Ο Στέργιος Νένες βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή «Πρωίαν σε είδον τη μεσημβρίαν» και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην σειρά «Κωνσταντίνου και Ελένης» αλλά και τη συμμετοχή του σε ριάλιτι αλλά πίσω από της κάμερες.
Από το 1998 μέχρι και σήμερα οι περισσότεροι τον γνωρίζουν σαν τον οινοχόο Νικόλα, φίλο της Ελένης και της Πέγκυς.
Ωστόσο, ο ηθοποιός έχει κάνει αρκετές δουλειές στο χώρο του θεάτρου και τη φετινή σεζόν συμμετέχει και στη σειρά «Κάνε ότι κοιμάσαι» σε έναν τελείως διαφορετικό ρόλο.
«Το “Κωνσταντίνου και Ελένης” έγινε από το 1998 έως το 2000 και μέχρι και σήμερα παίζει στις επαναλήψεις. Δεν μπορώ να το παίρνω άσχημα. Γενικώς οι άνθρωποι που θα συναντήσω στον δρόμο έχουν καλή διάθεση. Στη δουλειά μπορεί να μην είναι καλό και καθόλου γιατί τυποποιείσαι. Δεν μπορείς να το αποβάλεις. Έχω λάβει σχόλια στο θέατρο ότι δεν είμαι ίδιος με τον ρόλο μου στην τηλεόραση. Όταν έκανα τη σειρά ήμουν ακόμα στη σχολή. Τα πρώτα χρόνια μετά ήταν λίγο περίεργο και για εμένα. Είχαμε περάσει πολύ ωραία αλλά στην αρχή με απασχόλησε. Ήταν πολύ έντονο όλο αυτό. Ήταν ασταμάτητος ο πυροβολισμός από την εικόνα. Και στη σχολή και στις δουλειές ήμουν ο “Νικόλας από το Κωνσταντίνου και Ελένης”. Αλλά με βοήθησε να κάνω δουλειές και απομακρύνθηκα μετά», ανέφερε.
Ο Στέργιος Νένες είχε συμμετάσχει και στο ριάλιτι The Bar ως δημοσιογράφος και στη συνέχεια εργάστηκε στον πρώτο κύκλο της Φάρμας, σε τρεις σεζόν του MasterChef, στο Asia Express και το Globetrotters ως μέλος της παραγωγής και μάλιστα και δημιουργός κάποιων σεζόν.
«Σπρώχνουν» τους παίκτες για να βγάλουν συναισθήματα;
«Το πρόγραμμα υπάρχει επειδή μπαίνουν κάποιοι να ζήσουν κάτω από μία συνθήκη. Η συνθήκη αυτή σε βάζει κάτω από ένα καθεστώς πίεσης, είτε είναι η πείνα, είτε να ταξιδεύεις με 1 ευρώ. Αυτό που συμβαίνει με αυτούς που συμμετέχουν, ειδικά τα πρώτα χρόνια, γιατί τώρα είναι πιο υποψιασμένοι οι παίκτες, είναι ότι όσο και αν την έχουν συζητήσει τη συνθήκη, όσο και να τους την περιγράψουμε, όταν τη ζεις είναι αλλιώς. Τρως το σοκ σου.
Είναι υποχρεωτικό να υπάρχει ψυχολογική υποστήριξη.
Υπάρχουν και δύσκολα και άγρια περιστατικά. Υπάρχουν και άκρα. Σε ό,τι αφορά εμένα και τα προγράμματα που συμμετείχα δείχναμε μόνο ό,τι συνέβαινε και χωρίς καθοδήγηση. Αυτό που έμπαινε σε αξιολόγηση ήταν το “αυτό πόσο σκληρό είναι;”».
