Καλεσμένος στην εκπομπή, The 2Night Show, βρέθηκε ο Νίκος Αβαγιανός, ένα πρόσωπο που έχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου.
Η ενασχόλησή του με το θέατρο ήταν τελείως τυχαία, όπως και στη συνέχεια με το τραγούδι και τον χορό.
Μοιράζεται ιστορίες με την Έλλη Λαμπέτη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τη Βίκυ Μοσχολιού αλλά και τη Ζωή Λάσκαρη.
«Γεννήθηκα στο Λαύριο και ήρθα στην Αθήνα 6-7 χρονών, στην Βουκουρεστίου. Η μάνα μου με προόριζε για άλλα πράγματα. Τυχαία έγιναν όλα. Είχε έναν διαγωνισμό η εφημερίδα Εμπρός και όποιος κέρδιζε θα έπαιζε σε ταινία της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Κέρδισα και συμμετείχα σαν κομπάρσος στην ταινία Ψεύτρα και από εκεί ξεκίνησαν όλα. Ο Γιάννη Δαλιανίδης επειδή μέναμε δύο στενά διαφορά, με έβλεπα ότι πήγαινα σχολείο. Μου είπε ότι έχει έναν ρόλο για την ταινία με τον Κώστα Βουτσά, πήγα και εκεί και μετά είπα ότι θα πάω σε δραματική σχολή.
Δεν είχα κάνει χορό ποτέ αλλά όταν άρχισα να πηγαίνω στη σχολή, η μάνα μου ήταν κάθετη, δεν μου έδινε λεφτά για τη σχολή. Είχα μια φίλη τότε που δούλευε στο Ακροπόλ που ζητούσαν κομπάρσους. Από κομπάρσος σιγά σιγά άρχισα να έρχομαι στην πρώτη σειρά».
«Χορεύοντας στους Εραστές του Ονείρου μαθαίνω ότι η Έλλη Λαμπέτη ανεβάζει τη Γλυκιά Ίρμα. Εμείς μέναμε απέναντι με την Λαμπέτη. Το μπαλκόνι μου έβλεπε στο δικό της. Της χτυπάω στο κουδούνι, ανοίγει μια που είχε εκεί, Γκεστάμπο τη λέγαμε εμείς. Λέει η Λαμπέτη “Ποιος είναι χρυσό μου;”. Λέω “εγώ είμαι και θέλω εσάς. Μένω απέναντι, σας ακούω, σας θαυμάζω. Ήθελα να ζητήσω δουλειά”. Μου λέει “Αχ, χρυσό μου πόσο λυπάμαι, είμαστε πλήρεις”. Την άλλη μέρα χτυπάει το κουδούνι και με ζητούσε η Έλλη Λαμπέτη και μου λέει “Να σου πω, Νικάκι μου. Παρόλο που είμαστε παραπανίσιοι, θα σε πάρω γιατί μου άρεσε ο τρόπος που ζήτησες δουλειά”. Και πήγα στη Γλυκιά Ίρμα και την επόμενη σεζόν με φωνάζει μόνη της. Αν είχα συνεχίσει θα ήταν αλλιώς η πορεία μου.
Κάποιοι χορευτές ήθελαν να μου κάνουν πλάκα και είπαν σε έναν επιχειρηματία ότι τραγουδάω. Πήγα, είπα 1,5 τραγούδι, άνετος γιατί δεν υπήρχε ακόμη κόσμος στο μαγαζί. Και μου λέει “Πόσα θες;”. Και έτσι ξεκίνησα να τραγουδάω. Άρχισα το τραγούδι, μετά είχα γνωριστεί με τη Βίκυ Μοσχολιού και ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη μαζί της και με τον Αντώνη Καλογιάννη. Τότε με σύστησε η Βίκυ και στον επιχειρηματία στην Πάρο».
«Με την Αλίκη Βουγιουκλάκη δεν έχω δουλέψει πολύ μαζί της αλλά ήταν ο πιο έντιμος άνθρωπος ως επιχειρηματίας. Ήταν συνεπής και αν σε γούσταρε σου έδινε παραπάνω σε σχέση με άλλες του ίδιου βεληνεκούς που υπέγραφες για το βασικό και σου έδιναν λιγότερο. Είχε έρθει άβαφη να δει το Μαριχουάνα στοπ και ήταν σαν να ήταν όλοι οι προβολείς πάνω της.
Η Ρένα Βλαχοπούλου είχε πολύ γέλιο. Ήταν αθυρόστομη, αληθινή, αυθόρμητη, ειλικρινής. Συναντιόμασταν στις σκάλες του σούπερ μάρκετ, με είχε δει και έκανε σόου.
Η Ζωή Λάσκαρη ήταν ένα παιδί σαν και εμάς. Ήταν ένα παιδί σαν να ήμασταν εμείς, της παρέας. Δεν ήταν ποτέ δήθεν. Όταν ήμασταν στο Μαριχουάνα Στοπ, ένα βράδυ λέω στον Δημήτρη Παπάζογλου ότι η Λάσκαρη τα έφτιαξε με τον Βοσκόπουλο. Του λέω “δες τα παπούτσια που φοράει”. Τον είχε “ντύσει” γιατί ήταν πιο λαϊκός. Εγώ το κατάλαβα από τα παπούτσια. Ο Τόλης είχε την στόφα του σταρ αλλά ήταν φίλος σου. Βοήθησε πάρα πολύ κόσμο, ήταν δοτικός αλλά αυτό τον έφαγε κιόλας. Μετά τους Εραστές πήγαν στην Αμερική και η Ζωίτσα τον παράτησε και γύρισε.
Όταν γύρισε και ο Τόλης, έκλαιγε στα γόνατά μου και μου έλεγε “Νίκο μου, με παράτησε!”. Στη Θεσσαλονίκη όταν ήταν με την Άντζελα Γκερέκου και τον είδα και του λέω “έχεις πάρει τα πάνω σου”, μου είπε “Σε αυτήν το χρωστάω”.
Ξεκίνησα να κάνω ένα βιβλίο για τη Βίκυ Μοσχολιού γιατί ήμουν σαν αδερφός της. Δεν μπορώ να το κάνω, δεν μου βγαίνει. Έχω και κασέτες με τη φωνή της που έλεγε πως μόνο εγώ μπορώ να γράψω βιβλίο γιατί το ξέρω από μέσα. Αλλά άμα γράψεις αλήθειες, θα πέσουν και μηνύσεις. Υπάρχουν οι αλήθειες, δεν μπορείς να τις παραβλέψεις. Σκέφτηκα να το κάνω σαν μυθοπλασία ή με αρχικά ανάποδα αλλά δεν έχει νόημα».
