Το σημερινό Fake News θα μπορούσε να ξεκινά με τις λέξεις: «Αγαπητό μου, ημερολόγιο…» Είμαστε κλεισμένοι στο The Mall Athens μαζί με το Mappes Show και την οικογένειά μου – Stam Din Dan Done, Ιωάννα Λαΐου, αλλά και τη μικρή της, Σεσίλια που μας επισκέπτεται. Μαζί και η «πολεμική ηχολήπτρια» παντός καιρού, Βασιλική Μπαρδάνη.
Στείλτε στο 19805 την αφιέρωσή σας και ενώστε τη φωνή σας με τη δική μας, Μάππες μου, γιατί 151 ώρες άγρυπνοι, συνεχόμενα στον αέρα δε «βγαίνουν», αν δεν το κάνουμε μαζί, Μαζί Για το Παιδί…
Είμαι σίγουρος ότι η εορτάζουσα ShowBiz, εκεί έξω, περνά φανταστικά και χωρίς εμένα. Γι’ αυτό κι εγώ, θα εκμεταλλευτώ την απόσταση και θα της πω στα μούτρα, τι πιστεύει ο κόσμος γι’ αυτήν/για μας. Μπερδεύτηκα, μπορεί και όχι, Προχωράμε…
«Κουμπώνουμε» κομματάρα από Led Zeppelin και ξεκινάμε, αδέλφια μου.
Ρούλα Uber Alles
«Αχ το στόμα σου, αυτό το στόμα σου, κλείσ’ το…» θυμάμαι τη μάνα μου να λέει σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μη βρω τον μπελά μου «φυτρώνοντας εκεί που δε με είχαν σπείρει» για να υπερασπιστώ όχι το συμφέρον, αλλά το δίκαιο.
Θυμάμαι την κα Γιωργία να μου κλείνει χαριτωμένα το στόμα για να μη «φάω το κεφάλι μου», όπως έλεγε. Όμως, είμαι σίγουρος ότι βαθιά μέσα της γούσταρε το αίσθημα δικαίου που μου «φύτεψαν» με τον μαστρο-Γιώργη κι ας αποδεικνυόταν ενίοτε, αυτοκαταστροφικό…
Γι ’αυτό, λοιπόν, παίρνω μια ανάσα και γράφω: «Τι δουλειά έχει η εθνική μας παρουσιάστρια, Ρούλα Κορομηλά να μπει στο τριπάκι της κριτικής νεότερων συναδέλφων της;»
Πριν πέσετε να με φάτε, άκουσον μεν, πάταξον δε… Η Ρούλα Κορομηλά διαφέρει από όποιον ασχολήθηκε, ασχολείται, ή θα ασχοληθεί με τον χώρο για έναν λόγο: Είναι η πρώτη διδάξασα, η μόνη αδιαμφισβήτητη πρωτοπόρος στην ψυχαγωγική τηλεπαρουσίαση σε βαθμό που η ίδια η ύπαρξή της ταυτίζεται με την έλευση της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα. Να σας το πω όπως μου «βγαίνει»; Η Ρούλα Κορομηλά είναι η πρώτη παρουσιάστρια που μάθαμε να αναφερόμαστε στο μικρό της, όνομα. Αν με ρωτούσατε για τα ανταγωνιστικά της πλεονεκτήματα ως επαγγελματία, θα τα συμπύκνωνα λέγοντας ότι είναι η πρώτη και η τελευταία «Ρούλα» της δουλειάς μας.
Πρόκειται, λοιπόν, για έναν άνθρωπο που επαγγελματικά βρίσκεται ένα επίπεδο πιο πάνω απ’ τον εκάστοτε κορυφαίο του χώρου μας. Για την ακρίβεια, μιλάμε για άλλη διάσταση πέρα και πάνω από την πεζή τηλεοπτική πραγματικότητα – μια διάσταση που χαίρει σεβασμού και αποδοχής από όλους.
Γιατί, λοιπόν, πρέπει με το στανιό να «σκύψει» η Ρούλα στην αρένα και να «λερωθεί» κρίνοντας τους μονομάχους; Κάτι τέτοιο την εξισώνει με την κυνική ανταγωνιστική πραγματικότητα και της κλονίζει την κοινή αποδοχή.
Η Ρούλα πρέπει να ενώνει, να στηρίζει, να εμψυχώνει και να εμπνέει, όχι να στεναχωρεί, ή να προκαλεί την «απάντηση της Ελένης, της Κατερίνας, του Γιώργου, του Ανέστη και αούα».
Θα μου πείτε: «Δε δικαιούται η Ρούλα Κορομηλά να έχει άποψη για όσους παρουσιαστές ενέπνευσε τόσα χρόνια;» Όχι μόνο δικαιούται, αλλά υποχρεούται, θα απαντήσω. Δημόσια, όμως, οφείλει να είναι ενωτική, μεγαλόθυμη και γενναιόδωρη. Αν δεν έχει κάτι καλό να πει, την αποδομεί και την εξισώνει με όλους μας να αναλώνεται σε στείρες παρατηρήσεις. Σα να ασχολείται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που αποτελεί σύμβολο και εγγύηση της εθνικής μας, ομοψυχίας με τις αρχαιρεσίες για την προεδρία ενός κόμματος, για παράδειγμα, λέγοντας τη γνώμη του.
Η ανθρώπινη και ευαίσθητη πλευρά μιας γυναίκας που έχει τόσα να δώσει σε ένα παιδί και ξεχειλίζει από αγάπη στην ιδέα της μητρότητας ήταν ό,τι πιο όμορφο, ιερό και ειλικρινές «έβγαλε» αυτή η συνέντευξη. Αυτή είναι η Ρούλα που θαυμάζουμε και αγαπούμε, όχι εκείνη που κρίνει ονόματα παρουσιαστών που αραδιάζονται αβίαστα μπροστά της. Αφήστε να το κάνουμε αυτό εμείς στις πανελάρες που δεν είμαστε και μπορεί να μη γίνουμε και ποτέ, «Ρούλα», όχι εκείνη.
Μπόμπα: Αφοπλίστηκε.
Ξέρω ότι το έχω ξαναπεί και ότι είμαι στο όριο να χαρακτηριστώ εμμονικός, αλλά η τηλεοπτική παρουσία της Χριστίνας Μπόμπα στο Voice προκαλεί το συναίσθημα της ετεροντροπής (second-hand embarrassment) που λένε και στο χωριό μου.
Και ήμουν ο πρώτος που είπα, δώστε ευκαιρία σε νέους ανθρώπους να βρουν τον δρόμο τους στην τηλεόραση. Μάλλιασε η γλώσσα μου να προτείνω στους δεινόσαυρους της παρουσίασης και στους «κολλητούς» τους – διευθυντές προγράμματος – να κάτσουν ένα κώλο πιο ‘κεί για να χωρέσουν ένα νέο παιδί και τα όνειρά του. Η πορεία και η διάρκεια θα δείξει, έγραφα. Ο κόσμος έχει τον τελευταίο λόγο τύπωσα στο κούτελό μου. Και; Μόνος μου τα λέω, μόνος μου τα ακούω…
Για να λέμε, λοιπόν και του «στραβού το δίκιο», όταν αυτή η ευκαιρία δίνεται (και χεστήκαμε για το αν δίνεται αξιοκρατικά, ή μέσω «βύσματος» – έτσι είναι η ζωή) και δεν τα καταφέρνεις, τότε παραδέξου το και άσε κι εσύ έναν άλλον να προσπαθήσει.
Δεν είναι αστείο να κατηγορείς τον δεινοσαυρουσιαστή ότι δεν «ξεκουβαλάει» να σου δώσει την ευκαιρία σου, αλλά όταν δεν τα καταφέρνεις να αρνείσαι πεισματικά να παραδώσεις το μικρόφωνο στον επόμενο; Σα να έχουν τελειώσει οι μπάλες στο bowling κι εσύ επιμένεις να κάθεσαι μπροστά στις όρθιες κορίνες μπας και πέσουν…
Θα μου πείτε, κάτσε ρε Ούγγα, κι εσύ έχεις αποτύχει στη ζωή σου. Δεν αξίζεις ευκαιρία; Συμφωνώ, αδέλφια μου. Και θα ξανακάνω αποτυχία και η αλήθεια είναι πως ακόμη δεν έχω κάνει το 40άρι που πάντοτε ποθούσα από όλους, όσοι μου κάνετε την τιμή να με παρακολουθείτε.
Όμως, στην περίπτωση της Χριστίνας που και όμορφη είναι και έξυπνη και μορφωμένη η κατάσταση είναι «απάλευτη». Νιώθει άβολα, δυσκολεύεται να πει ακόμη και προκαθορισμένα πράγματα που έχει προβάρει και νιώθεις ότι περιμένει να τελειώσει το κωλο-show για να αναπνεύσει. Ζορίζεται και μας ζορίζει με άλλα λόγια.
Και είναι ο τελικός, διάολε… Πότε θα συνηθίσει; Πότε θα ηρεμήσει; Πότε θα δείξει τι έχει μέσα της; Γιατί, για την ώρα, μας δείχνει εξαιρετικά τις δημιουργίες που φορά, έξω της…
Εγώ, αδέλφια μου, δεν είμαι το ΑΣΕΠ των παρουσιαστών να εγκρίνω ποιος συνεχίζει και ποιος όχι στην επόμενη φάση. Έχω ξαναγράψει ότι η άνεση στην τηλεόραση, αργά η γρήγορα, αποκτάται (εδώ η Σπυροπούλου «λύθηκε» – μετά από 6 χρόνια, βέβαια – αλλά το έκανε). Το ταλέντο, η τηλεοπτική αντίληψη, η διάθεση να κάνεις τηλεόραση για τον τηλεθεατή και όχι για τον εαυτό σου, η ατάκα, η ευρηματικότητα. η δημιουργικότητα και η εξέλιξη δεν αποκτώνται. Ή τα έχεις, ή δεν τα έχεις. Γιατί μπορεί να τα «βρεις μέσα σου» σε μια άλλη δουλειά που αγαπάς. Οπότε, γιατί έχεις «πιάσει» καρεκλάκι στην Εκκλησία, αφού βαριέσαι να παρακολουθήσεις τους «Χαιρετισμούς»;
Αυτά για σήμερα, αδέλφια μου. Σας περιμένω απ’ τον Ραδιομαραθώνιo του Mappes Show και του Ρυθμού 94.9 για το «Μαζί Για το Παιδί» στο The Mall Athens. Και όταν περάσετε, να μας χαιρετίσετε, παρακαλώ, τους άυπνους.
Όχι σαν τη Σίσσυ Χρηστίδου που από όλους τους διαδρόμους βρήκε να περάσει μπροστά από τον δικό μας και το radio-booth του Ρυθμού 94.9, μη δίνοντας, ωστόσο, σημασία, ούτε σ ’εμάς, ούτε στον σκοπό. Μωρέ πλοκ, μέχρι να σβήσει ο ήλιος…
Ελάτε εσείς, όμως, γιατί αλλιώς, δε «σπάει» το περσινό ρεκόρ αγάπης. Μόνος του δεν κατάφερε κανείς, τίποτα, ειδικά όταν αφορά το να είμαστε δίπλα σε 30.000 παιδιά και τις οικογένειές τους που το έχουν ανάγκη.
Καλά Χριστούγεννα, αδέλφια μου και καλή αντάμωση. Να χαίρεστε, να αγαπάτε, να ακουμπάτε και να εκτιμάτε αυτό που έχετε, τώρα. Μην το θεωρείτε δεδομένο στον βωμό του «μετά».
