Για την απώλεια της μητέρας του αλλά και την αδελφή του, Αγγέλω, μίλησε ο Γιώργος Γιαννόπουλος στην εκπομπή Στούντιο 4 της ΕΡΤ.
Ο ηθοποιός μίλησε για την αντιμετώπιση πολλές φορές της κοινωνίας απέναντι σε άτομα με αναπηρία, παρότι ο ίδιος όπως εξομολογήθηκε η αδελφή του ήταν πολύ αγαπητή.
«Η μητέρα μου έφυγε από αλτσχάιμερ. Δεν ξέρω αν η μαμά μου με έστειλε στη δουλειά αυτή ή αν είχε προβλέψει τι θα γίνω. Έβλεπε συνέχεια τηλεόραση, έβλεπε τον Πάριο και έλεγε το “Λωράκι” μας. Το έπαθε στα 62.
Είναι δύσκολο αλλά νομίζω ότι καταλάβαινε τα πάντα, τη φροντίδα. Το βλέμμα της το καταλάβαινα. Αισθανόμουν ότι με καταλάβαινε.
Έχω μια φωτογραφία που είναι και στο μνήμα που ο μπαμπάς μου της έδινε ένα τριαντάφυλλο και χαμογελούσε ενώ ήταν με τα τρία πόδια στον τάφο.
Εισέπραττε την αγάπη του πατέρα μου.
Όσο μπορούσα ήμουν κοντά της. Τον Νοέμβριο που έφυγε ήμουν διακοπές στη Μυτιλήνη, γύρισα ένα μήνα να είμαι κοντά της. Όσο μπορούσα ήμουν».
«Αυτονόητα δέχτηκα ρατσισμό γιατί ήμουν ο “αδελφός της ανάπηρης”. Την αγαπούσαν όλοι την Αγγέλω, “έφαγε” μεγάλη αγάπη, γυρνούσε τη γειτονιά. Την αγαπούσαν όλοι, φοβερή αγάπη. Αλλά ήμουν ο “αδελφός της ανάπηρης”. Αυτό μετά το έβγαλα και το έκανα πλεονέκτημα.
Την είχα στην Αθήνα, βγαίναμε για καφέ. Και τα μεγαλύτερα αδέλφια μου δέχτηκαν μπούλιγνκ, ένα ξύλο το έφαγαν. Όταν είσαι κάτι διαφορετικό αυτόματα και το σπίτι και η κοινωνία σε διαφοροποιούν. Ήμουν και καλός μαθητής, τα έπαιρνα τα γράμματα.
Δεν έγραψε σαν στίγμα αυτό. Δεν γούσταρα και τις αγροτικές δουλειές, πήγαινα στην εκκλησία. Στις πολυκατοικίες κρύβονται πολλά δράματα. Και ένας ανιψιός μου που είχε κινητικά γράμματα δέχτηκε πολλή αγάπη. Την αδελφή μου την λέγαμε “πασσαπόρτα” γιατί έβγαινε συνέχεια.
Αυτή η αγάπη που έπαιρνα από την αδελφή μου όταν γύριζα από το γύρισμα δεν υπάρχει. Ήταν πανέξυπνη, μπορούσε να αυτοσυντηρηθεί.
Υπάρχουν δράματα στα παιδιά με αναπηρία. Παρόλο που θα απαλλαχθείς από αυτό, εμάς μας λείπει η Αγγέλω, η αγάπη της. Έχεις μόνιμα ένα μικρό παιδί. Το άγχος της μαμάς μου ήταν αυτό και μας είπε “Το νου σας στην Αγγέλω”. Ο πατέρας μου έφυγε ήσυχος γιατί έβλεπε τι χαρά μας έδινε.
Διαβάστε επίσης
Η παραλία – Γιαννόπουλος: «Υποδύομαι ένα ρεμάλι της κοινωνίας»
