκεδαστικά και φιλικά. Και ‘κει υπάρχουν ντόπιοι κατά φαντασίαν σταρ που πουλάνε μούρη αλλά λίγοι. Στο σύνολο, αυτό που ζεις εδώ στην πρωτεύουσα δεν το ζεις.

Τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια που η κρίση μας έχει «απανθρωπίσει» και μας έχει κάνει να κλειστούμε στο καβούκι μας και στη κατάθλιψή μας, η Σαλονίκη είναι ένα ωραίο αντικαταθλιπτικό για τους Αθηναίους.

Υ.Γ.1:  Όποιος δεν έχει ζήσει Παραμονή Πρωτοχρονιάς στη Σαλονίκη, δεν έχει δει τίποτα! Σαν καρναβάλι του Ρίο οι δρόμοι και τα μαγαζιά, από χορούς απ’ το μεσημέρι μέχρι την άλλη μέρα το μεσημέρι! Έπεσα κατά λάθος την τελευταία Παραμονή Πρωτοχρονιάς στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και δεν το πίστευαν τα μάτια μου. Οι δρόμοι γεμάτοι και 4 το απόγευμα είχαν αρχίσει να χορεύουν, γεμάτοι οι δρόμοι με δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους χαμογελαστούς και χαβαλέδες.

Υ.Γ.2: Οι Σαλονικιοί λένε το γνωστό «Σαν την Χαλκιδική δεν έχει»! Καλά… Δεν συμφωνώ για τη μέρα (γιατί σαν τις Κυκλάδες δεν έχει) διότι και εκεί βρίσκεις μυθικά αισθητικά εγκλήματα στο περιβάλλον και στο χτίσιμο, αλλά όταν πέφτουν τα φώτα η Χαλκιδική το καλοκαίρι είναι πολύ καλύτερη της Μύκονου σε fun! Τα πάντα όλα σε μουσική και σε στυλ – από Black Coffee μέχρι Αργυρό και Ρέμο. Κόλαση! Και μάλλον πιο υγιής “κόλαση” από ό,τι κατάλαβα από τα μάτια των ανθρώπων και τη συμπεριφορά τους.