Όσοι ασχολούνται με την πολιτική ή έστω όσοι χαζεύουν τα διάφορα πολιτικά γκάλοπ στα sites ή την TV παρακολουθούν ένα σπάνιο φαινόμενο. Παρότι ο Κυριάκος κυβερνάει ενάμιση χρόνο, έχει πέσει πάνω στη χειρότερη υγειονομική και οικονομική κρίση, έχει αντιμετωπίσει εθνική απειλή και κατά συνέπεια κρίση, και δη δυο φορές, από την Τουρκία, παρότι οι Έλληνες έχουν απηυδήσει με τις καραντίνες και έχουν -από ό,τι βλέπω- σαλτάρει και με την κλεισούρα και με την ανεργία, σε κάθε νέο γκάλοπ που δημοσιεύεται η ΝΔ καβαλάει σταθερά τον ΣΥΡΙΖΑ με 15-18% διαφορά στην πρόθεση ψήφου ενώ στην ερώτηση για τον πιο κατάλληλο πρωθυπουργό, ο Μητσοτάκης παίρνει το σκαλπ του Τσίπρα με καμιά τριανταριά ποσοστιαίες μονάδες διαφορά. Ο Τσίπρας ούτε δεύτερος δεν βγαίνει. Συνήθως βγαίνει ο… κανένας και τελευταία πήρε κεφάλι και η Φώφη.
Αντί για Τσίπρα, λοιπόν, ο κανένας. Σε άλλες εποχές, μετά από όλα αυτά, η αξιωματική αντιπολίτευση είτε θα είχε περάσει μπροστά ή τέλος πάντων θα απειλούσε από κοντά. Τώρα, οι οποιεσδήποτε εκλογές γίνουν σύντομα δείχνουν ότι ο Κυριάκος θα κερδίσει τόσο εύκολα όσο ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα από τον Γενάρη. Δεν θα είναι εκλογές, πασαρέλα δείχνει να είναι. Και πού να φύγει ο κορονοϊός και να πάρει μπροστά η οικονομία.
Από ό,τι φαίνεται, ο Τσίπρας ένα παραμύθι ήξερε, το ίδιο συνεχίζει να λέει. Αμετάλλαχτος. Κάτι σαν στήλη άλατος. Κάτι σαν αιώνιος φοιτητής. Ζει μόνιμα σε άλλη εποχή, κάτι σε περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Το 2012 είναι 9 χρόνια πριν και το παραμύθι του τσομπανάκου με τον λύκο κανένας δεν το χάβει πια. Αλλά αυτός τον χαβά του.
Ποτέ δεν κατάλαβα πώς τόσοι φίλοι μου όσο κυβερνούσε ο Τσίπρας είχαν δει κάτι που εγώ δεν μπορούσα ούτε με παραισθησιογόνα μανιτάρια να δω. Τσακωνόμουν συνέχεια με γνωστούς ανθρώπους. Η εξουσία ζαλίζει φαίνεται, και τους άλλους. Πολλοί τότε μου έλεγαν ότι στο πρόσωπο του νεαρού αρχηγού μια φυσιογνωμία μεγάλου ηγέτη, τύπου (λέμε τώρα) Ανδρέα Παπανδρέου. Πρόσφατα, καθηγητής-οπαδός του τον συνέκρινε -πέρα από τον Ανδρέα- και με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Στο φτερό του ξέφυγε και ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Περικλής!
