«Άσε μας, κυρία μου, που θα ανοίξουμε συζήτηση μαζί σου για το τι σημαίνει Χριστούγεννα!»
Ο Πέτρος πάει παντού

«Άσε μας, κυρία μου, που θα ανοίξουμε συζήτηση μαζί σου για το τι σημαίνει Χριστούγεννα!»

«Άσε μας, κυρία μου, που θα ανοίξουμε συζήτηση μαζί σου για το τι σημαίνει Χριστούγεννα!»

Με αφορμή τις αντιδράσεις για τον στολισμό της Βασ. Σοφίας, ο Πέτρος Κωστόπουλος θυμάται τη ζωή του ως... Άγιος Βασίλης!

Παρακολουθώ αυτές τις μέρες άλλον ένα “πόλεμο” των social media.

Μοντέρνοι εναντίον παραδοσιακών και τούμπαλιν. Αφορμή; Ο εορταστικός φωτισμός της Βασιλίσσης Σοφίας που μας προέκυψε παραμοντέρνος και “γραμμικός”. Σκοτωμός πάλι. Με βαριά λόγια καμιά φορά και με ανάπτυξη θεωριών περί μοντέρνου, που είναι για πάρα πολλά γέλια. Τουλάχιστον αν μιλάμε για έναν δρόμο ούτε ενός χιλιομέτρου.

Δεν ξέρω από τι ενοχλήθηκε τόσο πολύ η Διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση και απάντησε με σφοδρότητα σε κάθε δύστυχο σαν και μένα π.χ. που ναι μεν μας αρέσει η μοντέρνα εκδοχή σε ενέργειες που διακοσμούν μια πόλη, που καμία νοσταλγία δεν θα θέλαμε να κυριαρχήσει σε δημόσιους χώρους (εκτός και αν γκρεμίζαμε τις τις τερατόμορφες πολυκατοικίες στο κέντρο και ξαναχτίζαμε τα νεοκλασικά των οποίων τη θέση πήρανε) αλλά από την άλλη, δυστυχώς για την κυρία Παναγιωτάκου, δεν μιλάμε για μια κάποια εικαστική-φωτιστική παρέμβαση στην Αθήνα (οπότε θα συμφωνούσα) αλλά για χριστουγεννιάτικο στολισμό.

Πρέπει κάποιος να της έγραψε κάτι πολύ βαρύ, προσωπικό φαίνεται (εκτός και αν απαντάει σε σκιές που η ίδια βλέπει) για να μας πάρει “από τα μούτρα” σε όσους δεν είπαμε κουβέντα. Και έφτασε να δίνει μαθήματα για το ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Μπορεί να  υπερασπίζεται με σθένος την πρόταση του Ιδρύματος αλλά να μας λέει ότι πέρα από το τι σημαίνει φωτισμός να ανοίξουμε και μια συζήτηση για το τι “σημαίνει και ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΚΑΤΩ” ξεπερνάει τα όρια του σοβαρού και το υπερμοντέρνο καταντάει ανυπόφορα κιτς (και αυταρχικό θα έλεγα) σαν έκφραση.

Άσε μας, κυρία μου, που θα ανοίξουμε και συζήτηση μαζί σου για το τι είναι τα Χριστούγεννα. Έλεος, υπερμοντέρνα μου! Μήπως θες να καταργήσουμε και όλα τα παραμύθια με τα οποία μεγαλώσαμε γιατί είναι παλιακά;

Μήπως να μη φτιάχνουμε χριστουγεννιάτικα δέντρα γιατί φέρνουν… νοσταλγία ή μήπως να τα φτιάξουμε από μέταλλα ή γυαλί σαν τον Δρομέα του Βαρώτσου (που θαυμάζω by the way) για να ‘ναι μοντέρνα; Να καταργήσουμε και τα μελομακάρονα γιατί πέρα από νοσταλγία μάς χοντραίνουν κιόλας; Εγώ ψηφίζω να καταργηθούν γιατί είναι σαν τα Alien: Δε φτάνει ποτέ ένα.

Ας ανοίξω, λοιπόν, την κουβέντα για το είναι, στο κάτω κάτω, τα Χριστούγεννα, που μας κάλεσε ζοχαδιασμένη η κυρία Παναγιωτάκου (ειλικρινά δεν ξέρω τι Χριστούγεννα έχει βιώσει η γυναίκα).

