Η Δήμητρα Σιγάλα, η πρωταγωνίστρια της επιτυχημένης σειράς του Alpha «Ο Γιατρός» άνοιξε την καρδιά της στο περιοδικό ΟΚ! Και τον Γιώργο Πράσινο και μοιράστηκε ιστορίες από την επαγγελματική και προσωπική της ζωή.
Ποια ήταν η αντίδρασή σου όταν σου πρότειναν να παίξεις στον Γιατρό;
Θα έλεγα ότι δεν ενθουσιάστηκα όταν μου έκαναν την πρόταση, με την έννοια ότι ποτέ δεν παρακολουθούσα σειρές ιατρικού περιεχομένου. Όταν βλέπω νοσοκομεία και αρρώστιες στην τηλεόραση, γυρίζω κανάλι. Τι σε έκανε τελικά να πεις το «ναι»; Διαβάζοντας το σενάριο παρατήρησα αμέσως ότι οι χαρακτήρες είναι τόσο ωραία διαμορφωμένοι ώστε είχε νόημα για μένα να ασχοληθώ με ένα είδος που δεν με συγκινούσε μέχρι πρότινος. Σίγουρα έπαιξε ρόλο ότι πρωταγωνιστής είναι ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης. Μαζί του έχω ήδη παίξει δύο φορές στο θέατρο, στον Δον Ζουάν στο Σόχο στο Χώρα, στην πρώτη σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου στο θέατρο, και στο μιούζικαλ Chicago στο Παλλάς, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, αλλά τώρα είναι η πρώτη μας τηλεοπτική συνεργασία. Είναι ένας άνθρωπος δοτικός, ευφυής και νιώθω ότι ταιριάζουμε στον τρόπο παιξίματος. Έχουμε καλή χημεία και ως εκ τούτου ήταν ένα πολύ θετικό και δημιουργικό στοίχημα για μένα.
Στη σειρά υποδύεσαι την Άννα, που είναι γιατρός, διευθύντρια της κλινικής και πρώην σύζυγος του συναδέλφου της (Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης), τον οποίο πυροβολούν και χάνει τη µνήµη του των τελευταίων 12 χρόνων.
Ναι, εκείνος είναι καθηγητής και διευθυντής της Παθολογικής Κλινικής και από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό το τραγικό γεγονός χάνει τελείως τη μνήμη του. Το δυσάρεστο είναι ότι δεν θυμάται τίποτα, ούτε καν σε οικογενειακό επίπεδο. Για παράδειγμα, δεν θυμάται ούτε ότι έχουμε χωρίσει ούτε ότι έχει πεθάνει ο γιος μας. Επιστρέφει στην πραγματικότητα σιγά σιγά.
Αν έπρεπε να διαγράψεις κάτι από την τελευταία δωδεκαετία της ζωής σου, τι θα ήταν;
Δύσκολη ερώτηση. Σίγουρα έχω ζήσει δυνατές απογοητεύσεις στη δουλειά, όπως όλοι. Αλλά είναι μια αρκετά ανασφαλής δουλειά, οπότε αυτές οι απογοητεύσεις ίσως και να με ωρίμασαν. Αυτό που θα ήθελα να διαγράψω είναι τις απώλειες. Πρόσφατα, με τον κορονοϊό, βίωσα την απώλεια της θείας μου, αδελφής του πατέρα μου, στην οποία είχα αδυναμία. Είναι μια απώλεια που μου στοίχισε πολύ γιατί ήταν αιφνίδια. Έμεινε αρκετές μέρες στο νοσοκομείο, μόνη της, χωρίς εμάς δίπλα της, εξαιτίας της πανδημίας, και δεν προλάβαμε ούτε να τη χαιρετήσουμε. Δύσκολο συναίσθημα, που δεν φεύγει από μέσα σου.
Και τι θα ήθελες να κρατήσεις στη μνήμη σου οπωσδήποτε από τα τελευταία 12 χρόνια;
Δεν θα ήθελα να ξεχάσω ποτέ τη γέννηση των δύο ανιψιών μου, της Αλεξάνδρας και της Ζακλίν, με μια λίγο μεγαλύτερη αδυναμία στην πρώτη, η οποία είναι και η βαφτισιμιά μου. Είναι κόρες του αδελφού μου Γιάννη.
Διαβάστε επίσης
Δήμητρα Σιγάλα: «Μου αρέσει να μεταμορφώνομαι, δεν θέλω την ταμπέλα του ίδιου»
