Στο περιοδικό Vita και τη δημοσιογράφο Φωτεινή Βασιλοπούλου μίλησε η Νίκη Λυμπεράκη και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στις δυσκολίες που συνάντησε στον χώρο της δημοσιογραφίας.
Θεωρείς ότι σου ταιριάζει περισσότερο η late night ζώνη;
Δεν το έχω σκεφτεί. Να πω την αλήθεια, αν κρίνω από τις συνήθειες μου είμαι μάλλον νυχτερινός τύπος. Από μαθήτρια και φοιτήτρια που διάβαζα νύχτα, ως τη σχετική μου απέχθεια για το πολύ πρωινό ξύπνημα. Από την άλλη βέβαια, με μωρό στο σπίτι, η κούραση είναι τέτοια που αρχίζει να πέφτει το βλέφαρο από νωρίς.
Ακούς τη γνώμη των άλλων;
Βεβαίως την ακούω! Και την επιζητώ πολλές φορές. Αλλά με τα χρόνια έχω μάθει να βάζω και «κόφτες». Δεν με ενδιαφέρει καθόλου πια τι θα πει κάποιος κακοπροαίρετος. Ή κάποιος αυτόκλητος κριτής των πάντως. Ούτε και τι θα γράψει ένα τρολ στο Twitter. Άλλωστε μεγαλώνοντας συμφιλιωνόμαστε και με την πραγματικότητα ότι δεν μπορούμε όλοι να αρέσουμε σε όλους.
Στα χρόνια της καριέρας σου υπήρξαν στιγμές που έχασες το πάθος, το κίνητρο σου;
Όχι, νομίζω πως αν χαθεί αυτό, θα πρέπει να βρω κάτι άλλο να κάνω στη ζωή μου. Έχουν έρθει όμως πολλές απογοητεύσεις και κάποιες – λίγες ευτυχώς – ματαιώσεις. Έχει τύχει για παράδειγμα να βρεθώ σε τοξικές συνεργασίες και να υποστώ μεγάλο κόστος από αυτές, από δυστυχείς ή μισογύνηδες ανθρώπους που επιβεβαιώνονται μέσα από σαδιστικά παιχνίδια εξουσίας. Αλλά κι αυτά ακόμη, με πεισμώνουν να συνεχίσω.
Για ποιο πράγμα είσαι περισσότερο περήφανη;
Δεν νιώθω εύκολα περήφανη, ούτε έχω μάθει να με κανακεύω – κακώς ίσως, αλλά έτσι είμαι. Για τη δουλειά, για παράδειγμα, δεν θα με ακούσεις εύκολα να πω καλή κουβέντα για τον εαυτό μου. Από τη ζωή μου συνολικά θα έλεγα πως νιώθω ότι είμαι αποδεδειγμένα αξιόπιστη. Όλοι μου οι άνθρωποι δηλαδή ξέρουν ότι μπορούν να βασιστούν επάνω μου στα δύσκολα. Αυτό το φέρω ως τίτλο τιμής.
