Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη υπήρξε φάρος ελπίδας για χιλιάδες παιδιά και οικογένειες σε ανάγκη και το έργο που επιτέλεσε πρόκειται να μείνει ανεξίτηλο στα βάθη των χρόνων.
Υπήρξε μία ισχυρή γυναίκα με πολλές ευαισθησίες και μία τεράστια αγκαλιά για όλους και έκανε σκοπό της ζωής της την ανιδιοτελή προσφορά στέκοντας σαν δεύτερη μητέρα στο πλευρό των παιδιών με καρκίνο.
Και παρότι κανείς ίσως σκεφτεί ότι τα βρήκε όλα εύκολα στη ζωή της η ίδια αποκάλυψε τη δύσκολη περίοδο που έζησε όταν ο σύζυγός της, Βαρδής Βαρδινογιάννης είχε αιχμαλωτιστεί στη δικτατορία.
«Η ζωή μου ήταν πολύ δύσκολη μέχρι να μεγαλώσω τα πέντε μου παιδιά γιατί συνέβησαν πολλά γεγονότα στη ζωή μας εκείνη την εποχή. Ο άνδρας μου αιχμαλωτίστηκε επί δικτατορίας, πήγε φυλακή, εξορία, δεν ήταν εύκολο να ασχοληθώ, είχα τα δικά μου προβλήματα… Ήταν στην Μπουμπουλίνας για πάρα πολλούς μήνες. Ήταν πραγματικά από τις δυσκολότερες στιγμές της ζωής μου όταν με ειδοποίησαν ότι φεύγει για εξορία, σε άγονη γραμμή. Κατέβηκα λοιπόν στον Πειραιά και τον είδα με μια χλαίνη μακριά στο κατάστρωμα και σκέφτηκα ότι μπορεί να μην τον ξαναδώ ποτέ και είχα ήδη τρία μικρά παιδιά. Πολύ δύσκολη περίοδος στη ζωή μου… Η καρδιά μου είχε μοιραστεί στα δυο. Όταν ήμουν κοντά του -ταξίδευα για να τον δω στην Αμοργό- σκεφτόμουν τα παιδιά μου και όταν ήμουν με τα παιδιά σκεφτόμουν εκείνον. Η οικονομική κατάσταση ήταν επίσης πολύ άσχημη, γιατί τον είχαν διώξει από το ναυτικό, και το χειρότερο ήταν ότι κανένας δεν μας πλησίαζε ούτε από τους συναδέλφους του. Όλοι φοβόντουσαν ότι αν είχαν σχέση μαζί μας, ίσως να είχαν και αυτοί την ίδια μοίρα».
«Μετά το τέλος της δικτατορίας είχα άλλα δυο παιδιά, κι έτσι άργησα κάπως να ξεκινήσω (σ.σ. με την Ελπίδα).
