Πέννυ Μπαλτατζή: «Έλεγε πολύ σκληρά πράγματα. Από κατάρες μέχρι...»

Στον καναπέ του Στούντιο 4 βρέθηκε καλεσμένη η Πέννυ Μπαλτατζή και αναφέρθηκε στη μητέρα της αλλά και την παιδική της ηλικία.

Πριν από μερικά χρόνια που η μητέρα της έφυγε από τη ζωή, μίλησε ανοιχτά για τα ζητήματα ψυχικής υγείας που αντιμετώπιζε και που άργησε να την καταλάβει.

Εξομολογείται πως έριχνε ευθύνες και στους δύο γονείς της μέχρι που έφτασε στη συγχώρεση και αντιλήφθηκε το μέγεθος των περιστάσεων.

«Το πώς μεγάλωσα είναι περίεργη ιστορία. Η μητέρα μου είχε ιδεοψυχαναγκασμό. Μια πρώτη διάγνωση έκανα μόνη μου όταν ήμουν 21 ετών. Ξαφνικά διαβάζω αγχώδεις διαταραχές και όταν είδα το κεφάλαιο είδα ότι τα είχε όλα η μαμά μου. Θέλει να τα κάνει όλα με την ίδια σειρά, είχε χαρτάκια παντού στο σπίτι, δυσκολευόταν να προσαρμοστεί σε καινούργιο χώρο. Είχε πολλά που οριακά έλεγες “αυτισμός;”. Αλλά ήταν κομμάτι του ιδεοψυχαναγκασμού και έχω μάθει με συγκεκριμένο τρόπο και αν μου τα αλλάξεις χάνω τον έλεγχο, την ψυχραιμία μου και γίνομαι κάποια άλλη. Η μαμά μου διάβαζε πολύ και επειδή ένιωθε όλες τις αγωνίες της μαμάς και του εαυτού της και ήξερε πριν από εμάς πως ήταν. Αυτό που έχω μάθει από συγγενείς είναι ότι από 16 ετών φαινόταν ότι είχε κάποιες δυσκολίες.

Η μαμά μου ζητούσε βοήθεια από μόνη της. Θεωρούσε ότι εμείς έχουμε θέμα σε πολλά κομμάτια της καθημερινότητας. Πήγε σε μια παιδοψυχολόγο και είπε ότι δεν μπορώ να συνεννοηθώ με τα παιδιά μου. Και αυτό που γνωρίζω από τον μπαμπά μου ότι της είπαν ότι “τα παιδιά σου είναι μια χαρά”. Της είπαν να πάει σε ομάδα και όχι ιδιωτικά. Ήταν θέμα της μαμάς μου που δεν μπορεί να τα διαχειριστεί. Της είπαν ότι πρέπει να πάει σε ψυχίατρο και να πάρει αγωγή. Ενώ ήταν άνθρωπος διαβασμένος και είχε ανθρώπους δίπλα της που της μίλησαν και της είπαν να μην αγχωθεί, ότι δεν θα εθιστεί. Αλλά φοβόταν ότι θα εθιστεί και δεν θα έχει τον έλεγχο».

«Έπρεπε να βοηθάω τη μαμά, να είμαι εκεί και να συμπονέσω κάπως. Να στηρίξω τον αδελφό μου που ήταν 5 χρόνια μικρότερος και σε μεγάλες κρίσεις να τον καθησυχάσω. Έχει τύχει να του ρίξω κρύο νερό για να τον ηρεμήσω. Θυμάμαι ότι δεν μπορούσα να μιλήσω, δεν εκφραζόμουν. Άργησα να αντιδράσω. Ενηλικιώθηκα για να μιλήσω. Ο μπαμπάς μου πικραινόταν πολύ και κρατούσε μια παθητική στάση, προσπαθούσε να κρατήσει ισορροπία. Του έριξα ευθύνες για κάποια στιγμή. Και στη μαμά μου έριξα και θύμωσα τόσο πολύ που αν μου έλεγες “η μαμά σου πέθανε” δεν θα με πείραζε. Θύμωνα με εκείνη που φέρεται έτσι στον εαυτό της. Ένιωθα σαν να το είχα αναλάβει.

Ενώ ήμουν πολύ ήσυχο παιδί, δεν με άκουσαν στην εφηβεία μου και στα 18 μου “έσκασα”. Συναισθηματικά δεν ήταν λειτουργική. Υπήρχε μεγάλο κομμάτι υστερίας και φρίκης. Είχα να διαχειριστώ πολύ κλάμα, τύψεις με όλα αυτά που ακούγαμε. Έλεγε πολύ σκληρά πράγματα. Από κατάρες μέχρι πολύ σκληρές κουβέντες, δεν μπορείς να τα χωνέψεις. Και νομίζω ότι για αυτό θύμωσα. Τη συγχώρησα με πολύ δουλειά και πολύ πόνο. Για να φτάσω να την αγγίξω, να τη νιώσω, να την καταλάβω, δεν έφταιγε».