Καλεσμένος στην εκπομπή, Πρωίαν σε είδον, βρέθηκε ο Μίλτος Μακρίδης και αναφέρθηκε για το Bar, την επιθυμία του να παρουσιάσει ένα τηλεπαιχνίδι αλλά και τη στιγμή που κινδύνεψε όσο κάλυπτε ρεπορτάζ.
«Για τους άλλους το κάνω. Όταν είμαι μπροστά στην κάμερα, η σκέψη μου είναι τι κάνει ο άνθρωπος από πίσω. Στα τηλεπαιχνίδια σκεφτόμουν ότι είναι οι οικογένειες, με τα παιδιά. Οπότε σκεφτόμουν τι θα πω και πώς θα το πω. Είχα την ευτυχία να έχω μεγαλώσει στο θέατρο με επώνυμους ανθρώπους. Οπότε αυτό δεν μου έκανε εντύπωση. Ούτε είχα την λαχτάρα να βγω στο γυαλί ενώ κάποιοι η ζωή τους είναι αφιερωμένη στο πως θα βγουν και θα παραμείνουν στο γυαλί.
Αν είσαι ο ίδιος ριάλιτι, μέσα στο ριάλιτι θα λειτουργήσεις σαν πυρήνας. Αν δεν είσαι από τη φύση σου ριάλιτι, το παρατηρείς απέξω! Για μένα ήταν φυσική μου διαδικασία. Η τηλεόραση είναι η πλατεία του χωριού. Ως εκ τούτου δεν είναι το πρόβλημα αυτό που συμβαίνει στην τηλεόραση. Αλλά αυτό που είναι η κοινωνία και αντικατοπτρίζεται στα ριάλιτι. Στο Bar δεν ήταν εγκλεισμός γιατί το βράδυ ερχόντουσαν οι άνθρωποι. Ερχόταν όποιος ήθελε και είχαν επικοινωνία με τον κόσμο. Δεν ήταν σε αποκλεισμό επικοινωνίας και αισθήσεων. Το πρώτο βράδυ “έσπασε” ένας παίκτης και έφυγε. Έκανε τρελά πράγματα και αναγκαστήκαμε να τον απομακρύνουμε. Συμβαίνουν διάφορα στις παραγωγές ειδικά σε αυτές που δεν έχουν σενάριο».
«Από ελληνική τηλεόραση βλέπω λίγα πράγματα. Ενημέρωση τη βλέπω όλη, ψυχαγωγία έχω δει κυρίως τηλεπαιχνίδια. Υπάρχουν ωραία φορμάτ! Το τηλεπαιχνίδι είναι το πιο ειλικρινές. Δεν λέει ότι είναι ψυχαγωγική εκπομπή και πάει να κάνει ενημέρωση. Είναι παιχνίδι, τελεία! Αν θα ήθελα να παρουσιάσω ένα καθημερινό παιχνίδι; Ναι…
Δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω με άλλους γιατί έχω το δικό μου τέμπο. Το παιχνίδι φαίνεται εύκολο αλλά είναι υψηλών απαιτήσεων. Πρέπει να κάνεις κάθε μέρα το ίδιο και ταυτόχρονα να είναι διαφορετικό.
Βλέπω σε ζάπινγκ να λέει κάτι ο παίκτης και ο παρουσιαστής να μην αντιδρά. Και λέω “πωπω, πώς το έχασε αυτό;”».
«Είχα πάει στη Γιουγκοσλαβία ως πολεμικός ανταποκριτής. Ένα πρωί μπαίνω στο γραφείο σύνταξης, μου λέει ο αρχισυντάκτης ότι παίρνω διαβατήριο και φτιάχνω βαλίτσα. Εκείνη τη μέρα μου είχε πει η μάνα μου ότι μου είχε φτιάξει μουσακά και με είδε τελικά με είδε μετά από 3 μήνες.
Αυτή η εμπειρία ήταν ενδιαφέρουσα, περίεργη. Κάποιες στιγμές ήμασταν στο Βελιγράδι, κάποιες φορές είχαμε συγκρούσεις διάφορες. Δεν υπήρχε τίποτα τότε, ούτε κινητά. Έπρεπε να πάει στον αντίστοιχο ΟΤΕ της Σερβίας ο τεχνικός για να στείλει το υλικό. Δεν υπήρχε τρόπος να έρθουμε σε επικοινωνία με το κανάλι.
Στη Γιουγκοσλαβία δεν κινδύνευσα. Κινδύνευσα εδώ και έτσι σταμάτησα το ελεύθερο ρεπορτάζ. Γίνονται επεισόδια στο Πολυτεχνείο και στο Πάντειο. Και κάποια στιγμή φεύγουν τα ΜΑΤ και έρχεται μια ομάδα ΕΚΑΜ. Φεύγουν οι πέτρες, οι κοτρόνες να φεύγουν βροχή. Από ένστικτο πάω με τη διμοιρία, τρώω μια ψιλοκρεμαστή στη μύτη και λιποθυμάω. Ένας συνάδελφος με μάζεψε και με έβαλαν σε ένα περιπολικό με έφυγα».