Χριστούγεννα, κυρία μου, είναι μόνο ένα πράγμα! ΕΝΑ!

Η μεγαλύτερη, ονειρικότερη, μαγικότερη, παραμυθένια γιορτή των ΜΙΚΡΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ. Αυτή που από τα δυο τους χρόνια μέχρι περίπου τα 12 την περιμένουν ολόκληρο τον χρόνο, την ώρα που θα φτάσει αυτή η μέρα. Δεν είναι γιορτή ενηλίκων, κυρία Παναγιωτάκου και… μοντέρνοι “σύμμαχοι”!

Μην μπερδεύεστε και τσακωνόμαστε τζάμπα πάλι. Και εμείς τα χαιρόμαστε κυρίως τα Χριστούγεννα είτε όταν είμαστε παιδιά ή όταν έχουμε μικρά παιδιά. Στο ενδιάμεσο και στο μετά τα παιδιά είναι απλά γιορτές και μια ωραία ευκαιρία να βρεθούν οικογένειες και φίλοι. Ειδικά στη φάση που ζούμε τώρα, όπου κατάθλιψη, μοναξιά και αποξένωση κάνουν καθημερινά πάρτι λόγω της κρίσης.

Άσε που αν είσαι και λίγο ρομαντικός (χαζούλης θα έλεγα, φιλμόπληκτος) πιστεύεις ότι μπορεί στα Χριστούγεννα να βρεις και τον απροσδόκητο έρωτα, όπως στην υπέροχη χριστουγεννιάτικη ταινία Love Actually…

Μου άρεσε το χριστουγεννιάτικο δέντρο, αλλά κυρίως όταν μου το έφτιαχναν στην παιδική μου ηλικία και όταν μετά εγώ το έφτιαχνα για τα παιδιά μου. Ημέρα οικογενειακού πάρτι ήταν ο στολισμός. Είτε ο φτωχικός στον Βόλο είτε ο πλούσιος, χρόνια μετά στην Αθήνα.

Όταν μιλάς για τα Χριστούγεννα με όρους μοντερνιστών ενηλίκων είσαι απλά γραφικός. Δεν είναι για ενήλικες! Εμείς συγκινούμαστε με τη λαχτάρα των παιδιών μπροστά στον Άγιο Βασίλη όχι γιατί συγκινηθήκαμε από μόνοι μας.

Άρα, ό,τι κάνουμε είναι αυτό που αρέσει στα παιδιά και όχι σε μας. Και δεν είναι ευκαιρία για επίδειξη μοντέρνας τέχνης. Τα παιδιά θέλουν και αγγελάκια που έχουν τα παραμύθια τους και Άγιους Βασίληδες.

Μάλλον στη Νέα Υόρκη κατά τεκμήριο ζουν και δημιουργούν πολύ πιο μοντέρνα μυαλά από την κυρία Παναγιωτάκου και προφανώς από εμένα. Όμως επί δεκαετίες, το τεράστιο δέντρο και τα αγγελάκια στο Ροκφέλερ Πλάζα παραμένουν όχι μόνο εκεί αλλά είναι και τα ίδια! Ακριβώς από το 1980 που πήγα πρώτη φορά.

Και ένα χιλιόμετρο μέτρα πιο πέρα ο Γουόρχολ έκανε τις ωραιότερες βιτρίνες στα Barneys. Θύμιζαν και αυτές Χριστούγεννα παρότι δεν ήταν σε δημόσιο χώρο.

Τέλος πάντων, όπως και να ‘χει, χαίρομαι που φέτος η Αθήνα είναι πιο στολισμένη από ποτέ. Και μπράβο στον Δήμο και στις 20 εταιρείες που πλήρωσαν για να γίνει αυτό. Άρα μπράβο και στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Άλλο αυτό και άλλο η επιλογή των φώτων, που και εγώ τη βρίσκω άτυχη.

Θα ‘χει τη μοίρα ενός ανάλογου μινιμαλιστικού φωτισμού που έγινε προ ετών στη Ζυρίχη. Πήγε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, που έλεγε και ο αείμνηστος Ανδρέας. Εκτός και αν τα στυλώσει η κυρία Παναγιωτάκου με τη ζοχάδα και τη ματαιοδοξία της να ανοίξει συζήτηση με το πανελλήνιο για το μοντέρνο και το νοσταλγικό ντεπασέ με αφορμή τα Χριστούγεννα!

