Η ηθοποιός Πωλίνα Γκιωνάκη, κόρη του αξέχαστου κωμικού Γιάννη Γκιωνάκη, ήταν καλεσμένη στην εκπομπή «Πρωινό», και μίλησε για τη δική της ιστορία κακοποίησης, την οποία υπέστη από πρώην σύντροφό της.
«Το 2016 έφυγα από αυτή τη σχέση. Ήταν άνθρωπος από τη δουλειά μας. Όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο δεν θα σου ασκήσει βία αμέσως.
Τα σημάδια υπήρχαν, αλλά εγώ δεν τα είχα καταλάβει. Ήταν χειριστικός άνθρωπος.
Ξεκίνησε από τη λεκτική και την ψυχολογική βία.
Προσπαθεί να σε κάνει να μη νιώθεις ασφάλεια μόνος, ότι εξαρτάσαι από εκείνον.
Δεν ήμουν μια γυναίκα που είχα ανάγκη να εξαρτηθώ, αλλά ήταν χειριστικός. Με υποτιμούσε με τον τρόπο του.
Μου έλεγε “μεγάλωσες”. Για τις ατέλειές μου. Σε υποτιμά. Έτσι ξεκινάει.
Μετά, όταν υπάρχει μια διαφωνία, ξεκινά να σε σπρώξει. Μετά μπορεί να είναι ένα χαστούκι. Εγώ στο πρώτο χαστούκι, έφυγα.
Ξαναγύρισα, γιατί με διεκδικούσε τόσο πολύ: “σ’ αγαπάω, δεν θα ξαναγίνει ποτέ”. Θέλω να πω στις γυναίκες ότι δεν υπάρχει το “ποτέ”, σαφώς θα ξαναγίνει.
Είχε γονατίσει μπροστά στα πόδια μου στο Κολωνάκι, μπροστά σε κόσμο και παρακαλούσε. Μπορεί μέσα μου να κολακευόμουν», εξομολογείται η Πωλίνα Γκιωνάκη.
«Με έπιασε από τον λαιμό – Πήγα σε ιατροδικαστή»
«Ήθελε να παίξω σε ένα έργο που είχε γράψει. Να το ανεβάσω στο θέατρο. Στη δουλειά μου προσέχω πάρα πολύ.Δεν πίστευα εγώ ότι το έργο αυτό θα πάει καλά και αρνήθηκα.
Μπορεί η άρνησή μου να τον μείωσε επαγγελματικά. Καθόμασταν εγώ σε μία πολυθρόνα κι εκείνος σε μια πολυθρόνα απέναντί μου.
Ήρθε και με έπιασε από τον ώμο τόσο δυνατά να με ταρακουνήσει και χτύπησα το κεφάλι μου στο ξύλο της πολυθρόνας και το κεφάλι μου “άνοιξε”.
Μετά με έπιασε από τον λαιμό. Υπάρχει φωτογραφία που είναι ο λαιμός μου μελανιασμένος όλος. Θα μπορούσε να με είχε πνίξει.
Άρχισα όπως καθόμουν στην καρέκλα να γλιστράω, του ξέφυγα και έπεσα κάτω.
Σηκώθηκα, φώναξα, άνοιξα την πόρτα και έφυγα και του είπα “επιστρέφω”, όχι “φεύγω, χωρίζω”. Εκεί θα ήταν το τέλος μου.
Του είπα πηγαίνω στην κοινή μας φίλη που έμενε δίπλα και γυρίζω. Και δεν γύρισα ποτέ.
Πήγα στο νοσοκομείο, στον ιατροδικαστή. Με φιλοξένησε η φίλη μου ένα δεκαπενθήμερο.
Γιατί για να πάω σπίτι μου να συναντήσω τη μητέρα μου και το παιδί μου, θα έπρεπε να είμαι πάρα πολύ καλά για να τους πω τι μου έχει συμβεί. Όταν τους το είπα ήμουν πια καλά».
