Ο Φάνης Μουρατίδης βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή Τετ α Τετ και παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στον Τάσο Τρύφωνος.
Ο ηθοποιός αναφέρθηκε στην συμμετοχή του στο Netflix αλλά και στην απώλεια της αδελφής του.
«Όταν με κάλεσε ο Χριστόφορος μου είπε ότι με σκέφτεται για έναν ρόλο και τον γράφει για εμένα και είπα ακαριαία το “ναι”. Δεν υπήρχε πιθανότητα να πω “όχι” γιατί ξέρω ότι ο Χριστόφορος θα φτιάξει όλες τις συνθήκες για να βγει το αποτέλεσμα που πρέπει. Είναι ένας άνθρωπος πανταχού παρών, κυριολεκτικά μαέστρος! Δεν ήξερα ότι θα πάμε στο Netflix αλλά ήξερα ότι θα κάνουμε μια εξαιρετική δουλειά. Είχαμε μια υπέροχη συνεργασία, όλα αυτά τα παιδιά έγιναν οικογένεια και είχαμε συγκινητικές στιγμές πολλές.
Η Χαρούλα για εμένα είναι σημαντικό κομμάτι της εφηβείας μου. Είναι μια φωνή που με σημάδεψε, μου έδινε την δύναμη να χορέψω στην πίστα που δεν το κάνω. Όταν την είδα για πρώτη φορά στην πρόβα συγκινήθηκα αλλά έπρεπε να το παίξω επαγγελματίας. Στην πορεία αυτό που με ενθουσίασε είναι ότι η γυναίκα που γνώρισα είναι η καλλιτέχνιδα που φαντάστηκα. Πολλές φορές συναντάμε σπουδαίους καλλιτέχνες αλλά σαν προσωπικότητες είναι για τον κάδο των αχρήστων. Εδώ η Χαρούλα ήταν κάτι περισσότερο από αυτό που περίμενα».
«Η απώλεια έχει να κάνει με το τεράστιο μέγεθος της μοναξιάς που δεν μπορείς να το διαχειριστείς καθόλου»
Ο ηθοποιός αναφέρθηκε και στα παιδικά του χρόνια αλλά και τη δυσκολία να διαχειριστεί την απώλεια της αδελφής του.
«Οι γονείς μου μεγάλωσαν στην Θεσσαλονίκη δύο παιδιά και είχε μεσολαβήσει η απώλεια της αδελφής μου που έφυγε όταν ήταν πολύ μικρή. Είχαμε μια διαφορά περίπου δύο χρόνων. Ήμουν και εγώ πολύ μικρός αλλά το θυμάμαι πάρα πολύ καλά. Έχω έντονες μνήμες από αυτό. Η αδελφή μου ήταν ακόμα πιο μικρή από μένα, περίπου δύο χρονών και τεσσάρων χρονών ήμουν εγώ. Πέθανε από μηνιγγίτιδα γιατί ήταν τότε αυτή η ασθένεια και οι γονείς μου δεν είχαν την σχετική ιατρική εμπειρία για να το αντιληφθούν στο 100%.
Στην πορεία του οδοιπορικού της ασθένειας κατάλαβαν. Έφυγε η αδελφή μου και μετά από κάποια χρόνια ήρθε η επόμενη αδελφή μου, με την οποία έχουμε διαφορά περίπου στα 12 χρόνια. Έχουμε μια υπέροχη σχέση γιατί ουσιαστικά είχα και έναν ρόλο της… ανάθεσης από τους γονείς μου της αδελφής μου. Δηλαδή, αν επιτρέπεται η έκφραση, ήταν μια πατροθεσία. Δηλαδή την είχα αναλάβει με κάποιον τρόπο, επειδή είχαμε και αυτή τη διαφορά της ηλικίας, θυμάμαι πολλά ραντεβού με φίλες μου και ήταν και η αδελφή μου παρούσα γιατί την φρόντιζα και δεν μπορούσα να την αφήσω κάπου με το καροτσάκι.
Είχα συνείδηση από νωρίς και συναίσθηση του όλου πράγματος γιατί στην αρχή τα συναισθήματα της απώλειας είναι περίεργα. Γιατί χαίρεσαι πρώτα ότι θα είσαι πια εσύ το κέντρο του κόσμου, μιας και μοιραζόταν η προσοχή αλλά στην πορεία συνειδητοποιείς ότι η απώλεια έχει να κάνει με το τεράστιο μέγεθος της μοναξιάς που τόσο μικρός δεν μπορείς να το διαχειριστείς καθόλου και σε τρομάζει και πρέπει να βρεις έναν τρόπο να ξεφύγεις από αυτό. Ήταν πολύ δύσκολο και για τους γονείς μου γιατί ήταν πάρα πολύ μικροί για να το διαχειριστούν και οι ίδιοι. Προσπάθησαν αλλά αυτό σε υπερβαίνει και είναι κάτι το οποίο τελικά δεν φεύγει ποτέ».