Μάλλον είμαι επηρεασμένος από τις προσωπικές μου εμπειρίες. Σίγουρα, γι’ αυτό μου τη σπάνε οι χριστουγεννιάτικοι μοντερνισμοί.

Τις ομορφότερες στιγμές μάλλον της ζωής μου τις έχω περάσει αυτές τις μέρες, υποδυόμενος για 17 χρόνια τον Άγιο Βασίλη. Στα παιδιά μου. Συνολικά. Η διαφορά ηλικίας μεταξύ τους με έκανε να μη σταματάω τόσα χρόνια αυτή την παράσταση της ζωής μου. Σιγά-σιγά έγινα… θεσμός! Έρχονταν σπίτι 15-20 παιδιά φίλων και μαζί με γονείς μαζευόμασταν καμιά 40αριά άτομα να περιμένουμε τον Άγιο Βασίλη. Η μαμά τους είχε στήσει ταυτόχρονα μια ολόκληρη παράσταση όπου όλα τα παιδιά έπαιρναν μέρος. Έκαναν με τη μάνα τους, με τη δασκάλα του νηπιαγωγείου επί μέρες πρόβες.

Δεν ήμουν ένας συνηθισμένος Άγιος Βασίλης πολυκαταστήματος!

Το δουλεύαμε μέρες το έργο. Είχα μακιγιέρ και κάποια κομμώτρια έφερνε πραγματικές περούκες και πειστικά γένια. Φορούσα πάντα γαλάζιους φακούς επαφής γιατί τα μικρά σε καταλαβαίνουν αμέσως από τα μάτια!

Έκανα πρόβες για το μπάσο στη φωνή και έκλεβα τη χροιά από το κομμάτι των Yello, Santa Claus XO XO XO, το οποίο έπαιζε στο τέρμα όταν ήταν να εμφανιστώ απ’ την αυλή, μέσα στο σκοτάδι, δημιουργώντας μια υποβλητική (για τα παιδιά εννοώ) ατμόσφαιρα. Κουβαλούσα κατακόκκινα τσουβάλια σχεδόν με δώρα για όλα. Ο στολισμός στην αυλή ήταν αγγελάκια πάλι. Δεν σκέφτηκα να βάζουμε γραμμές νέον, πολύχρωμες! (εδώ υποτίθεται γελάμε).

Αυτό που έζησα, βλέποντας τα μάτια των παιδιών την ώρα που τα πλησίαζα, το πώς με κοίταζαν σαν να ‘ταν βγαλμένα από κινούμενα σχέδια, με προσμονή, έκπληξη, χαρά, σαν να έβλεπαν το ωραιότερο θαύμα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ μέχρι να πεθάνω. Μπορεί να θυμάμαι και αυτό μόνο.

Επιβραβεύτηκα. Χρόνια μετά, οι κόρες μου (που όταν έγιναν 10 έπαιζαν και αυτές ως βοηθοί του Άγιου Βασίλη, υπέροχα ντυμένες ως καλικάντζαροι με τεράστιες μύτες για χάρη του μικρού τους αδελφού και των μικρών φίλων του) μου είπαν ότι αυτό το βράδυ και αυτός ο Άγιος Βασίλης ήταν από τις ωραιότερες στιγμές της παιδικής τους ηλικίας. Δεν με είχαν καταλάβει.

Το ίδιο μου είπε και ο γιος μου τις προάλλες που στολίζαμε δέντρο. Ότι ήταν φοβερός ο Άγιος Βασίλης μου και ότι μια φορά που το ‘κανε άλλος ήταν ένας ρεζίλης, επαγγελματίας που φαινόταν ψεύτικος από τα δέκα μέτρα.

Μου αρκούν για πολλά χρόνια αυτά τα κομπλιμέντα.

Καλά Χριστούγεννα, λοιπόν.

Υ.Γ.: Αφού στολίσαμε το δέντρο με τον γιο μου, βγήκαμε στη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας με το αυτοκίνητο μιας και μένουμε κοντά. Είδαμε τον φωτισμό. Με ρώτησε: “Ρε, μπαμπά, τι είναι αυτά τα φώτα;”. “Χριστουγεννιάτικα” του λέω. “Τι μαλακία είναι αυτή”, μου απάντησε έκπληκτος. Κριτικό Τέχνης τον βλέπω…

Και για άλλη μια φορά, αυτό είναι το τραγούδι που με ενέπνεε ως Άγιο Βασίλη: