Παραμονή της γιορτής της Κοίμησης της Θεοτόκου και φαίνεται κάτι από τη φώτισή της πήρε ο ΣΚΑΪ που επαναλαμβάνει από Δευτέρα βράδυ το “Λόγω τιμής” σε διπλά επεισόδια. Τη φώτισή σου, Λοΐζε…
Έχουμε κάτι να δούμε. Γιατί όλα τα υπόλοιπα είναι εντελώς για κλάματα συμπεριλαμβανομένης και της ΕΡΤ που θα μας επιτεθεί, λέει, ξαφνικά. Κάτι σαν το Περλ Χάρμπορ δηλαδή…..
Από τις 17 άντε 20 παρουσιάστε! Στην αρχή δειλά ό,τι βρεθεί μετά κατά τα μέσα Σεπτέμβρη φορτσάρουμε και βλέπουμε.
Είναι και τούτος ο κορονοϊός που μας έχει πάρει αγκαλιά και δε μας αφήνει ή αν θέλετε δεν τον αφήνουμε να μας αφήσει με τα καμώματα μας. Δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα….
Έλεγα, λοιπόν, για τη μεγάλη γιορτή του Δεκαπενταύγουστου. Δέσποινα, μεγάλη η χάρη της και η δική μου που γιορτάζω….
Βέβαια φέτος όπως σε πολλά σπίτια στον κόσμο τίποτα δεν είναι το ίδιο. Τίποτα. Όλοι κάτι θρηνούμε, για όλους η ζωή άλλαξε άρδην….
Θυμάμαι παλιά μικρή ακόμα μεγάλη γιορτή η αυριανή. Η γιαγιά και η εγγονή. Πάντα στην Ερμιόνη στο πατρικό δίπλα στον Ταξιάρχη. Εμένα με ντύνανε με τα καλά μου και μου βάζανε έναν τεράστιο φιόγκο στα μαλλιά που μια φορά πιάστηκε σε μια φράγκο συκιά και γύρισα σπίτι με μισό κιλό φράγκο σύκα και μια τριήμερη φαγούρα…..
Η μάνα μου: “Καλά που κοιτάς άμα περπατάς”, η γιαγιά μου: “Κανένα γαμπρό κοιτάει το κορίτσι”. Εγώ ετών 7 το πολύ….
Ωραία καλοκαίρια. Τραπέζια στρωμένα με ευωδιές, κατσίκια σφαγμένα στην υγεία μας, όλα τα καλά. Και ευχές. Στη γιαγιά “πολύχρονη”, στην εγγονή “μοδίστρα να γίνεις σαν τη γιαγιά σου”…. Ε, κοντά πέσαμε. Κόψε ράψε….
Και μετά τα τραγούδια, οι καντάδες, κάτι ωραίες φωνές, τα γλυκά, τα παγωτά και τα μικρά τις βόλτες. Έτσι ανέβηκα ετών 9 με το καλό μου το φουστάνι στο ποδήλατο του 12χρονου ξαδέλφου μου και στουκάραμε σε ένα χωράφι εγώ μες τον ασβέστη, εκείνος τα πόδια μες τη γρατζουνιά….
Πέσανε κάτι ξανάστροφες που βάλαμε και στις τσέπες μας, αλλά το βράδυ η μάνα μου που με σταύρωνε άκουσα να λέει “σε ευχαριστώ, Παναγία μου, δοξασμένο το όνομά σου”…..
Δυστυχώς φέτος δεν θα χαρούμε τα υπέροχα πανηγύρια της Παναγίας. Δεν πειράζει. Ας είμαστε καλά και ας τα γιορτάσουμε του χρόνου. Ας σκεφτούμε να όπως εγώ περασμένες Παναγίες, ακόμα και στην Πάρο, μεγάλη πια.
Μια τέτοια γιορτή παραμονή, κέρασα την οικογένειά μου με 10 μποφόρ νομίζω και την άλλη μέρα με πήγαν άρον άρον με συμπτώματα πνευμονίας στο κέντρο υγείας. Έμεινα 8 μέρες σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, ίσως στο χειρότερο κρύωμα της ζωής μου….
Πολλές Παναγιές μπορείς να σκεφτείς. Ακόμα και τώρα που εδώ στη Κάρυστο σαν τον κούτσαβλο προσπαθώ να τελειώνω με αυτή την περιπέτεια. Χθες μπήκα στη θάλασσα με ένα πετσετέ φόρεμα γιατί ρώτησα μπορεί κάποιος να με βοηθήσει και τρέξαν όλοι να με χώσουν μέσα χωρίς να περιμένουν να βγάλω το μαγιό. Ακόμα και παραμονές της γιορτής σου μπορείς να γίνεις νούμερο….
Να ευχηθώ “χρόνια πολλά”. Υγεία πιστέψτε με τίποτα δε συγκρίνετε. Υγεία και αγάπη. Δώστε την απλόχερα…..
Καλή Παναγιά, λοιπόν…..