Ο Αλέξης έδειχνε για όσους δεν το κατάλαβαν ότι ήταν προϊόν της κρίσης. Λίγο αυτιά και μάτια να έχεις ανοιχτά. Εμφανέστατα. Τσιτάτα πανεπιστημίου παλιακά, συνθήματα μιας μεταπολεμικής αριστεράς, αδυσώπητος κρατισμός, ρηχά και ασυντόνιστα ελληνικά (για Αγγλικά ή άλλη γλώσσα ας μην το συζητήσουμε, σαν κασέτα του Χάρρυ Κλυνν ήταν ή καμάκι στο Σύνταγμα), επιθέσεις προσβλητικές εναντίον των αντίπαλων πολιτικών, στήσιμο ανύπαρκτων σκανδάλων από τότε (η Μαρέβα το έζησε πολύ νωρίς), διαρκής καταγγελία όλων των άλλων ως Γερμανοτσολιάδων και πουλημένων, καλλιέργεια κοινωνικού μίσους, χρήση υπόγειων trolls για να διασύρουν όποιον δεν τους πήγαινε, σε οποιονδήποτε κοινωνικό χώρο (δημοσιογραφία, Τέχνη, οικονομία). Κουκουλοφόροι στο Twitter και στο FB.
Και ταυτόχρονα ήταν και χαζιοβιόλης ανυπόφορος, επικίνδυνος, όταν έλεγε ότι «εμείς θα βαράμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν». Ο αριστερός λαϊκισμός σε παραλήρημα. Βέβαια πριν ο κόκορας λαλήσει τρις οι Ευρωπαίοι τον είχαν βάλει πάνω στα κάρβουνα και έκανε τον αναστενάρη. Τι έλεγε ο άνθρωπος -φαντάζομαι αν τα δει σε βίντεο θα ντρέπεται και λιγάκι. Ο Θεός ξέρει τι έχει πει το στόμα του. Αλλά αυτοκριτική δεν βλέπω. Μόνο ο Πολάκης την έκανε, με το περιβόητο «γ@μης@με τους μικρομεσαίους».
Πάλι καλά που έπαθε την κατάθλιψη (όπως λένε, τρόμο το λέω εγώ) το βράδυ που κέρδισε το δημοψήφισμα και το γύρισε κωλοτούμπα. Αφού μας είχε βάλει με τον Βαρουφάκη να κάνουμε ουρές κορονοϊού για click away στα ΑΤΜ.
Το πόσο λίγος είναι σαν ηγέτης (αλλά δεν υπάρχει και καλύτερος στον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό να λέγεται) φάνηκε από δύο γεγονότα. Μετά την ήττα στις εκλογές, είδαμε ένα παλικάρι που μιλούσε και λειτουργούσε σαν μποξέρ που είχε φάει άπερκατ και δεν ήξερε πού πήγαινε και πού πατούσε. Προφανώς νόμιζε ότι είναι ο ΜακΓκρέγκορ πριν από την εποχή του και δεν είχε καταλάβει ότι θα τις φάει χοντρά. Εμφανή σημάδια ψυχολογικής αδυναμίας. Αν υπήρχε διαιτητής θα είχε διακόψει το ματς.
Τότε γελούσα με τους απίστευτους οπαδούς του που έλεγαν το καλοκαίρι του 2015 μετά το δημοψήφισμα ότι οι Ευρωπαίοι το βασάνισαν το «παιδί» 18 ώρες ξύπνιο για να υπογράψει το μνημόνιο των μνημονίων!! Η κυρά Αγγέλα μια χαρά το άντεχε. Αυτός δεν το άντεχε το σπορ.
Αν τον προσέξεις πώς κινείται, πώς μιλάει, είναι ακόμη αλλιώς. Υποτονικός ακόμη κι όταν λέει και καταγγέλλει τα ίδια και χειρότερα στη Βουλή. Ξέπνοος. Δεν έχει συνέλθει. Χάθηκε ο παλιός τσαμπουκάς και η αλαζονεία. Και ο νεανικός ενθουσιασμός. Δεν έχει επιστρέψει ακόμη.
Του θυμίζω ότι ο Ανδρέας (που τόσο πολύ προσπάθησε να μιμηθεί, ακόμη και στη φωνή – τι gringe φάση και αυτή) το 1993 μετά το Ειδικό Δικαστήριο και με το ένα πόδι στον λάκκο, τους πήρε παραμάζωμα και αριστερούς και δεξιούς. Αλλά, άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας. Δεν έχω δει χειρότερη μίμηση.
