Ο Γιώργος Σαμπάνης, που ξεκίνησε ήδη τις εμφανίσεις του στο Έναστρον με την Καίτη Γαρμπή και την Demy, μίλησε στο People και τη Μαρία Παπαϊωάννου.
“Η μουσική έτυχε να γίνει”
«Είχα περάσει δύο καλοκαίρια στην Κεφαλονιά, όπου σπούδαζε η αδελφή μου. Είχα πάει να τη δω και να κάνω διακοπές. Ξεκίνησα λοιπόν να παίζω κιθάρα και να τραγουδάω σε ένα μικρό μαγαζάκι για να βγάζω το χαρτζιλίκι μου. Ούτε θυμάμαι τι λεφτά μου έδιναν. Επιστρέφοντας ήμουν σε μια μπάντα μαζί με κάτι φίλους και κάναμε live σε ένα μαγαζάκι στον Πειραιά που λεγόταν Πέντε Τέταρτα . Η μουσική για εμένα δεν είναι επάγγελμα, έτυχε να γίνει. Για να καταλάβεις, έβγαλα δίσκο το 2007 και πρώτη φορά τραγούδησα ενάμιση χρόνο μετά με τους Onirama στην Άνοδο” εξηγεί στο περιοδικό.
“Είμαι γεννημένος να είμαι μόνος μου”
«Θεωρώ ότι είμαι ο πλέον ακατάλληλος για να κάνω οικογένεια αυτή τη στιγμή. Είμαι προσηλωμένος στη μουσική. Τραβάει όλο το ενδιαφέρον μου. Έχω δύο ιδιότητες. Η μία είναι του συνθέτη και η άλλη του τραγουδιστή. Η σύνθεση μου αποσπά πολύ χρόνο. Από την άλλη, το να είσαι τραγουδιστής δεν είναι το καλύτερο για μια σχέση. Όταν δουλεύεις νύχτα, το τελευταίο πράγμα που μπορείς να χαρίσεις σε μια γυναίκα είναι η ασφάλεια. Ακόμα κι αν εσύ είσαι εντάξει, κάποιες από τις γυναίκες που είναι από κάτω (σ.σ. στη σκηνή) μπορεί να μην είναι. Τα πράγματα είναι δύσκολα. Έφτασα και 36 ετών, δεν είμαι πλέον μικρός. Σκέφτομαι συχνά ότι αν, για παράδειγμα, παντρευτώ σε τέσσερα χρόνια και κάνω παιδί, θα είμαι 40 και όταν θα φτάσω στα 60 ο γιος ή η κόρη μου θα είναι 20 ετών. Μου φαίνεται περίεργο γιατί εγώ με τη μητέρα μου έχουμε 18 χρόνια διαφορά κι αυτό είναι κάτι που μου άρεσε πάντα».
Όπως χαρακτηριστικά λέει: «Είμαι γεννημένος να είμαι μόνος μου. Δεν με φοβίζει η μοναξιά, ίσα ίσα που την έχω συνηθίσει. Μπορεί να είμαι σε έναν χώρο γεμάτο και να είμαι συγχρόνως μόνος. Αυτό δεν σχετίζεται με την ποσότητα των ανθρώπων που είναι δίπλα σου. Έχει να κάνει με το πώς νιώθεις μέσα στην ψυχή σου και πώς σκέφτεσαι».
“Δεν είχα όνειρα μικρός”
«Νιώθω ευγνώμων για αυτά που έχω, γεμάτος όμως δεν νιώθω ποτέ. Αυτή η αίσθηση ολοκλήρωσης πιστεύω ότι είναι μια πιθανή ανάγκη σου να σταματήσεις να δημιουργείς. Είμαι λοιπόν ευγνώμων και ευτυχής για το ότι μπορώ να βιοπορίζομαι από τη μουσική καθώς και για το ότι αφήνω πίσω μου πράγματα για τα οποία νιώθω περήφανος» λέει.
«Δεν είχα κανέναν στόχο όταν ήμουν μικρός. Δεν είχα όνειρα. Είμαι ο άνθρωπος που δεν ξέρει τι θα γίνει αύριο. Σκέφτομαι μόνο το τώρα. Ποτέ δεν με απασχόλησε το αύριο. Το χθες ίσως με προβληματίζει μερικές φορές, ωστόσο φροντίζω να το αφήνω πίσω μου και να χαίρομαι τη στιγμή».
