Καλεσμένος στην εκπομπή, Στούντιο 4, βρέθηκε ο Θοδωρής Κατσαφάδος και αναφέρθηκε για τη ζωή του στη Μάνη και την Αθήνα, την οικογένειά του αλλά και τη γνωριμία με τη σύζυγό του.
Ο ηθοποιός αναφέρθηκε και στην απώλεια του αδελφού του που τον σημάδεψε και μέχρι και σήμερα τον κουβαλάει μέσα του και τον σκέφτεται συνεχώς.
«Δεν ήμασταν όλη η οικογένεια μαζί. Εγώ μεγάλωνα με τη μάνα και τον αδελφό, ο πατέρας μου ήταν με άλλα αδέλφια στην Αθήνα. Δύο το είχαν σκάσει στην Αμερική λαθρομετανάστες. Η οικογένειά μου ήταν σκορπισμένη. Η μάνα μου γεννούσε από τα 17 μέχρι τα 40 της. Εγώ είμαι το τελευταίο παιδί της οικογένειας, γεννήθηκα καταλάθος. Ήταν έγκυος μετά από πολλές γέννες, στα χωράφια όργωναν, το βράδυ την έπιασαν οι πόνοι. Με το λυχνάρι του λαδιού η γιαγιά, η πεθερά της και κάτι άλλες γυναίκες. Γεννάει ένα κοριτσάκι κατά τις δέκα και μισή, μετά τραβούσαν για να βγάλει τον πλακούντα. Περνάει η μέρα και της λέει η πεθερά της ότι έχει κι άλλο παιδί μέσα. Μου λέει “βγήκες ένα μακρόστενο πράγμα με ένα κεφάλι”. Πάρα πολλά άτομα τα ακουμπούσαν στο Θεό. Το κοριτσάκι 6 μηνών πέθανε από αφυδάτωση επειδή δεν ζέστανε σωστά το γάλα και έλεγαν ότι το πήρε ο Θεός».
«Οι δεσμοί μεταξύ μας ήταν χαλαροί. Υπήρχε φτώχεια, ένα διάστημα είχε κοπάδι πρόβατα, μετά δεν είχε. Υπήρχε μια βιοπάλη! Τα δύο αδέλφια μου στην Αμερική δεν υπάρχουν πια γιατί ηλικιακά θα μπορούσαν να ήταν γονείς μου. Από πολύ μικρός έμενα μόνος μου, αγαπιόμαστε ναι αλλά όχι αυτό που έβλεπα σε άλλες οικογένειες. Τον δρόμο μου τον βρήκα καταλάθος! Έφυγα στα 10 μου χρόνια από τη Μάνη γιατί συνέβη κάτι άσχημο με τον αδελφό στο χωριό. Δεν μπορούσα να μείνω άλλο γιατί ήταν ένας διαμελισμός πολύ άσχημος. Ήμουν 9 κι αυτός ήταν 11. Και ήρθαμε στην Αθήνα, τελείωσα το σχολείο στην Άνω Γλυφάδα που ήταν σαν χωριό. Μετά μπήκα στο Πανεπιστήμιο και μπήκα καταλάθος στη δραματική σχολή».
«Δεν έλεγα μάθημα, δεν μιλούσα. Είχα πρόβλημα για αυτό που είχε συμβεί, είχα και την προφορά και γελούσαν και αποφάσισα να κλείσω το στόμα μου. Μου έκανε εντύπωση πως αυτό το σιωπηλό παιδάκι έφτασε να παίζει στην Επίδαυρο. Στο πανεπιστήμιο μπήκα και το παράτησα πολύ εύκολα. Όταν άρχισα να ασχολούμαι με τη δραματική σχολή, έκανα και τηλεόραση πολύ γρήγορα, ήμουν μαθητής ακόμα. Άρχισα σιγά σιγά να διαβάζω, να ανακαλύπτω συγγραφείς. Άρχισα να γοητεύομαι και να το αντιμετωπίσω σοβαρά από πολύ νωρίς».
«Η απώλεια του αδελφού μου είναι ένα σημείο αναφοράς, μέχρι τέλους. Είναι ένα κομμάτι μέσα μου που θα πορεύεται με εμένα. Είχα ενοχές γιατί βρήκα εγώ την χειροβομβίδα και έχω και ακόμα. Πάντα θα το κουβαλάω μέσα μου. Δεν θα βαριέμαι να το λέω γιατί μέσα από τις σκέψεις μου, πορεύεται μαζί μου. Συνέχεια σκέφτομαι πώς θα ήταν. Δεν ήταν αδελφός μου απλά, κοιμόμασταν, παίζαμε μαζί. Είναι σαν το μισό μου. Το 1973 γνώρισα σε μια κωμωδία του Κώστα Βουτσά τη γυναίκα μου. Η χαρά της ζωής ήταν ο Βουτσάς και πολλές φορές τρώγαμε και κεφτεδάκια με τη γυναίκα του».
«Δούλεψα πολύ για να μην έχω την προφορά. Διαβάζω συνέχεια βιβλία με τον Θεοδωράκη! Περνούσε από το μυαλό μου συνέχεια το πώς έγινε αυτό το παιδάκι να εμφανίζεται σε χιλιάδες κόσμο. Να παλέψεις με τους εφιάλτες σου, αυτό που φοβάσαι αντιμετώπισέ το. Και εγώ το αντιμετώπισα. Είμαι ευγνώμων και πολύ τυχερός που βρέθηκε αυτή η δουλειά στο δρόμο μου. Έφτιαξε η ζωή μου, ο χαρακτήρας, διάβασα πολλά βιβλία. Ερωτευτήκαμε αμέσως με τη γυναίκα μου αλλά ήμασταν αλλού και μετά είχαμε κάτι σαν παλίρροια. Βρήκα τον άνθρωπο της ζωής μου. Η Χριστίνα τα αποφάσισε όλα, της τα χρωστάω όλα».
Διαβάστε επίσης
Θοδωρής Κατσαφάδος: «Δεν μπορώ να ευχαριστηθώ τις “Σέρρες”. Ο Πάνος Νάτσης ήταν σαν παιδί μου»
