Η Δόμνα Μιχαηλίδου βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή του Θεοχάρη Ιωαννίδη και το Night Out και μεταξύ άλλων μίλησε για την απώλεια του πατέρα της.
Η Υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων εξομολογήθηκε πώς ο πατέρα της διαγνώστηκε με καρκίνο στομάχου σε προχωρημένο στάδιο που δεν είχαν το περιθώριο να κάνουν πολλά.
«Αισθανόμουν μόνη όταν είχα άρρωστο τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου είχε καρκίνο ενάμιση χρόνο, πέθανε από καρκίνο. Τον έχασα πρόσφατα και ήταν πυξίδα γνώσης και δικαιοσύνης. Ήταν ένας άνθρωπος πολύ διαβασμένος που συνεχώς μου έστελνε άρθρα για να διαβάσω και μουσικές για να ακούσω. Ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που συνεχώς με τάιζε με γνώση, το οποίο νομίζω ότι με βοήθησε πολύ στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου και της αισθητικής μου. Ήταν ένας άνθρωπος πολύ δύσκολος στα εύκολα. Δηλαδή θα σου άλλαζε την Παναγία για το πως θα φας, πως θα κάτσεις και πως θα μιλήσεις. Θα σου άλλαζε την Παναγία αλλά ήταν πολύ εύκολος και δοτικός στα δύσκολα. Στα δύσκολα ήταν βράχος.
Αρρώστησε γρήγορα πολύ, γι’ αυτό και πρέπει να μιλάμε για την αναπηρία και τις αρρώστιες γιατί όσο μιλάμε για αυτά σώζουμε ζωές. Τον διαγνώσαμε ή διαγνώστηκε αργά με καρκίνο στομάχου, 3Β, πολύ προχωρημένο. Δεν υπήρχαν πολλά που μπορούσαμε να κάνουμε. Οι γιατροί του, σε δημόσιο νοσοκομείο που ήταν, έπεσαν από πάνω και θα τους ευχαριστώ για πάντα γιατί ήταν ήρωες παρ’ όλες τις δυσκολίες του δημόσιου συστήματος. Με τρομερή υπερηφάνεια και εργατικότητα έκατσαν και έψαξαν την πιο προηγμένη φαρμακολογία και θεραπείες. Ο πατέρας μου όμως δεν τα κατάφερε. Στο τέλος υπέφερε πολύ και είναι δύσκολο να βλέπεις τον άνθρωπο σου σε τόσο ευάλωτη κατάσταση.
Δηλαδή ήταν κάτω από πενήντα κιλά στο τέλος ο πατέρας μου. Περήφανος μέχρι το τέλος. Να πηγαίνει μόνος του στο μπάνιο και θυμάμαι ότι μου έλεγε η μητέρα μου πως δεν την άφηνε να ανεβαίνει μαζί του πάνω που ήταν το κρεβάτι και το δωμάτιο τους γιατί δεν ήθελε, μετά από 55 χρόνια που ήταν μαζί, να τον βλέπει εξουθενωμένο. Ανέβαινε τις σκάλες και μόνο που δεν τις ανέβαινε στα τέσσερα.
Περισσότερο μου λείπει από τον μπαμπά το βραδινό τηλέφωνο. Μου λείπει τι βραδινό τηλέφωνο που θα πάω μετά τη δουλειά με κάποιον ενδιαφέροντα άνθρωπο που θα γνωρίσω πρώτη φορά και θα πούμε κάποια πράγματα και θα τον πάρω πριν κοιμηθώ για να του πω, «βγήκα με αυτόν» και ο πατέρας μου θα ξέρει τι έχει γράψει, τι έχει πει, τι γκάφα έχει πει. Μου λείπει το βραδινό τηλέφωνο που θα τον πάρω, θα του εξιστορήσω τη βραδιά μου και εκείνος θα έχει πάντα κάτι να μου πει το οποίο θα προσφέρει γνώση στο δικό μου βίωμα. Αυτό μου λείπει πιο πολύ».