Το δεύτερο είναι ότι δεν κατάφερε παρά τη σφαλιάρα των εκλογών και την αλλαγή των συνθηκών να αλλάξει και ο ίδιος και το κόμμα του τον χαβά τους. Δηλαδή να βρουν ένα νέο αφήγημα, έστω ένα νέο παραμύθι, να προσαρμοστούν στην αστική πολιτική συμπεριφορά, να λειτουργήσουν μια φορά με επιχειρήματα και προτάσεις (η Φώφη το κάνει), να δημιουργήσουν πρόβλημα στον Κυριάκο στα αρκετά λάθη (αναπόφευκτα θα έλεγα μιας και η ίδια η κοινωνία συμπεριφέρεται σαν εκκρεμές μέσα στην καραντίνα) που έχει κάνει με τον κορονοϊό. Έτσι, τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου αυτός. Καταγγελία και άγιος ο Θεός. Στη Βουλή μου δίνει την εντύπωση κάθε φορά ότι λειτουργεί δύσθυμα. Ότι ούτε θα ήθελε να είναι εκεί. Ότι δεν αντέχει τον Μητσοτάκη να τον έχει καβαλήσει. By the way, ο καλύτερος πελάτης του Κυριάκου έχει γίνει. Γι’ αυτό κι ο τελευταίος -πιστεύω- δεν θέλει να του τη λέει και πολύ. Μια χαρά βολεύεται με την πολιτική του Αλέξη.
Έγκλημα και τιμωρία όμως. Κούλη τον ανέβαζαν και Κούλη τον κατέβαζαν προεκλογικά και δήλωνε ο Αλεξάκης επίσημα ότι τον έχει του χεριού του! Τώρα τον αποκαλούν Μητσοτάκη. Μπας και τον θυμηθούν κάποιοι Πασόκοι, τον πατέρα του και απαρνηθούν τον ίδιο. Τέτοια ένδεια πνεύματος. Εδώ λένε ακόμη οι Συριζαίοι και το πιστεύουν ότι μασάνε οι νέες γενιές με το «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», σύνθημα του Αντρέα το 1981 όπου ο νεότερος που το επανέλαβε είναι σήμερα 65 χρονών. Οι περισσότεροι πέθαναν. Προς το παρόν πάντως, ο λαός δεν ξεχνάει τι σημαίνει το 2015-2019, και αυτό είναι σιγουράκι. Και αυτό το δείχνουν όλα τα γκάλοπ, όταν η ερώτηση αφορά στο αν θα ήθελαν κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μέσα στον κορονοϊό. Δεν απαντάνε, τον κόρφο τους φτύνουν.
Από την άλλη, ο Κυριάκος λειτουργεί τριφασικά. Έδειξε από την αρχή έτοιμος σε μια σειρά από θέματα. Έκανε μεταγραφές από το ΠΑΣΟΚ και πήρε τους καλύτερους παίχτες ενδεκάδας, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μάζευε ό,τι έβρισκε και ας ήταν και του… Άκη. Ο κορονοϊός του έδωσε και την ευκαιρία να δείξει ότι ΔΕΝ είναι καν δεξιός. Γιατί δεν είναι. Έχει πάρει παραμάζωμα το κέντρο και σαφώς δείχνει να είναι ένας νέος τύπος Σημίτη αλλά με λογισμικό 14.3 της Apple.
