Ο Πέτρος Βερτζάγιας είναι ένας από τους επιζώντας του φονικού δυστυχήματος στα Τέμπη και μίλησε στη Δώρα Αναγνωστοπούλου και το Mega Stories για το μετατραυματικό στρες που βιώνει.
«Είχα προγραμματίσει ότι θα φύγω με των 17:00 και καθυστερήσαμε με έναν φίλο μου και πήρα των 19:00. Είναι η πρώτη φορά που μπαίνω σε βραδινό τρένο και σκεφτόμουν να κλείσω στο πρώτο βαγόνι. Γιατί ήταν βράδυ, δωματιάκι και να ξάπλωνε και λίγο. Είναι ανατριχιαστική αυτή η σκέψη, τελευταία στιγμή δεν το έκλεισα. Το φρενάρισμα, οι φωνές και τα ουρλιαχτά θυμάμαι. Είχα κοντά στο θάνατο εμπειρία. Πεταχτήκανε όλα πάνω μας, παράθυρα, χαλίκια, σπίθες. Στην αρχή ήταν σαν να καθόσουν σε φούρνο, την ένιωθες την σύγκρουση. Δύσκολες στιγμές αυτές που πέρασα στο βαγόνι.
Εκείνη τη στιγμή κάποιος έπρεπε να κρατήσει τα ηνία της ηρεμίας γιατί όλοι φώναζαν και έτρεχαν στο βαγόνι. Επειδή έβλεπα έξω από το βαγόνι και είχα αποδεχτεί ότι θα πεθάνω, ήμουν ήρεμος. Μου ήταν εύκολο να σκεφτώ τρόπους να βγω. Πήρα την βαλίτσα μου και την πετάξαμε από το ραγισμένο τζάμι. Βγάλαμε γυναικόπαιδα και μετά εμείς. Όταν έβλεπες λιπόθυμο, ακρωτηριασμένο, ήθελες να τους βοηθήσεις. Υπήρχε ένα απόλυτο τίποτα και δύο βαγόνια να έχουν γεμίσει φλόγες», ανέφερε αρχικά.
Και πρόσθεσε: «Εγώ στην αρχή νόμιζα υπήρχε εκτροχιασμός. Βιβλικές καταστάσεις, επικρατούσε χάος! Οι κραυγές ήταν το λιγότερο που άκουγες. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες στο τι είδα γιατί θέλω να τους σεβαστώ, και τους νεκρούς και τους επιζώντες. Δεν είχα σοβαρά τραύματα γιατί δεν έφυγα από το τραπέζι. Κόλλησε το κεφάλι μου στο τζάμι και είδα ό,τι είδα απέξω.
Νιώθω ταυτόχρονα τυχερός που έζησα και θλίψη για όσους έφυγαν. Θα μπορούσα να ήμουν εγώ, ο αδερφός μου, ο κολλητός μου. Και η κοινωνία θεωρεί ότι μπορώ να προχωρήσω έτσι σαν να ήταν απλά μια καθυστέρηση.
Αν μείνεις πίσω χάνεις σε άλλα κομμάτια πίσω, δεν γίνεται να μείνεις στο παρελθόν! Είτε πάρεις βοήθεια είτε όχι. Αποφάσισα ότι ήθελα ψυχολογική στήριξη όχι τόσο για να κατανοήσω τα συναισθήματα αλλά το πώς λειτουργεί ένας άνθρωπος σε αυτές τις καταστάσεις. Είναι πράγματα που σου μένουν! Έχουν υπάρξει βράδια που δεν έχω κοιμηθεί και άλλες που έχω κοιμηθεί καλά. Έχω σταματήσει να βλέπω όνειρα, δεν μπορώ να φέρω εικόνες από το τρένο. Άλλα παιδιά λένε ότι δεν μπορούν να κοιμηθούν!».
Ποια θα ήταν η ιδανική αντιμετώπιση από την κοινωνία; «Το γεγονός ότι έγινε αυτό το δυστύχημα στο βαθμό που έγινε δείχνει ότι δεν φταίει μόνο ο σταθμάρχης. Φταίνε οι κυβερνήσεις πριν, φταίει η κυβέρνηση τώρα. Όλοι αυτοί που πέρασαν από τα χέρια τους κοιμούνται καλά. Εγώ κοιμάμαι καλά; Δεν πρέπει να περιμένουμε να πεθαίνουν παιδιά για να αναπτύξουμε κάποια δίκτυα!
Έχω συναισθηματική μοναξιά και νιώθω ότι δεν μπορώ να συνδεθώ πλέον με τους φίλους μου. Γιατί αυτά που έχω δει εγώ μπορεί να μην τα δουν ποτέ και εύχομαι να μην τα δουν!».