Έρχεται τώρα και ο Σαμαράς από τα πολύ δεξιά να διαφωνήσει σε πιθανό διάλογο με την Τουρκία. Και αυτός τον βοηθάει διπλά, κάτι σαν Τσίπρας. Πρώτον με αυτή τη θέση κρατάει το παλιακό δεξιό κομμάτι της ΝΔ συσπειρωμένο στο κόμμα και δεύτερον του λουστράρει ακόμη περισσότερο το κεντρώο προφίλ. Και εκλογές κερδίζει όποιος έχει το κέντρο. Αξίωμα. Α, και κάτι που διάβασα να γράφει κάποιος για αυτήν την στάση του Σαμαρά, που προσωπικά τον συμπαθώ. Τις μαγκιές με την Τουρκία τις κάνουμε όταν είμαστε πρωθυπουργοί και όχι όταν καθόμαστε στην βολική καρέκλα του πρώην.
Είπα πριν ότι ο Κυριάκος λειτουργεί τριφασικά. Τι εννοώ: Στα εθνικά, τόσο σε Έβρο όσο και σε Αιγαίο έδειξε στιβαρότητα, μην πω και τσαμπουκά τύπου Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου. Στα κοινωνικά, μέσα στον κορονοϊό, λειτούργησε σαν παλιό παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, με το Εθνικό Σύστημα Υγείας και την άψογη ανθρωποκεντρική του στάση πέρυσι την άνοιξη. Και με πολύ πιο cool γλώσσα. Και τέλος στα οικονομικά, είναι ο Κυριάκος, με ένα αναγκαίο φιλελευθερισμό και με σαφή τοποθέτηση να ξεπεράσει τον κρατισμό και να φέρει μπροστά την ιδιωτική οικονομία. Να πάρει η Επιχείρηση τη θέση που της ανήκει, μιας και είναι η μόνη που δημιουργεί και πλούτο και εργασία και όραμα και καινοτομία.
Ο Αλέξης την ίδια ώρα κοιμάται αλλού. Κεντροαριστερά δεν μπορεί να γίνει γιατί το κόμμα του δεν τον αφήνει και διότι ο ίδιος δεν το ξέρει το κόλπο. Είναι ξένο με το DNA της ΚΝΕ και της Γκράβας που τον μεγάλωσαν. Το παιδί το βγάζεις από τη στάνη, τη στάνη δεν βγάζεις από το παιδί.
Αλλά είναι πολύ τυχερός. Πάρα πολύ. Γιατί το ΚΙΝΑΛ και να θέλει δεν μπορεί, όσο και να προσπαθεί, δεν εμπνέει. Η Φώφη είναι μια συμπαθέστατη γυναίκα, σωστή, πολιτισμένη, κεντροαριστερή, με καλή κληρονομιά αλλά πιστεύω ότι δεν μπορεί να ξεκολλήσει το ΠΑΣΟΚ (έτσι θα έπρεπε να λέγεται, το ΚΙΝΑΛ σου κάνει όνομα για προϊόν, σαν Τεφάλ ή τέλος πάντων μιας κάποιας οργάνωσης δεύτερης διαλογής) από το 6-8%. Δεν το ‘χει μάλλον το σταριλίκι που χρειάζεται έστω και για αρχή. Ακόμη και ο Αλέξης ως πιτσιρικάς, όταν ανέλαβε, φάνηκε σαν ζεν πρεμιέ μπροστά στους προηγούμενους παλαιοκομμουνιστές ηγέτες. Μετά έδειξε ότι ήταν διάττων αστέρας. Λευτέρης Βουρνάς, όχι Νίκος Κούρκουλος. Αλλά έτσι ανέβηκαν στην εξουσία. Για να λέμε και την αλήθεια χωρίς αυτόν ούτε αυτό το 18 με 20% υπάρχει.
Αν υπήρχε ένα -άντε ας το πούμε- ΚΙΝΑΛ με δυναμική, με σωστή παρουσία κοινωνικά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρισκόταν ακόμη χαμηλότερα. Κοκαλάκι της νυχτερίδας έχει. Γιατί το 20% είναι σοβαρό νούμερο. Βέβαια όλα αυτά στη χειρότερη περίπτωση θα τα συζητήσουμε μετά από μια πενταετία, το λιγότερο, Μητσοτάκη.
